Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnemu – najnowsze interpretacje ZUS - 109

„Jubileuszówka” na zarządzenie prezesa

Nieperiodyczna nagroda jubileuszowa wchodzi do podstawy wymiaru składek – decyzja ZUS z 27.09.2023 r. (WPI/200000/43/882/2023).

Spółka na mocy zarządzenia prezesa zamierza nagrodzić pracowników jednorazową nagrodą jubileuszową za staż pracy w firmie wynoszący co najmniej 5 lat. Przedsiębiorca chce też w przyszłości umożliwić nabycie prawa do nagrody pracownikom, którzy w danym roku będą mieć okrągły jubileusz (5, 10, 15 lat pracy itd.). Między okresami uprawnienia do nagrody jubileuszowej nie wystąpi przerwa krótsza niż 5 lat. Co roku miałyby być wydawane zarządzenia prezesa w tej sprawie.

Czy od takiej „jubileuszówki” trzeba zapłacić składki ZUS?

Stanowisko ZUS: Z § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia składkowego, przewidującego wyłączenie nagród jubileuszowych z podstawy wymiaru składek, wynika, że decydujące znaczenie w kontekście tego wyłączenia prawodawca przypisał periodycznemu (nie częstszemu niż co 5 lat) nabywaniu przez pracownika prawa do uzyskania nagród na podstawie wewnętrznych przepisów obowiązujących u pracodawcy.

Z podstawy wymiaru składek wyłączone są również nagrody jubileuszowe wypłacone częściej niż co 5 lat, jeżeli zostały wypłacone z dniem rozwiązania umowy o pracę w związku z przejściem pracownika na emeryturę lub rentę, a do nabycia prawa do następnej nagrody brakuje mniej niż 12 mies., lub gdy pracownik przedstawi dokumenty poświadczające zatrudnienie, które nie było uwzględniane przy ustalaniu prawa do poprzedniej nagrody. Jeżeli jednak nagroda jubileuszowa jest wypłacana przed upływem 5 lat z innych przyczyn niż wymienione, stanowi podstawę wymiaru składek emerytalnej i rentowych.

Zarządzenie prezesa dotyczy przyznania jednorazowej nagrody jubileuszowej w danym roku, co oznacza, że w momencie jej wypłaty nie istnieją przepisy gwarantujące periodyczną wypłatę gratyfikacji finansowej nie częściej niż co 5 lat. Zarządzenia określające zasady przyznawania nagród jubileuszowych będą wydawane co roku, na dany rok. Przyjęcie, że ustanowienie prawa do nagrody jubileuszowej dla danego pracownika może nastąpić ad hoc i bez uprzedniego ustalenia zasad obowiązujących ogół zatrudnionych, skutkowałoby akceptacją wyłączenia możliwości jakiejkolwiek kontroli prawidłowości przyznania (lub nie) tego rodzaju świadczeń, przez pracowników i przez organ rentowy, co wyklucza zasadność takiego stanowiska.

W konsekwencji wartość jednorazowej nagrody jubileuszowej stanowi podstawę wymiaru składek społecznych i zdrowotnej.

Bonusy przy zwolnieniu grupowym

Pakiety szkoleniowy i relokacyjny, przysługujące pracownikom na podstawie regulaminu zwolnień grupowych, wypłacane im z tytułu rozwiązania umowy o pracę, podlegają oskładkowaniu – decyzja ZUS z 28.08.2023 r. (DI/100000/43/697/2023).

Pracodawca wydał regulamin zwolnień grupowych. Powodem jest wygaszenie dużej części działalności, co stanowi przyczynę leżącą po stronie pracodawcy. Każdy z pracowników, z którym dojdzie do rozwiązania umowy o pracę na podstawie porozumienia stron w ramach zwolnień grupowych, poza odprawą przewidzianą w ustawie może otrzymać trzy rodzaje dodatkowych odpraw: pieniężną, retencyjną i specjalną. Ponadto pracodawca zagwarantował w regulaminie dodatkowe świadczenia w postaci pakietów – szkoleniowego i relokacyjnego.

Pakiet szkoleniowy jest przyznawany pracownikom, z którymi stosunek pracy zostanie rozwiązany na mocy porozumienia stron. Mogą oni skorzystać z wybranych szkoleń, dofinansowanych przez pracodawcę. Szkolenia powinny być zakończone nie później niż do końca 2024 r., inaczej pracodawca nie będzie partycypował w ich kosztach. Pakiet szkoleniowy będzie wypłacany jednorazowo w ciągu 14 dni po przedstawieniu pracodawcy rachunku i dowodu ukończenia szkolenia.

Pakiet relokacyjny przysługuje tym, którzy przeprowadzają się z powodu nawiązania nowego stosunku pracy, nie później niż do końca 2024 r. Będzie wypłacany jednorazowo, w styczniu 2025 r. po przedstawieniu pracodawcy rachunków potwierdzających poniesione koszty, takie jak czynsz najmu mieszkania lub rachunek za nocleg, oraz po okazaniu zaświadczenia o zatrudnieniu we wskazanym okresie.

Czy wartość tych pakietów powinna być oskładkowana?

Stanowisko ZUS: Odprawy, odszkodowania i rekompensaty wypłacane pracownikom z tytułu wygaśnięcia lub rozwiązania stosunku pracy, w tym z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, nieuzasadnionego bądź niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę lub rozwiązania jej bez wypowiedzenia, skrócenia okresu jej wypowiedzenia, niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy, nie stanowią podstawy wymiaru składek społecznych (§ 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia składkowego).

Katalog ten ma charakter otwarty. Wyłączenie dotyczy odpraw i odszkodowań przysługujących na podstawie przepisów powszechnie obowiązujących, ale też wynikających z porozumień negocjowanych ze związkami zawodowymi na poziomie zakładu pracy bądź indywidualnych porozumień zawieranych ze zwalnianymi pracownikami w ramach zasady swobody umów. Warunkiem jest jednak, by pozostawały one w bezpośrednim i nierozerwalnym związku z wygaśnięciem lub rozwiązaniem stosunku pracy. Jedyną przyczyną wypłaty przez pracodawcę takiego świadczenia powinno być ustanie zatrudnienia. Nie może być ono wypłacane w innych okolicznościach niż pozostające w ścisłym związku z rozwiązaniem stosunku pracy.

W przypadku pakietów mamy do czynienia z zerwaniem bezpośredniego związku między wypłatą świadczenia a rozwiązaniem stosunku pracy. Ustanowienie wielu warunków, które (obok rozwiązania stosunku pracy) muszą spełnić pracownicy, aby uzyskać prawo do świadczeń, powoduje, że tracą przymiot swoistego zadośćuczynienia pracownikowi za utratę pracy. Mowa tu o warunkach związanych z obowiązkiem relokacji (fizycznej przeprowadzki pracownika poza miasto siedziby pracodawcy) oraz nawiązania stosunku pracy z nowym pracodawcą.

Nie można również uznać refundacji kosztów szkolenia pracowników za świadczenie będące rekompensatą za utratę pracy (rozwiązanie stosunku pracy). Tym bardziej że chodzi o wybrane przez pracowników szkolenia (dowolne), które nie gwarantują zatrudnienia u innego pracodawcy. Trudno także uznać, że odbycie szkolenia (nawet refundowanego) w jakiejkolwiek branży czy obszarze edukacji może stanowić formę zadośćuczynienia za rozwiązanie stosunku pracy i utratę możliwości zarobkowania.

Sponsor sportowca zleceniodawcą

Zobowiązanie sportowca do promowania fundacji oznacza, że zawarto z nim umowę zlecenia – decyzja ZUS z 27.09.2023 r. (WPI/200000/43/777/2023).

Fundacja (wpisana do KRS) zamierza, w ramach działalności statutowej, umożliwić młodym sportowcom start w 2024 r. w letnich igrzyskach olimpijskich w Paryżu. Stworzono program, który ma na celu przyznanie im dotacji. Muszą się wykazać imponującymi wynikami sportowymi i sukcesami w danej dyscyplinie sportowej. Fundacja ocenia wnioski i ustala indywidualną wysokość dotacji dla każdego sportowca. Brane są pod uwagę koszty związane z uprawianiem danej dyscypliny oraz szanse na uzyskanie kwalifikacji olimpijskich.

Dotacja będzie wypłacana miesięcznie na rachunek bankowy sportowca. Może być wydatkowana wyłącznie na jego sportowy rozwój, w tym zakup niezbędnego sprzętu i odzieży, wynagrodzenie trenerów i fizjoterapeutów, opłaty związane z wynajmem obiektów treningowych. W przypadku niewłaściwego wykorzystania podlega zwrotowi.

Sportowiec w zamian za dotację zobowiązuje się m.in. do treningów, podejmowania działań niezbędnych do uzyskania kwalifikacji na igrzyska, a także informowania, m.in. w mediach społecznościowych, o udzielaniu wsparcia przez fundację.

Dotacja będzie przychodem z innych źródeł. Czy należy od niej zapłacić składki ZUS?

Stanowisko ZUS: Sportowcy mają świadczyć na rzecz fundacji usługi charakterystyczne dla cywilnoprawnych stosunków zobowiązaniowych (odpłatne reklamowanie danego podmiotu w mediach społecznościowych). Ma więc zastosowanie art. 6 ust. 1 pkt 4 usus. W myśl tego przepisu oraz art. 12 ust. 1 usus obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu podlegają osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kc stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, oraz osoby z nimi współpracujące. Zgodnie z art. 11 ust. 2 usus zleceniobiorcy, którzy są objęci obowiązkowymi ubezpieczeniami emerytalnym, rentowymi i wypadkowym, podlegają ubezpieczeniu chorobowemu dobrowolnie, na swój wniosek.

W wyroku z 24.01.2000 r. (III CKN 531/98) SN, rozważając charakter prawny umowy, w której zawodnik zobowiązał się do reprezentowania barw klubu sportowego za wynagrodzeniem, przyjął, że jest to umowa o świadczenie usług, do której, w myśl art. 750 Kc, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

Natomiast zgodnie z wyrokiem SN z 6.08.2014 r. (II UK 588/13), jeżeli przedmiotem umów o świadczenie usług było zobowiązanie zawodników do reprezentowania barw klubowych płatnika składek we wszystkich rozgrywkach sportowych, zajęciach treningowych i innych wyznaczonych przez klub miejscach, a także podejmowanie działań mających na celu uzyskiwanie jak najlepszych wyników sportowych, co ściśle się wiązało z wysokością otrzymywanych świadczeń, to zawarte umowy były umowami starannego działania. Skoro zawodnicy zobowiązali się do podejmowania starań w celu osiągnięcia założonych wyników sportowych i dbałości o pożądaną formę fizyczną, należy do nich stosować przepisy o zleceniu.

Umowy zawarte przez fundację ze sportowcami trzeba zatem oskładkować.

Wysokość składki zdrowotnej przedsiębiorcy korzystającego z ulgi B+R

Podstawa wymiaru składki zdrowotnej nie jest pomniejszana o koszty kwalifikowane odliczone od dochodu podatkowego w ramach ulgi B+R – decyzja ZUS z 13.09.2023 r. (WPI/200000/43/775/2023).

Przedsiębiorca, opodatkowany liniowym PIT, skorzystał z ulgi w tym podatku za 2022 r. z tytułu prowadzenia działalności badawczo-rozwojowej (ulga B+R). Polega ona na możliwości dodatkowego odliczenia kosztów poniesionych na tę działalność (tzw. kosztów kwalifikowanych). Koszty te obniżają podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. W ten sposób przedsiębiorca odliczył 200% kosztów wynagrodzeń pracowników zatrudnionych przy projektach B+R.

Czy wydatki odliczone jako koszty kwalifikowane, mogą zostać uwzględnione przy obliczaniu składki zdrowotnej, pomniejszając podstawę jej wymiaru?

Stanowisko ZUS: W myśl art. 79a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy zdrowotnej składka na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących działalność pozarolniczą, opłacających podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 30c updof (podatek liniowy), wynosi 4,9% podstawy wymiaru składki, jednak nie mniej niż kwota odpowiadająca 9%:

• minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w pierwszym dniu roku składkowego – w przypadku składki obliczanej od miesięcznej podstawy wymiaru,
• iloczynu liczby miesięcy w roku składkowym i minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w pierwszym dniu tego roku – w przypadku składki obliczanej od rocznej podstawy wymiaru.

Zgodnie z art. 81 ust. 2 ustawy zdrowotnej roczną podstawę wymiaru składki ww. przedsiębiorców stanowi dochód z działalności gospodarczej ustalony za rok kalendarzowy jako różnica między osiągniętymi przychodami, w rozumieniu updof (z wyłączeniem przychodów niepodlegających opodatkowaniu PIT innych niż określone w art. 21 ust. 1 pkt 63a, 63b, 152–154 updof), a poniesionymi kosztami uzyskania tych przychodów, z uwzględnieniem art. 24 ust. 1–2b updof, pomniejszony o kwotę opłaconych w tym roku składek emerytalnej, rentowych, chorobowej i wypadkowej, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ustalając wysokość przychodów dla celów określenia podstawy wymiaru składki zdrowotnej, przedsiębiorca nie uwzględnia przychodów niepodlegających opodatkowaniu (zarówno na podstawie updof, jak i odrębnych przepisów) – z wyjątkiem objętych ulgami „PIT zero” (na powrót, dla rodzin 4+, dla pracujących seniorów), które pomimo wyłączenia ich z opodatkowania nadal powinny być uwzględniane w wysokości uzyskiwanych przychodów.

Jak wynika z art. 81 ust. 2 ustawy zdrowotnej, ulga B+R pozostaje bez znaczenia prawnego dla ustalenia rocznej podstawy wymiaru składki zdrowotnej. Podstawa obliczenia składki nie jest tożsama z podstawą obliczenia PIT (zaliczki na ten podatek).

Prokurent ze Wschodu, przebywający w innym kraju, nie płaci składki zdrowotnej

Miejsce zamieszkania cudzoziemca może przesądzić o podleganiu ubezpieczeniu zdrowotnemu – decyzja Prezesa NFZ z 3.12.2022 r. (196/2022/BP).

Uchwałą zarządu jedyny wspólnik spółki z o.o. został powołany do pełnienia funkcji prokurenta. Jest to obywatel Białorusi z rezydencją podatkową w Rosji i tam mieszkający. Nie zawarł ze spółką umowy o pracę, zlecenia ani innej, która wiązałaby się z obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego w Polsce. Prokurent podlega obowiązkowym ubezpieczeniom – społecznym i zdrowotnemu – w Rosji z tytułu umowy o pracę, na podstawie której jest tam zatrudniony. Nie przebywa stale na terytorium Polski (swoje obowiązki wykonuje głównie w formie zdalnej), ale jest uprawniony do pobytu na podstawie wizy Schengen typu C. Z tytułu pełnienia tej funkcji otrzymuje wynagrodzenie.

Czy podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu z dwóch tytułów, tj. bycia jedynym wspólnikiem oraz otrzymywania wynagrodzenia za pełnienie funkcji prokurenta?

Stanowisko NFZ: Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy zdrowotnej ubezpieczeniu zdrowotnemu – zarówno obowiązkowemu, jak i dobrowolnemu – podlegają także inne niż wymienione w ust. 1 pkt 2 i 3 osoby nieposiadające obywatelstwa państwa członkowskiego UE lub EFTA, które są osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą. O tym, że osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym, przesądza art. 6 usus. Z kolei art. 8 ust. 6 pkt 4 usus uznaje za taką osobę m.in wspólnika jednoosobowej spółki z o.o. Również art. 82 ust. 5 pkt 1 ustawy zdrowotnej wymienia działalność gospodarczą prowadzoną w formie jednoosobowej spółki z o.o. jako tytuł do opłacania składki zdrowotnej.

Podstawą do powstania obowiązku ubezpieczenia na mocy art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 13 pkt 4 usus jest faktyczne wykonywanie działalności. Prowadzenie działalności gospodarczej stanowi tytuł podlegania ubezpieczeniem społecznym i zdrowotnemu, jeśli ubezpieczony faktycznie tę działalność wykonuje. W myśl art. 8 ust. 6 pkt 4 usus już samo posiadanie statusu jedynego wspólnika takiej spółki decyduje o podleganiu ubezpieczeniom społecznym z racji prowadzenia działalności pozarolniczej. Stopień aktywności przy prowadzeniu tej działalności pozostaje bez znaczenia, podobnie jak to, z jaką częstotliwością jedyny wspólnik przebywa w siedzibie spółki na terytorium RP.

Jak wskazano, wspólnik spółki i jednocześnie jej prokurent wykonuje swoje obowiązki w formie zdalnej i jest uprawniony do pobytu na terytorium Polski na podstawie wizy Schengen typu C. W kwestii podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym obywatela innego państwa, którego pobyt na terytorium Polski nie ma charakteru stałego, a który jest wspólnikiem jednoosobowej spółki z o.o. zarejestrowanej w Polsce, wypowiadał się wielokrotnie SN. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą termin „nie podlegają ubezpieczeniom społecznym obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze RP nie ma charakteru stałego” – użyty w art. 5 ust. 2 usus – wykładać należy w powiązaniu z systemem ubezpieczeń społecznych, a nie przez odwołanie się do przepisów o charakterze meldunkowym i ustaleń ilościowych. Liczy się to, czy obywatel państwa obcego, przebywając na terytorium RP w stałym charakterze, prowadził działalność gospodarczą.

W żadnej mierze art. 5 ust. 2 usus, wyłączający podleganie ubezpieczeniom społecznym obywateli państw obcych, których pobyt na obszarze RP nie ma charakteru stałego, nie zmienia podstawowej reguły stanowiącej, że obowiązek ubezpieczeń społecznych, również obywateli państw obcych, powstaje m.in. z chwilą rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej (tak np. wyrok SN z 16.07.2020 r., I UK 20/19).

Skoro wspólnik – obywatel Białorusi mieszkający w Rosji i będący rezydentem tego państwa – z racji posiadania udziałów w spółce podlega ubezpieczeniom społecznym, podlega także (zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 82 ust. 5 pkt 1 ustawy zdrowotnej) – obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu w Polsce. Bez znaczenia pozostaje fakt podlegania takiemu ubezpieczeniu w Rosji z racji wykonywanego tam zatrudnienia.

Osoby pełniące funkcję prokurenta i pobierające z tego tytułu wynagrodzenie, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym, obowiązane są opłacać składki zdrowotne na mocy art. 66 ust. 1 pkt 35a ustawy zdrowotnej.

Status rezydencji podatkowej nie stanowi decydującej przesłanki o powstaniu obowiązku. Trzeba tu jednak wziąć pod uwagę umowę między Polską i Rosją z 22.05.1992 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. Do wynagrodzenia prokurenta zastosowanie ma reguła określona w jej art. 18, zgodnie z którą państwem właściwym dla opłacenia podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych w związku z pełnieniem funkcji prokurenta, jest państwo miejsca zamieszkania tej osoby. Skoro prokurent mieszka w Rosji – tam będą opodatkowane jego dochody. Uzyskiwane przez prokurenta wynagrodzenie za pełnienie tej funkcji nie podlega PIT w Polsce, a tym samym, w myśl art. 66 ust. 1 pkt 35a ustawy zdrowotnej, nie podlega również składce zdrowotnej.

Gdyby jednak prokurent miał miejsce zamieszkania w Polsce, a nie w Rosji, podlegałby ubezpieczeniu zdrowotnemu w Polsce zarówno z tytułu uzyskiwania wynagrodzenia za sprawowanie funkcji prokurenta, jak i z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w formie jednoosobowej spółki z o.o. Zgodnie z art. 82 ust. 1 ustawy zdrowotnej byłby wówczas zobowiązany do opłacenia składki zdrowotnej z obu tytułów. Z powodu niespełnienia tej przesłanki opłaca ją tylko z jednego tytułu.

Niepieniężne świadczenia wspólnika na rzecz spółki z o.o.

Świadczenia jednorazowe oraz ciągłe podlegają składce zdrowotnej – decyzja Prezesa NFZ z 19.01.2023 r. (6/2023/BP).

Wspólnicy spółki z o.o. na mocy umowy spółki i uchwały wspólników zostaną zobligowani – na podstawie art. 176 Ksh – do powtarzających się świadczeń niepieniężnych na jej rzecz. Świadczenia będą polegały m.in. na: przeprowadzaniu szkoleń dla klientów zewnętrznych, tworzeniu programów szkoleń, strategii i planów marketingowych, materiałów reklamowych systemów raportowania. Między spółką a wspólnikami nie będą zawierane żadne dodatkowe umowy (o pracę, zlecenia ani o świadczenie usług).

Czy od tego wynagrodzenia spółka będzie miała obowiązek odprowadzać składki zdrowotne?

Stanowisko NFZ: Art. 176 § 1 Ksh stanowi, że jeżeli wspólnik ma być zobowiązany do powtarzających się świadczeń niepieniężnych, w umowie spółki należy oznaczyć ich rodzaj i zakres. Zgodnie z § 2 wynagrodzenie wspólnika za takie świadczenia na rzecz spółki jest wypłacane przez nią także w przypadku, gdy sprawozdanie finansowe nie wykazuje zysku. Wynagrodzenie to nie może przewyższać cen lub stawek przyjętych w obrocie.

Zobowiązanie wspólnika do powtarzających się świadczeń niepieniężnych trzeba odróżnić od innych fakultatywnych postanowień umowy spółki oraz ew. cywilnoprawnych stosunków zobowiązaniowych między spółką a wspólnikiem. Obowiązek powtarzających się świadczeń niepieniężnych powinien pozostawać w ścisłym związku z zamierzeniami i celem utworzenia spółki przez wspólników.

Aby skutecznie ustanowić instytucję z art. 176 § 1 Ksh, strony umowy spółki powinny oznaczyć co najmniej rodzaj (przedmiot) i zakres (rozmiar i okres, czyli częstotliwość) świadczeń. Świadczenie powinno mieć charakter powtarzalny, a zatem periodyczny. Tego kryterium nie spełniają zobowiązania jednorazowe, ciągłe ani stałe. Stosunek prawny ma zatem charakter obligacyjno-udziałowy.

W analizowanym przypadku chodzi o świadczenie o charakterze ciągłym, które nie mieści się w art. 176 Ksh. Zakres przykładowych czynności oraz sposób ich wykonywania świadczą o tym, że jest to zobowiązanie do stałego, bieżącego ich wykonywania.

Świadczenie ciągłe polega na określonym, stałym zachowaniu się dłużnika przez czas trwania stosunku zobowiązaniowego. Upływ czasu zostaje tym samym wpisany w konstrukcję świadczenia, a w konsekwencji – stosunku zobowiązaniowego. Zachowanie dłużnika w zasadzie sprowadza się więc do spełniania świadczenia, które ma następować z upływem czasu. Potwierdza to stałe i bieżące wykonywanie wskazanych zadań, a przez to pracy o charakterze ciągłym.

Stałość zachowania dłużnika nie oznacza, że świadczenie musi przybrać postać nieprzerwanego, nierozdzielnego, ciągłego. Do uznania go za ciągłe wystarczy, jeżeli składa się z pewnych powtarzających się stale, następujących po sobie psychofizycznych aktów dłużnika, które – mimo że oddzielone w czasie – tworzą razem funkcjonalną całość. Miernikiem tej całości jest czas, a interes wierzyciela jest zaspokajany właśnie dlatego, że odpowiednie zachowanie się dłużnika trwa w czasie.

Czym innym jest natomiast świadczenie okresowe, nazywane periodycznym lub powtarzającym się. Polega ono na stałym dawaniu przez czas trwania stosunku prawnego, w określonych regularnych odstępach, pewnej liczby świadczeń (pieniędzy lub innych rzeczy zamiennych). Kolejne świadczenia pozostają względem siebie w układzie periodycznym. Kategoria świadczeń okresowych jest więc wyróżniana na podstawie innych kryteriów niż świadczenia jednorazowe i ciągłe. Poza kryterium czasu pojawia się kryterium dodatkowe, tj. liczba świadczeń spełnianych w ramach jednego stosunku zobowiązaniowego.

Tych cech nie spełniają opisane świadczenia, gdzie wspólnicy są zobowiązani do stałego i bieżącego realizowania zadań. Nie mają one cechy periodyczności ani nie pozwalają na ustalenie stałego rozmiaru świadczenia w jednostce czasu, co stanowi cechę świadczeń powtarzalnych. Wskazane czynności sprowadzają się do wykonywania bieżących spraw związanych z działalnością spółki. Wartość tych świadczeń nie jest zatem wyłączona z oskładkowania.