Zwolnienie, wynikające z nowego pkt 148 w art. 21 updof[1], oznacza nowe obowiązki dla płatników. Wpływa na sposób obliczenia zaliczki na PIT od pozostałych przychodów (nadwyżki ponad limit przysługującego zwolnienia), w tym na sposób obliczania kosztów uzyskania przychodów oraz odliczenie składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Wiąże się też ze zmianą w zakresie sporządzania informacji PIT-11.

Ogólnie biorąc, w odniesieniu do transakcji zawartych w 2018 r. podatnicy mają możliwość wyboru przepisów updop/updof, według których wypełnią obowiązki dokumentacyjne. Mogą to być zarówno przepisy wiążące w 2018 r. (wówczas obowiązki byłyby analogiczne do tych z 2017 r.), jak i przepisy w nowym brzmieniu nadanym od 1.01.2019 r. (w takim przypadku podatnik jest zwolniony z obowiązków wynikających z przepisów wiążących w 2018 r.).

W konsultacji Jednostka mała a stosowanie zasady ostrożności znalazły się szersze wyjaśnienia dotyczące przyznanego od 1.01.2019 r. niektórym małym jednostkom prawa do odstąpienia od stosowania zasady ostrożności w zakresie dokonywania odpisów aktualizujących wartość aktywów oraz tworzenia rezerw na znane jednostce ryzyko i grożące straty.

W praktyce mogą być stosowane różne systemy rachunku kosztów, wśród których zwykle rozróżnia się rachunek kosztów: pełnych, zmiennych i przerobu. Przy ich stosowaniu wycena produktów może nastąpić w kosztach: rzeczywistych, normalnych, standardowych (normatywnych).

Dokładność rozliczenia kosztów pośrednich mogą przy tym wspomagać: rachunek kosztów działań (Activity-Based Costing, ABC), rachunek kosztów działań sterowanych czasem (Time-Driven Activity-Based Costing, TDABC) i zasobowo-procesowy rachunek kosztów (Resource Consumption Accounting, RCA).

Sąd uznał rozwiązanie stosunku pracy za wypowiedzeniem za niezgodne z prawem i zasądził na jej rzecz odszkodowanie w żądanej wysokości. Nie odwołaliśmy się od wyroku i wypłaciliśmy odszkodowanie, nie potrącając zaliczki na PIT.

Czy postąpiliśmy prawidłowo?