Pakiet SLIM VAT – uproszczenia w rozliczaniu podatku od towarów i usług

Robocza nazwa ustawy nowelizującej[1], przyjęta przez Ministerstwo Finansów, SLIM VAT – to akronim utworzony ze słów simple, local i modern, a więc w założeniu rozliczenie VAT po zmianach powinno być proste, lepiej dostosowane do specyfiki polskiego rynku, a także nowoczesne. Rzeczywiście, większość wprowadzonych w ustawie o VAT zmian jest dla podatników korzystna, choć niektóre wywołują kontrowersje.

Korekty zmniejszające sprzedaż

Najważniejsza zmiana dotyczy nowych zasad ujmowania faktur korygujących in minus (obniżających podstawę opodatkowania) w przypadku:

• udzielenia opustów i obniżek cen,
• zwrotu towarów i opakowań,
• zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty otrzymanej przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło,
• stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze, polegającej na wykazaniu kwoty wyższej niż należna.

Zgodnie z zapowiedziami Ministerstwa Finansów z przepisów usunięto dotychczasowy wymóg gromadzenia potwierdzeń odbioru faktur korygujących, jednak w jego miejsce pojawiły się nowe obowiązki.

W myśl art. 29a ust. 13 ustawy o VAT w nowym brzmieniu, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się za okres rozliczeniowy, w którym podatnik wystawił fakturę korygującą, pod warunkiem że:

• uzgodnił z nabywcą towaru/usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów/świadczenia usług, określone w fakturze korygującej,
• warunki te zostały spełnione,
• podatnik ma dokumentację potwierdzającą uzgodnienie warunków korekty (przed końcem okresu rozliczeniowego, w którym wystawił korektę),
• faktura korygująca jest zgodna z posiadaną dokumentacją.

Jeżeli w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca, podatnik nie ma dokumentacji, o której mowa powyżej, obniża podstawę opodatkowania za okres rozliczeniowy, w którym dokumentację tę uzyskał.

Łatwo zauważyć, że w miejsce gromadzenia potwierdzeń odbioru faktur korygujących pojawił się obowiązek dokumentowania uzgodnienia korekty z nabywcą. Fakt ustalenia warunków korekty podstawy opodatkowania można jednak udokumentować za pomocą dowolnych dokumentów, a nie tylko jednego, który dotychczas należało posiadać.

Uzgodnienie korekty z nabywcą będą zatem potwierdzać przykładowo:

• dokumenty handlowe, w tym aneksy do umów (np. umowa zawierająca zapis, że po spełnieniu pewnych warunków nabywcy udzielany jest dodatkowy rabat roczny od obrotu, albo aneks do umowy, z którego wynika obniżenie ceny za usługę),
• protokół przyjęcia zwrotu towaru podpisany przez nabywcę,
• korespondencja handlowa (np. e-mail od kontrahenta, w którym zgłasza reklamację kupionego towaru),
• dowody zapłaty (np. wyciąg bankowy, z którego wynika zwrot zaliczki albo części ceny zapłaconej przez nabywcę),
• dowody kompensaty (np. potwierdzenie, że zaliczka, którą należało zwrócić, została skompensowana z należnością za inną dostawę towaru),
• podpisana przez nabywcę faktura korygująca.

Katalog dowodów nie jest zamknięty, więc każdy podatnik może sam wybrać najbardziej właściwą dla własnej działalności gospodarczej metodę uzgadniania korekt. Z przepisów wynika jednak, że ma obowiązek posiadać jakąkolwiek dokumentację potwierdzającą uzgodnienie warunków korekty. Jeżeli nie będzie jej miał, to obniży podstawę opodatkowania za okres rozliczeniowy, w którym dokumentację tę uzyskał.

Podatnik, który wystawia samą fakturę korygującą in minus i nie ma żadnych innych dokumentów, może mieć kłopot z ujęciem korekty. W uzasadnieniu do ustawy nowelizującej Ministerstwo Finansów zauważyło jednak, że wobec braku innych dowodów również wystawiona faktura korygująca na gruncie wprowadzanych przepisów ustawy o VAT będzie dokumentem, z którego wynikają nowe warunki transakcji (w przypadku możliwości potwierdzenia, że faktura została dostarczona do nabywcy). Jeżeli więc sprzedawca uzyska potwierdzenie, że nabywca korektę otrzymał i akceptuje jej warunki, to nawet nie mając innych dowodów, będzie mógł ująć ją w swoim rozliczeniu VAT.

Korekty zmniejszające zakupy

Zmiany w zakresie zasad ujmowania korekt zmniejszających dotyczą również nabywcy, który otrzymuje korektę in minus do krajowego zakupu towarów lub usług. Do końca 2020 r. przepisy przewidywały, że nabywca, otrzymując taką fakturę korygującą, ujmuje ją w dacie otrzymania. Jednak od 1.01.2021 r. zmieniony art. 86 ust. 19a ustawy o VAT stanowi, że nabywca towaru lub usługi jest obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług zostały uzgodnione z dostawcą towarów lub usługodawcą, jeżeli przed upływem tego okresu rozliczeniowego ww. warunki spełniono.

Oznacza to odejście od ujmowania faktur korygujących po stronie kupującego w dacie ich otrzymania – otrzymanie faktury korygującej przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Korekta powinna być ujęta w okresie, w którym nabywca uzgodnił jej warunki ze sprzedawcą, o ile przed upływem tego okresu zostały one spełnione.

Takie zasady ujmowania korekt mogą prowadzić do powstania zaległości podatkowej po stronie nabywcy.

Należy jednak podkreślić, że obowiązek ujęcia korekty zmniejszającej zakupy krajowe w miesiącu/kwartale uzgodnienia warunków korekty powstaje jedynie w sytuacji, gdy te zostały do końca tego samego miesiąca/kwartału spełnione[2]. W razie późniejszego ich spełnienia nabywca towaru lub usługi jest obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym warunki te zostały spełnione.

Jeżeli podatnik nie obniżył kwoty VAT należnego o kwotę VAT naliczonego określonego w fakturze, której korekta dotyczy, a prawo do takiego obniżenia mu przysługuje, zmniejszenie kwoty VAT naliczonego uwzględnia się w rozliczeniu za okres, w którym podatnik dokonuje tego obniżenia (w którym spełnione są uzgodnione warunki korekty).

W przypadku gdy korekta nie została uzgodniona, a jedynym dokumentem potwierdzającym skorygowanie wartości transakcji jest faktura korygująca otrzymana przez nabywcę, należy uznać, że sam fakt otrzymania takiej korekty prowadzi do obowiązku jej ujęcia. Jak wskazano powyżej, Ministerstwo Finansów uznaje, że nabywca w sytuacji otrzymania faktury korygującej nie może powoływać się na brak uzgodnienia warunków transakcji (jest zatem obowiązany do skorygowania podatku naliczonego). Faktura korygująca zmniejszająca powinna być wówczas ujęta przez nabywcę w dacie jej wpływu (tak uzasadnienie projektu ustawy nowelizującej).

Jak wyraźnie widać, nowe zasady ujmowania korekt nie są korzystne dla nabywców. Działy księgowości będą musiały analizować wszystkie faktury korygujące in minus w zakupach krajowych, aby ustalić, czy korektę uzgodniono, a także kiedy zostały spełnione jej warunki. Trudno więc uznać, że w tym zakresie znowelizowane przepisy ułatwiają rozliczenie VAT.

Regulacje przejściowe

Opisane wyżej nowe zasady ujmowania korekt in minus mają zastosowanie do faktur korygujących wystawionych po 31.12.2020 r. (art. 12 ustawy nowelizującej). Korekty wystawione do końca 2020 r. należy ujmować zgodnie z zasadami obowiązującymi wcześniej.

Jednak w przepisach przejściowych nie uregulowano przypadku, gdy faktura korygująca jest wprawdzie wystawiona po 31.12.2020 r., ale warunki tej korekty zostały uzgodnione między dostawcą i nabywcą, i spełnione wcześniej. O ile nie będzie to problemem dla sprzedawcy wystawiającego taką korektę – on przecież ujmuje fakturę w dacie jej wystawienia – o tyle dla nabywcy owszem.

Nie wiadomo bowiem, jak postąpić np. w sytuacji, gdy nabywca zwrócił wadliwy towar w grudniu 2020 r., co uzgodniono z dostawcą, ale faktura korygująca została wystawiona i wpłynęła do nabywcy w lutym 2021 r. Zgodnie z przepisami przejściowymi należałoby wówczas zastosować nowe regulacje, a więc korekta taka powinna być ujęta w dacie jej uzgodnienia – czyli w grudniu 2020 r., co u nabywcy skutkować będzie powstaniem zaległości podatkowej.

Nowe przepisy rozumiane literalnie mogą zatem doprowadzić do obowiązku ujęcia korekty in minus przez nabywcę w okresie rozliczeniowym przypadającym przed 1.01.2021 r., a więc przed datą ich wejścia w życie. Moim zdaniem takie podejście jest niedopuszczalne w państwie prawa.

Pomimo więc braku stosownej regulacji przejściowej, jeżeli korektę in minus uzgodniono przed 1.01.2021 r. i przed tą datą zostały spełnione jej warunki, ale faktura korygująca będzie wystawiona przez dostawcę i otrzymana przez nabywcę już po tej dacie, nabywca powinien ująć ją na starych zasadach – w dacie jej otrzymania. Tylko takie podejście daje bowiem pewność, że u nabywcy nie powstanie żadna zaległość podatkowa w okresie przed 1.01.2021 r.

Przedłużenie stosowania starych zasad ujmowania korekt zmniejszających sprzedaż

Podatnikom pozostawiono możliwość wyboru zasad ujmowania korekt wystawionych w związku z obniżeniem podstawy opodatkowania lub stwierdzeniem pomyłki na fakturze, które obowiązywały do 31.12.2020 r.

Dotyczy to faktur korygujących wystawionych w okresie od 1.01.2021 do 31.12.2021 r. Warunkiem jest, by wybór stosowania dotychczasowych przepisów został uzgodniony na piśmie między dostawcą towarów/świadczącym usługi a ich nabywcą przed wystawieniem pierwszej faktury korygującej w 2021 r. (art. 13 ustawy nowelizującej). Decyzji takiej nie można zatem podjąć jednostronnie. Niezbędne jest zawarcie pisemnego porozumienia (może być ono zapisane w formie elektronicznej) między konkretnym dostawcą i nabywcą, które zobowiąże oba podmioty do stosowania starych zasad ujmowania korekt.

Przy tym zawarcie takiego porozumienia po wystawieniu pierwszej faktury korygującej w 2021 r. będzie bezskuteczne. Wydaje się, że nie chodzi tu o pierwszą fakturę korygującą w ogóle, wystawioną przez sprzedawcę w 2021 r., a o taką, która zostanie w 2021 r. wystawiona konkretnemu nabywcy, z którym zawierane jest porozumienie. Niemniej literalne brzmienie przepisu może budzić wątpliwości.

Z wyboru starych zasad ujmowania korekt można zrezygnować, jednak nie wcześniej niż po upływie 3 mies. od końca miesiąca, w którym dokonano tego wyboru, pod warunkiem że rezygnacja zostanie uzgodniona na piśmie między sprzedawcą a nabywcą. Do faktur korygujących, wystawionych po dniu rezygnacji, stosuje się nowe przepisy.

Korekty zwiększające podstawę opodatkowania

W ustawie o VAT wprowadzono również wyraźne przepisy regulujące zasady ujmowania przez sprzedawców korekt zwiększających podstawę opodatkowania. Zgodnie z nowym art. 29a ust. 17 korekty takiej dokonuje się w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym zaistniała przyczyna zwiększenia podstawy opodatkowania. Zmiana ta potwierdza dotychczasową praktykę (do tej pory na taki sposób postępowania wskazywały interpretacje organów podatkowych).

Podatnicy wystawiający faktury korygujące zwiększające podstawę opodatkowania będą je więc nadal ujmować w zależności od przyczyny korekty. Gdy jest ona wystawiana z powodu pierwotnego błędu w treści faktury sprzedażowej (np. pomyłka skutkująca zaniżeniem ilości towaru albo ceny), podstawę opodatkowania należy zwiększyć w okresie rozliczeniowym, w którym wykazano obowiązek podatkowy na podstawie faktury sprzedażowej.

Natomiast gdy zwiększenie podstawy opodatkowania wynika z przyczyn bieżących (np. uzgodnione z nabywcą zwiększenie ceny), korektę należy ująć w dacie, w której powstała przyczyna tego zwiększenia.

Nowe regulacje odnoszące się do korekt in plus dotyczą jedynie sposobu zwiększenia podstawy opodatkowania, a więc obowiązków wystawcy takiej faktury. Ustawodawca nie zdecydował się natomiast na wyraźne uregulowanie zasad ujęcia tej korekty przez nabywcę. Wobec tego nabywca otrzymujący korektę zwiększającą od krajowego dostawcy/usługodawcy powinien ją ujmować – jak dotychczas – w dacie otrzymania.

Kursy przeliczeniowe

Od 1.01.2021 r. obowiązuje nowa, alternatywna metoda przeliczania faktur w walucie obcej na złote, na potrzeby rozliczenia VAT. Nadal w mocy pozostają i są stosowane jako domyślne dotychczasowe metody (art. 31a ust. 1–2 oraz ust. 3 ustawy o VAT), które przewidują, że:

• kwoty stosowane do obliczenia podstawy opodatkowania, określone w walucie obcej, przelicza się na złote według kursu średniego danej waluty ogłoszonego przez NBP albo Europejski Bank Centralny na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego,
• jeżeli podatnik wystawia fakturę w walucie obcej przed powstaniem obowiązku podatkowego, stosuje się kurs średni danej waluty ogłoszony przez NBP albo Europejski Bank Centralny na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury,
• w przypadku importu towarów przeliczenia na złote dokonuje się zgodnie z przepisami celnymi.

Podatnicy uzyskali jednak możliwość ujednolicenia kursów przeliczeniowych w podatku dochodowym i VAT. Zgodnie z nowym art. 31a ust. 2a ustawy o VAT kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania, określone w walucie obcej, mogą być przeliczane na złote zgodnie z zasadami przeliczania przychodu określonego w walucie obcej, wynikającymi z przepisów o podatku dochodowym, obowiązującymi podatnika na potrzeby rozliczania danej transakcji. Podatnik może zatem wybrać przeliczanie transakcji na gruncie VAT z zastosowaniem tych samych kursów, które stosuje do wyliczenia wysokości przychodu w podatku dochodowym.

Ujednolicenie kursów dotyczy jedynie transakcji sprzedażowych, gdyż przepisy wyraźnie wskazują na możliwość zastosowania tylko kursu waluty przyjętego do wyliczenia przychodu. Zakupy w walucie obcej nie mogą być przeliczone po tym samym kursie, który jest stosowany do wyliczenia kosztu uzyskania przychodu w podatku dochodowym. Ujednolicenie kursów nie dotyczy więc WNT, importu usług, a także – u nabywcy – dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca (np. dostawa z montażem).

W transakcjach zakupowych nadal stosowane będą ww. zasady ogólne. Wynika to pośrednio również z brzmienia art. 31a ust. 2d ustawy o VAT, który przewiduje, że w przypadku gdy w okresie stosowania zasad przeliczania, o których mowa w ust. 2a, podatnik dokona transakcji niepodlegającej przeliczeniu zgodnie z tymi zasadami, jest obowiązany do zastosowania dla tej transakcji zasad przeliczania, o których mowa w ust. 1 lub 2.

Podatnik, który zdecyduje się na ujednolicenie kursów przeliczeniowych w swoich transakcjach sprzedażowych, ma obowiązek stosować je przez co najmniej 12 kolejnych miesięcy, licząc od miesiąca, w którym je wybrał (art. 31a ust. 2b). Jeżeli więc ujednolici kursy począwszy od stycznia 2021 r., to nowe zasady przeliczenia będzie stosował co najmniej do końca grudnia 2021 r. Jeśli zrezygnuje z nowych zasad przeliczania i postanowi wrócić do zasad ogólnych, straci prawo ponownego wyboru ujednoliconych kursów na kolejnych 12 mies., licząc od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zrezygnuje ze stosowania nowych zasad przeliczania (art. 31a ust. 2c).

Wydłużenie terminu do odliczenia VAT

Wydłużono termin do odliczenia podatku naliczonego bez konieczności dokonywania korekty deklaracji VAT. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 86 ust. 11 ustawy o VAT podatnik, który nie odliczył podatku naliczonego w pierwszym miesiącu, w którym przysługiwało mu prawo do odliczenia (zazwyczaj jest to miesiąc otrzymania faktury albo dokumentu celnego), może skorzystać z odliczenia w jednym z 3 kolejnych miesięcy. Dotąd można było dokonać odliczenia w jednym z 2 kolejnych miesięcy – podatnicy zyskali więc dodatkowy miesiąc na odliczenie.

Ustawodawca nie wprowadził żadnych przepisów przejściowych, które regulowałyby np. zasady stosowania nowej regulacji do faktur otrzymanych przed 1.01.2021 r., z których na dzień wejścia w życie nowych przepisów nie odliczono jeszcze VAT. Wydaje się więc, że nowe przepisy należy stosować do faktur otrzymanych począwszy od 1.01.2021 r.

Powyższa zmiana nie dotyczy małych podatników rozliczających się z VAT kwartalnie. Prawo do odliczenia podatku naliczonego mogą oni przesunąć wyłącznie na jeden z dwóch kolejnych kwartałów rozliczeniowych.

Odliczenie VAT od refakturowanych usług noclegowych

Przy okazji nowelizacji ustawy o VAT ustawodawca zadbał również o wdrożenie wyroku TSUE z 2.05.2019 r. (C-225/18), w którym Trybunał uznał polskie przepisy ograniczające prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu usług noclegowych i gastronomicznych za niezgodne – w pewnym zakresie – z dyrektywą 112.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o VAT prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje w stosunku do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem usług noclegowych nabywanych w celu ich odprzedaży, opodatkowanych u tego podatnika na podstawie art. 8 ust. 2a.

Nowy wyjątek daje zatem prawo do odliczenia VAT wyłącznie przy nabyciu usług noclegowych, ale jedynie pod warunkiem, że podatnik nabywa je we własnym imieniu, lecz na rzecz innego podmiotu. Tylko wówczas mamy bowiem do czynienia z refakturowaniem w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Oznacza to, że podatnik, nabywając usługi noclegowe i obciążając ich kosztem inny podmiot, nie zawsze uzyska prawo do odliczenia VAT. Warunkiem jest odsprzedaż usługi noclegowej podmiotowi, który rzeczywiście z niej korzysta.

Sytuację tę należy odróżnić od przypadku, gdy podatnik kupuje usługę noclegową i sam z niej korzysta, a jedynie obciąża inny podmiot kosztem tej usługi.

Prezenty o małej wartości

Ustawa o VAT zakłada, że nieodpłatne przekazania przez podatników towarów, w stosunku do których przysługiwało im prawo do odliczenia podatku naliczonego, powinny skutkować naliczeniem VAT należnego od wartości przekazywanego towaru – tak jak przy odpłatnej dostawie. Jednym z wyjątków od tej zasady są przekazania prezentów o małej wartości, które nie podlegają opodatkowaniu. W ramach nowelizacji art. 7 ust. 4 ustawy o VAT:

• doprecyzowano, że w przypadku podatnika prowadzącego ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości osób, na rzecz których dokonywane są przekazania, prezentami o małej wartości są towary o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym 100 zł, przy czym jest to kwota netto, a więc niezawierająca podatku (limit 100 zł pozostał bez zmian),
• podwyższono jednostkową wartość prezentów o małej wartości – z 10 do 20 zł netto.

Mechanizm podzielonej płatności

W przepisach regulujących mechanizm podzielonej płatności (MPP) wprowadzono kilka doprecyzowujących zmian, które polegają m.in. na:

• wskazaniu, że wszelkiego rodzaju potrącenia wierzytelności zwalniają z obowiązku stosowania MPP (art. 108a ust. 1d ustawy o VAT), a nie jak do końca 2020 r. jedynie kompensaty dwustronne dokonywane na podstawie art. 498 Kc (a więc od 2021 r. np. kompensaty wielostronne dokonywane w ramach nettingu powinny skutecznie zwalniać z obowiązku zapłaty w ramach MPP); ponadto potrącane wierzytelności nie muszą być wymagalne w chwili potrącenia,
• wyraźnym potwierdzeniu, że środki zgromadzone na rachunku VAT mogą zostać użyte w celu zwrotu przedstawicielowi bezpośredniemu lub pośredniemu, w rozumieniu przepisów celnych, zapłaconego przez niego podatku VAT oraz należności celnych z tytułu importu towarów (art. 108a ust. 3d ustawy o VAT); w takim przypadku w zleceniu przelewu MPP zamiast numeru faktury wskazuje się numer dokumentu związanego z płatnością, wystawionego przez przedstawiciela bezpośredniego lub pośredniego (np. nota obciążeniowa),
• nadaniu nowego brzmienia zał. nr 15 do ustawy o VAT, uwzględniającego PKWiU 2015 (a nie jak dotychczas PKWiU 2008),
• wyraźnym wskazaniu, że obowiązek stosowania MPP, przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w zał. nr 15 do ustawy o VAT, dotyczy płatności udokumentowanych fakturą, w której kwota należności ogółem przekracza 15 tys. zł lub jej równowartość wyrażoną w walucie obcej.

Wiążące informacje stawkowe

Zmiany dotyczą też procedury wydawania wiążących informacji stawkowych (WIS). Polegają one na:

• wprowadzeniu możliwości odmowy wydania WIS, gdy zakres przedmiotowy wniosku o wydanie WIS, w dniu jego złożenia, jest przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej albo gdy w tym zakresie sprawa została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub w postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 8a ustawy o VAT),
• uchyleniu związania organów podatkowych wydaną WIS, w przypadku gdy jej przedmiot stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa w rozumieniu art. 5 ust. 5 (art. 42ca ustawy o VAT),
• wprowadzeniu terminu ważności WIS oraz decyzji Szefa KAS i dyrektora KIS o zmianie WIS, wynoszącego 5 lat od dnia ich wydania (art. 42ha ustawy o VAT), przy czym WIS i decyzje Szefa KAS oraz dyrektora KIS o zmianie WIS, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, są ważne przez 5 lat od 1.01.2021 r. (art. 9 ustawy nowelizującej).

Pozostałe zmiany

Pakiet SLIM VAT wprowadził również wiele innych drobnych zmian w ustawie o VAT, które polegają m.in. na[3]:

• wydłużeniu z 2 do 6 mies. terminu wywozu towaru, stanowiącego warunek stosowania stawki 0% w odniesieniu do zaliczki otrzymanej na poczet eksportu towarów (art. 41 ust. 9a ustawy o VAT),
• usunięciu z definicji rolnika ryczałtowego (art. 2 pkt 19 ustawy o VAT) oraz z przepisów wprowadzających zwolnienie z VAT dla rolników ryczałtowych (art. 43 ust. 1 pkt 3) zastrzeżenia, że rolnik ryczałtowy może dokonywać wyłącznie dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej (to efekt wcześniejszych zmian w definicji produktu rolnego, która zawiera stosowne zastrzeżenia w tym zakresie),
• doprecyzowaniu definicji czasopism regionalnych i lokalnych (art. 2 pkt 27g ustawy o VAT) przez uzupełnienie jej o stosowną klasyfikację według Nomenklatury scalonej (ex CN 4902 i ex CN 4911),
• wyznaczeniu naczelników US jako podmiotów właściwych do usuwania lub do prostowania danych zawartych w wykazie podatników (tzw. biała lista); do naczelnika swojego US należy również – od 1.01.2021 r. – kierować wniosek o sprostowanie lub o usunięcie błędnych danych zawartych w wykazie (art. 96b ust. 10–12 ustawy o VAT),
• przyznaniu prawa do korzystania ze zwolnienia, ze względu na wartość sprzedaży nieprzekraczającą 200 tys. zł rocznie (art. 113 ustawy o VAT), podatnikom dokonującym dostaw nieelektrycznego sprzętu gospodarstwa domowego, a także odebraniu możliwości korzystania z tego zwolnienia podatnikom dokonującym dostawy akcesoriów do pojazdów samochodowych (PKWiU 45.3) i motocykli (PKWiU ex 45.4),
• uchyleniu obowiązującego dotychczas art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, który wprowadzał definicję dostawy łańcuchowej (jak wynika z uzasadnienia do ustawy nowelizującej, ta zmiana ma jedynie charakter porządkujący, gdyż definicję dostawy łańcuchowej można wywieść z art. 7 ust. 1 i art. 22 ustawy o VAT),
• wykluczeniu możliwości składania deklaracji kwartalnych (art. 99 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT) jedynie w przypadku dostaw towarów, o których mowa w zał. nr 15 (chyba że ich łączna wartość nie przekroczyła w żadnym miesiącu z tych okresów 50 tys. zł); wskazany przepis nie odnosi się już do usług z zał. nr 15.