Zamówienie-Koszyk
Dokończ - Edytuj - Anuluj

Droga Użytkowniczko, Drogi Użytkowniku, klikając AKCEPTUJĘ I PRZECHODZĘ DO SERWISU wyrazisz zgodę na to aby Rachunkowość Sp. z o.o. oraz Zaufani Partnerzy przetwarzali Twoje dane osobowe takie jak identyfikatory plików cookie, adresy IP, otwierane adresy url, dane geolokalizacyjne, informacje o urządzeniu z jakiego korzystasz. Informacje gromadzone będą w celu technicznego dostosowanie treści, badania zainteresowań tematami, dostosowania niektórych treści do lokalizacji z której jest odczytywana oraz wyświetlania reklam we własnym serwisie oraz w wykupionych przez nas przestrzeniach reklamowych w Internecie. Wyrażenie zgody jest dobrowolne.

Klikając w przycisk AKCEPTUJĘ I PRZECHODZĘ DO SERWISU wyrażasz zgodę na zapisanie i przechowywanie na Twoim urządzeniu plików cookie. W każdej chwili możesz skasować pliki cookie oraz ograniczyć możliwość zapisywania nowych za pomocą ustawień przeglądarki.

Wyrażając zgodę, pozwalasz nam na wyświetlanie spersonalizowanych treści m.in. indywidualne rabaty, informacje o wykupionych przez Ciebie usługach, pomiar reklam i treści.

AKCEPTUJĘ I PRZECHODZĘ DO SERWISU
account_circle
dehaze

Logowanie

e-mail:

hasło:

 

 

Logowanie za pomocą e-maila

Jeżeli nie pamiętasz hasła albo nie masz konta, to wyślemy na Twój e-mail wiadomość weryfikującą. Po kliknięciu w link z e-maila będziesz zalogowany na urządzeniu do chwili wylogowania.

e-mail:

Klikając w poniższy link, zgadzasz się na zapisanie podanych w formularzu danych i wykorzystywanie ich zgodnie z polityką przetwarzania danych dostępną w dokumencie ⇒Polityka przetwarzania danych osobowych (RODO)⇐

 

Logowanie do za pomocą e-maila

Sprawdzanie danych....

Co nowego w orzecznictwie podatkowym - 62

Aleksadner Woźniak
Przedstawiamy najnowsze, prawomocne orzeczenia NSA, do których ukazały się już pisemne uzasadnienia – dopiero one bowiem pozwalają się zorientować w szczegółach sprawy, przesądzających o danym rozstrzygnięciu. Prezentowane wyroki zapadły w indywidualnych sprawach i wiążą tylko strony danego sporu. Wskazują jednak na kształtującą się linię wykładni przepisów.
Wyboru orzeczeń dokonaliśmy, biorąc pod uwagę zagadnienia, z którymi najczęściej stykają się nasi Czytelnicy.

Z uzasadnienia: Strona skarżąca zakwestionowała stanowisko sądu I instancji, zgodnie z którym wynagrodzenie („odsetki dodatkowe”) wypłacane na rzecz pożyczkodawców z tytułu udostępnionego przez nich kapitału na finansowanie projektu inwestycyjnego spółki, w części uzależnionej od zysku skarżącej, nie może stanowić dla skarżącej kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. W ocenie spółki odsetki dodatkowe będą stanowiły dla niej koszt uzyskania przychodów.

PODATEK DOCHODOWY

Wynagrodzenie wypłacone pożyczkodawcy, uzależnione od wysokości jego zysku, nie jest dla biorącego pożyczkę kosztem uzyskania przychodów – wyrok NSA z 8.11.2019 r. (II FSK 3703/17).

Z uzasadnienia: Strona skarżąca zakwestionowała stanowisko sądu I instancji, zgodnie z którym wynagrodzenie („odsetki dodatkowe”) wypłacane na rzecz pożyczkodawców z tytułu udostępnionego przez nich kapitału na finansowanie projektu inwestycyjnego spółki, w części uzależnionej od zysku skarżącej, nie może stanowić dla skarżącej kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. W ocenie spółki odsetki dodatkowe będą stanowiły dla niej koszt uzyskania przychodów.

(…) Wskazane przez spółkę art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a i pkt 11 updop mają tylko pośredni związek z problematyką sprawy, ponieważ dotyczą wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków na spłatę kredytów i pożyczek oraz naliczonych, lecz niezapłaconych lub umorzonych odsetek od kredytów i pożyczek.

W przepisach tych przewidziano wyjątek polegający na uznaniu za koszt uzyskania przychodów wydatków na spłatę skapitalizowanych odsetek od tych kredytów i pożyczek, jednak w nin. sprawie należności w postaci „odsetek dodatkowych” wypłacane na rzecz pożyczkodawców nie stanowią odsetek. (…)

Skoro tzw. odsetki dodatkowe w rozpoznanej sprawie są uzależnione od osiąganego przez skarżącą spółkę zysku (wnioskując a contrario, jeżeli spółka nie osiągnie zysku, pożyczkodawcom nie będą przysługiwały odsetki dodatkowe), to nie spełniają one wymogów definicji pojęcia odsetki. Wydatek ten nie stanowi zatem odsetek, a inną formę wynagrodzenia, ustaloną przez strony na zasadzie swobody zawierania umów (…).

Nie można także tracić z pola widzenia treści art. 359 § 21 Kc, w którym ustawodawca przewidział, że maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać 2-krotności wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne). Tymczasem spółka podała, że zakłada, że wysokość odsetek dodatkowych będzie przekraczać wysokość odsetek maksymalnych wskazanych w art. 359 § 21. (…) Już choćby z tego względu nie można za odsetki uznać odsetek przekraczających wysokość odsetek maksymalnych.

Skoro ta część wynagrodzenia dla pożyczkodawcy (tzw. odsetki dodatkowe) nie stanowi odsetek od pożyczki, to nie mają do niej zastosowania regulacje zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a oraz art. 16 ust. 1 pkt 11 updop. Wobec tego możliwość zaliczenia spornego wydatku do kosztów uzyskania przychodu zależy od spełnienia ogólnej zasady, wyrażonej w art. 15 ust. 1 updop, co oznacza, że wydatek na spłatę odsetek od kredytu może być kosztem uzyskania przychodów, ale tylko wtedy, gdy był poniesiony w celu uzyskania przychodów, a nie w innym (…).

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 updop do przychodów nie zalicza się m.in. otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Z przepisu tego wyraźnie wynika, że środki pieniężne otrzymane przez podatnika tytułem pożyczki nie stanowią jego przychodu podatkowego.

Wynika to ze zwrotnego charakteru pożyczek. Wobec tego należy uznać, że wydatki poniesione przez stronę skarżącą na zapłatę wynagrodzenia zależnego od jej zysku nie spełniają warunku uznania ich za koszty uzyskania przychodu określonego w art. 15 ust. 1 updop, czyli poniesienia ich w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Wydatki te bezpośrednio wiążą się z uzyskaniem pożyczki, ich ponoszenie ma zatem na celu uzyskanie tego neutralnego podatkowo przysporzenia, a nie uzyskanie konkretnych przychodów.

Podobne orzeczenia NSA z:

    • 3.06.2015 r. (II FSK 3272/14),
    • 2.08.2012 r. (II FSK 42/11).

Koszty ekspertyz, opinii, usług doradczych i usług równorzędnych oraz wyniki badań musiały być nabyte (i nadal muszą) od jednostki naukowej, aby mogły być odliczone w ramach ulgi B+R – wyrok NSA z 24.10.2019 r. (II FSK 3684/17).

Z uzasadnienia: Spór dotyczy tego, czy wymóg świadczenia (wykonywania) przez jednostkę naukową dotyczy tylko wyników badań naukowych, czy także ekspertyz, opinii i usług doradczych i równorzędnych. (…)

Sąd I instancji wskazał, że z punktu widzenia reguł gramatyki języka polskiego tylko wyniki badań naukowych winny być świadczone lub wykonywane na podstawie umowy przez jednostkę naukową.

(…) Jednak zdaniem NSA prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do odmiennych wniosków (…). Jeżeli koszty usług doradczych, opinii i ekspertyz nabywanych na potrzeby opracowywania koncepcji lub produkcji oprogramowania będą realizowane przez wyspecjalizowany podmiot zewnętrzny, który nie będzie spełniać przesłanek uznania za jednostkę naukową (…), to tych kosztów nie będzie można uznać za koszty kwalifikowane w świetle art. 18d ust. 2 pkt 3 updop.

Zdaniem sądu określenie „nabycie” (oraz związana z nim dalsza część przepisu, dotycząca umowy z jednostką naukową) ma zastosowanie zarówno do badań naukowych, jak i do ekspertyz, opinii, usług doradczych i usług równorzędnych. Kosztem podatkowym nie jest bowiem ekspertyza (opinia, usługa) sama w sobie, lecz wydatek poniesiony w związku z jej uzyskaniem (nabyciem).

Pojęcia „nabycie” nie można zatem ograniczać tylko do badań naukowych. W ocenie NSA także w przypadku wydatków na ekspertyzy, opinie i usługi wymagane jest, aby zostały nabyte od jednostki naukowej.

Od Redakcji: Przyczyną sporu było brzmienie art. 18d ust. 2 pkt 3 updop, który do końca 2017 r. stanowił, że za koszty kwalifikowane uznaje się ekspertyzy, opinie, usługi doradcze i usługi równorzędne, a także nabycie wyników badań naukowych, świadczonych lub wykonywanych na podstawie umowy przez jednostkę naukową w rozumieniu ustawy z 30.04.2010 r. o zasadach finansowania nauki na potrzeby prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej.

Od 1.01.2018 r. przepis ten uległ zmianie wskutek wejścia w życie ustawy z 9.11.2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego działalności innowacyjnej (DzU poz. 2201). Od tej pory przestał budzić wątpliwości interpretacyjne, które legły u podstaw sporu rozstrzygniętego ww. wyrokiem NSA. Za koszty kwalifikowane uznano bowiem ekspertyzy, opinie, usługi doradcze i usługi równorzędne, świadczone lub wykonywane na podstawie umowy przez jednostkę naukową w rozumieniu ustawy z 30.04.2010 r. o zasadach finansowania nauki (…), a także nabycie od takiej jednostki wyników prowadzonych przez nią badań naukowych, na potrzeby działalności badawczo-rozwojowej.

Obecnie art. 18d ust. 2 pkt 3 updop brzmi niemal identycznie, zawiera tylko odniesienie do innej ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Zastąpiła ona od 1.10.2018 r. ustawę o zasadach finansowania nauki. Zgodnie zatem z art. 18d ust. 2 pkt 3 updop za koszty kwalifikowane na potrzeby ulgi B+R uznaje się obecnie ekspertyzy, opinie, usługi doradcze i usługi równorzędne, świadczone lub wykonywane na podstawie umowy przez podmiot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z 20.07.2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, a także nabycie od takiego podmiotu wyników prowadzonych przez niego badań naukowych, na potrzeby działalności badawczo-rozwojowej.

Nagrody do 200 zł dla uczestników konkursu organizowanego przez przedsiębiorcę w związku z jego promocją lub reklamą są zwolnione z PIT – wyrok NSA z 14.11.2019 r. (II FSK 3900/17).

Z uzasadnienia: Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 68a updof wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą – jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym. (…)

W ocenie autora skargi kasacyjnej (szefa KAS) skoro „nagrody otrzymają jedynie zwycięzcy konkursów, w konsekwencji nie są wydawane wszystkim uczestnikom, lecz wyłącznie podmiotom, osiągającym podczas rywalizacji najlepsze rezultaty”, to „mamy zatem do czynienia ze wzajemnym zobowiązaniem obu stron do dokonywania pewnych czynności, co wyklucza możliwość zastosowania zwolnienia wynikającego ze wskazanego przepisu”.

(…) W ocenie NSA tak zawężone rozumienie nieodpłatności świadczenia nie jest prawidłowe, a w szczególności nie znajduje uzasadnienia w treści ustawy. (…) Konkurs, który organizowała spółka, oparty był na konstrukcji przyrzeczenia publicznego z art. 919 Kc, stanowiącego jednostronną czynność prawną, rodzącą obowiązek świadczenia tylko po stronie przyrzekającego. (…) Osoby będące adresatem przyrzeczenia publicznego (potencjalni uczestnicy konkursu) nie są zobowiązane do żadnego działania. (…) Nie mamy zatem do czynienia ze wzajemnym zobowiązaniem obu stron, tj. spółki oraz uczestnika konkursu do „dokonania pewnych czynności”, jak uznał autor skargi kasacyjnej, gdyż zachowanie drugiej strony (uczestnika konkursu) nie stanowi świadczenia ekwiwalentnego względem świadczenia w postaci uzyskanej w nim nagrody.

Podobne orzeczenia NSA z:

    • 16.10.2019 r. (II FSK 3532/17),
    • 21.08.2019 r. (II FSK 2958/17).

Zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a updof, ma zastosowanie wyłącznie do nieodpłatnych świadczeń o charakterze niepieniężnym – wyrok NSA z 8.10.2019 r. (II FSK 3562/17).

Z uzasadnienia: MF nie zgodził się z poglądem, że zarówno świadczenia pieniężne, jak i rzeczowe otrzymywane przez klientów i potencjalnych klientów banku w ramach prowadzonej akcji promocyjnej usług świadczonych przez wnioskodawcę mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a updof. (…)

Art. 21 ust. 1 pkt 68a updof stanowi, że wolna od podatku jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą – jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Zdaniem NSA (…) art. 21 ust. 1 pkt 68a updof ma zastosowanie wyłącznie do świadczeń o charakterze niepieniężnym, a nie do wypłaty jakichkolwiek kwot pieniężnych. Świadczy o tym wprost użycie sformułowania, że wartość świadczeń nie może przekraczać 200 zł. Gdyby ustawodawca zakresem zwolnienia chciał objąć także świadczenia pieniężne, użyłby formuły „kwota świadczenia lub jego wartość nie może przekraczać 200 zł”.

Powyższy wniosek ma pełne uzasadnienie w definicji przychodu podlegającego opodatkowaniu, zawartej w art. 11 ust. 1 updof, który wyraźnie rozgranicza „otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne” od „wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”. (…)

Za odmiennym poglądem nie przemawia fakt, że w art. 21 ust. 1 pkt 68a updof odwołano się do nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1. (…) Wymienienie tych świadczeń wśród innych, mających z reguły charakter wypłat pieniężnych, nie dowodzi, że również nieodpłatne świadczenie może mieć formę kwoty pieniężnej.

(…) Nieodpłatne są te świadczenia, które zostały otrzymane bez wynagrodzenia, bez ekwiwalentu. Definicja nieodpłatnego świadczenia nie wyklucza tego, że otrzymujący świadczenie musi podjąć jakieś działania, aby świadczenie otrzymać. Istotne jest wszakże to, aby w zamian za to świadczenie (kwalifikowane jako nieodpłatne) nie wykonywał żadnego świadczenia wzajemnego.

Tak więc w pełni uzasadniony jest pogląd, (…) że ze zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 1 pkt 68a updof korzystają świadczenia polegające na wręczeniu w celach reklamowo-promocyjnych przedmiotów o niskiej wartości, a nie wypłata sum pieniężnych.

VAT

Organ nie może całkowicie odmówić prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktury, która oprócz stwierdzenia czynności fikcyjnej dokumentuje transakcje rzeczywiste – wyroki NSA z 17.12.2019 r. (I FSK 1872/19, I FSK 1873/19).

Z uzasadnienia: W myśl art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury lub dokumenty celne, w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności. Cytowany przepis powinien być interpretowany w świetle art. 86 ust. 1 powołanej ustawy, który formułuje (…) prawo do obniżenia podatku należnego w takim zakresie, w jakim nabyte towary lub usługi są wykorzystywane do wykonywania przez podatnika czynności opodatkowanych. (…)

W sytuacji gdy jedna faktura dokumentuje czynności fikcyjne i czynności rzeczywiste, dopuszczalne jest odliczenie podatku naliczonego wynikającego z czynności faktycznie dokonanych. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że na gruncie rozpoznawanej sprawy możliwe pozostaje jednoznaczne ustalenie wartości transakcji znajdującej odzwierciedlenie w rzeczywistości.

(…) Określenie zatem kwoty dotyczącej dzierżawy czterech samochodów (a więc w zakresie niekwestionowanym przez organy) nie nastręcza trudności. (…) Za nieprzekonujące sąd kasacyjny uznaje twierdzenia, że czynność ujęta w fakturze jako „dzierżawa samochodów” stanowiła jedną niepodzielną (kompleksową) usługę, skoro z ustaleń faktycznych jednoznacznie wynikało, że faktura ta obejmowała dzierżawę pięciu samochodów, a zatem odnosiła się do kilku, dających się zidentyfikować (zarówno pod względem przedmiotowym, jak i kwotowym) świadczeń. (…)

W przypadku gdy – tak jak w nin. sprawie – możliwe jest precyzyjne wyodrębnienie czynności faktycznie dokonanych (od czynności fikcyjnej) i przypisanie im konkretnych wartości, całkowita odmowa prawa do obniżenia podatku należnego z uwagi na stwierdzenie czynności fikcyjnej jest zbyt daleko idąca. Stanowisko takie nie daje się bowiem usprawiedliwić ani w świetle brzmienia art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT, który expressis verbis wyklucza odliczenie „w części” dotyczącej czynności niedokonanych, ani w świetle podstawowych założeń konstrukcyjnych podatku VAT.

Podobne orzeczenia NSA z:

    • 15.12.2017 r. (I FSK 431/16),
    • 29.09.2017 r. (I FSK 16/16),
    • 18.05.2017 r. (I FSK 1916/15).

Podanie adresu wirtualnego biura wyklucza rejestrację dla celów VAT – wyrok NSA z 13.11.2019 r. (I FSK 1363/17).

Z uzasadnienia: Rejestracja podatnika VAT ma charakter sformalizowany. (…) Jeżeli złożone przez podatnika zgłoszenie zawiera rzetelne informacje, stosownie do art. 96 ust. 4 i art. 97 ust. 4, naczelnik US rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako podatnika VAT czynnego (VAT-UE). Jeżeli jednak weryfikacja podanych danych wykaże, że są one nierzetelne, brak jest podstaw do (…) wpisania podatnika do rejestru podatników VAT czynnych (VAT-UE) i potwierdzenia takiej rejestracji.

W rozpoznawanej sprawie nie jest kwestionowane, że w miejscu wskazanym jako siedziba spółki (…) nie są wykonywane żadne czynności zarządcze tej spółki. Spółka ta jest uprawniona jedynie do posługiwania się ww. adresem jako adresem firmowym oraz rejestracyjnym jej siedziby.

Usługa prowadzenia biura wirtualnego obejmuje również odbiór napływającej do skarżącej korespondencji, przekazywanie jej informacji o takim zdarzeniu, otwieranie, skanowanie i przesyłanie skanów korespondencji na e-mail podany przez skarżącą, ew. przesyłanie korespondencji na adres w kraju podany przez skarżącą.

Pod wskazanym adresem zarejestrowanych jest wiele podmiotów i strona skarżąca nie ma możliwości prowadzenia w nim działalności gospodarczej. Adresem przechowywania dokumentacji rachunkowej spółki jest B. (…)

W wyroku z 26.08.2015 r. (I FSK 112/15) NSA orzekł, że przez „adres siedziby” podatnika podany dla celów zgłoszenia rejestracyjnego w formularzu VAT-R (…) należy uznać adres zawierający co najmniej nazwę miejscowości i ulicy, numer budynku oraz lokalu, w którym faktycznie funkcjonuje zarząd przedsiębiorstwa podatnika i zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego nim zarządzania. Powyżej wskazany adres siedziby skarżącej spółki nie spełnia takich warunków.

Pojęcie „adresu siedziby” podatnika nie oznacza adresu do doręczania korespondencji, a takim jest w istocie adres podany przez spółkę skarżącą. Za „adres siedziby” (dla celów VAT) nie może być uznany adres udostępniany wielu podmiotom podlegającym wpisowi do rejestru przedsiębiorców w celu umożliwienia rejestracji w KRS, pod którym podmioty te nie wykonują faktycznie żadnej działalności, w tym funkcji zarządu. (…) Wynik dokonanej weryfikacji tego adresu dla celów rejestracji VAT jednoznacznie wskazuje, że nie jest to faktyczny adres tej siedziby, a jedynie adres do korespondencji ze spółką.

(…) Z art. 10 ust. 2 rozporządzenia Rady UE nr 282/2011 ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, wynika, że za siedzibę podatnika może być uznane miejsce:

  • w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem,
  • wskazane jako adres zarejestrowanej siedziby przedsiębiorstwa i posiedzeń zarządu przedsiębiorstwa.

Skoro ustawodawca unijny określił, jakie przesłanki można uwzględniać dla ustalenia miejsca, które może być uznane za siedzibę podatnika, to (…) tymi samymi kryteriami można posiłkować się także przy ustaleniu, czy dane miejsce, wskazane przez podatnika dla celów rejestracji, spełnia warunki do uznania go za siedzibę jego działalności gospodarczej.

Podobne orzeczenie NSA z:

    • 26.08.2015 r. (I FSK 112/15).

Wielokrotne zakupy towarów od tego samego dostawcy nie oznaczają jeszcze dostawy ciągłej – wyrok NSA z 10.09.2019 r. (I FSK 971/17).

Z uzasadnienia: Wbrew przekonaniu skarżącego, samo ustalenie z kontrahentem terminów dokonywania płatności i rozliczeń z tytułu dostaw w odniesieniu do konkretnych okresów nie wystarczy do zastosowania art. 19a ust. 3 ustawy o VAT. (…) Ciągłość dostaw nie może być wywodzona z samego faktu, że dany kontrahent wielokrotnie nabywa towary od tego samego dostawcy, a rozliczenia tych dostaw dokonywane są co jakiś ustalony przez strony czas (okresowo).

(…) Dostawa ciągła to dostawa objęta jednym stosunkiem zobowiązaniowym, w ramach którego z góry przyjęto, że dostawa ta będzie realizowania poprzez dostawy częściowe i w związku z tym ustalono dla tych dostaw częściowych okresy rozliczeniowe. Innymi słowy dostawa ciągła występuje w sytuacji, gdy poszczególne dostawy dokonywane na rzecz danego kontrahenta są realizacją podjętego zobowiązania do dokonania w ramach tej dostawy szeregu częściowych dostaw określonych towarów, które rozliczane są w ustalonych okresach.

Nie jest natomiast dostawą, o jakiej mowa w art. 19a ust. 3 w zw. z ust. 4, samo umożliwienie kontrahentowi dokonywania wielokrotnych zakupów towarów wedle jego potrzeb i woli, jeżeli nawet ustalono, że zakupy od tego kontrahenta rozliczane będą w określonych okresach (terminach).

Z opisu zdarzenia przyszłego (…) nie wynika, aby spółkę A oraz jej kontrahenta (spółkę B) łączyć miał stosunek zobowiązaniowy taki, jak opisany wyżej. Nie wskazano, że podmioty te zawrą umowę dostawy, w ramach realizacji której kontrahent będzie sukcesywnie nabywał towary od spółki skarżącego.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika jedynie, że spółka A, na mocy stosownej umowy, wynajmie w siedzibie kontrahenta (spółki B) pomieszczenie, w którym zorganizuje magazyn, a z magazynu tego kontrahent będzie pobierał (i tym samym nabywał) towary w zależności od jego aktualnych potrzeb.

W tak opisanych okolicznościach faktycznych nie ma więc podstaw, aby przyjąć, że każdorazowe pobranie towaru z magazynu stanowi element realizacji umówionej dostawy ciągłej. Opis zdarzenia przeszłego wskazuje, iż po prostu spółka B (ew. C) w miarę potrzeby nabywać będzie towary dostępne w magazynie – nie jest ona natomiast zobowiązana do ich pobrania (nabycia) umową dostawy uprzednio zawartą ze spółką A.

(…) Do określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu opisanych dostaw zastosowanie będzie miał art. 19a ust. 1 i będzie to moment dokonania poszczególnych dostaw towarów, czyli moment pobrania towarów z magazynu przez kontrahenta spółki A lub przez kontrahenta tego kontrahenta (spółkę C).

Natomiast w fakturze jako datę sprzedaży towarów (datę dokonania lub zakończenia dostawy), o której mowa w art. 106e ust. 1 pkt 6, należy wskazać datę dokonania konkretnej dostawy, wynikającą z dokumentu pobrania towaru.

Podobne orzeczenie NSA z:

    • 11.04.2017 r. (I FSK 1104/15).

Nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie musi bezpośrednio kontynuować działalności zbywcy, może wynająć otrzymany zespół składników majątkowych innemu podmiotowi – wyrok NSA z 27.08.2019 r. (I FSK 1265/17).

Z uzasadnienia: Powodem, dla którego w rozpoznanej sprawie zakwestionowano zastosowanie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT (…), była okoliczność, że nabywca (żona skarżącego) nie będzie prowadziła działalności polegającej na wytwarzaniu energii w oparciu o darowany jej zespół składników majątkowych, a zespół ten wynajmie podmiotowi, który wykorzysta go do wytwarzania energii.

(…) Sąd I instancji stanął na stanowisku, że „z transakcją zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 ustawy mamy do czynienia tylko wówczas, gdy nabywca kontynuuje działalność gospodarczą przy użyciu nabytego przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa)”. (…)

NSA zgadza się ze skarżącym, że wśród ustawowych przesłanek pozwalających na przyporządkowanie określonych składników majątkowych do kategorii „zorganizowana część przedsiębiorstwa” nie ma w art. 2 pkt 27e i art. 6 pkt 1 ustawy o VAT jakichkolwiek warunków związanych z kontynuacją prowadzonej działalności gospodarczej dokładnie w takim samym zakresie, w jakim prowadził ją zbywca. (…)

Ani art. 19 dyrektywy 112, ani art. 6 pkt ustawy o VAT nie wypowiadają wiążącej zasady, że dana konkretna działalność zbywcy musi być, jako rodzajowo taka sama, kontynuowana przez nabywcę majątku. Element kontynuowania takiej samej co do rodzaju działalności jest w większości wypadków determinowany nie tyle charakterem działalności gospodarczej zbywcy, co charakterystycznym zakresem przekazywanego, zorganizowanego co do rodzaju majątku w postaci np. nieruchomości, maszyn i urządzeń służących konkretnemu rodzajowi działalności.

Zdaniem NSA istotne jest więc, aby zbyta zorganizowana część przedsiębiorstwa służyła nabywcy do prowadzenia działalności gospodarczej z zachowaniem przeznaczenia nabytego zespołu składników majątkowych, aby nie została zlikwidowana działalność, której ten zespół składników majątkowych może służyć.

(…) W gruncie rzeczy zbyty przez skarżącego zespół składników majątkowych w dalszym ciągu będzie wykorzystywany do celów, do jakich został utworzony i do czego służył w jego przedsiębiorstwie, czyli do wytwarzania energii za pomocą elektrowni wiatrowych (…), tyle że nabywca (żona skarżącego) nie będzie prowadził tej działalności bezpośrednio, a w tym celu wynajmie otrzymany zespół składników majątkowych innemu podmiotowi.

Z wniosku o wydanie interpretacji nie wynika, aby nabywca zamierzał zbyć otrzymane składniki majątkowe, podzielić zorganizowaną część przedsiębiorstwa, którą one tworzą lub zaprzestać wykorzystywania tych składników jako zespołu o określonym przeznaczeniu (wytwarzaniu energii). (…) Wytwarzanie energii będzie kontynuowane.

Podobne orzeczenie NSA z:

    • 1.03.2013 r. (I FSK 375/12).

Inwestowanie w wizerunek uprawnia przedsiębiorcę do odliczenia VAT, mimo że są to koszty ogólne prowadzonej działalności, a więc nie są one bezpośrednio związane z czynnościami opodatkowanymi – wyrok NSA z 10.09.2019 r. (I FSK 1024/17).

Z uzasadnienia: W orzecznictwie NSA i TSUE nie budzi wątpliwości, że budowa wizerunku, w sferze działalności typowego przedsiębiorcy jest zaliczana do kosztów ogólnych prowadzonej działalności gospodarczej, które to koszty, choć niezwiązane bezpośrednio z konkretnymi czynnościami opodatkowanymi, generują prawo do odliczenia VAT. Koszty te mogą być bowiem kwalifikowane jako koszty o charakterze marketingowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że spółka, w związku ze strategią marketingową, zamierza upowszechniać działalność społecznie użyteczną w bardzo wielu obszarach wskazanych przez skarżącą we wniosku o interpretację. W tym celu spółka będzie też wspierać działalność społecznie użyteczną w tych obszarach, której beneficjentami będą osoby, instytucje lub społeczności (np. w przypadku podejmowania działań w obszarze ochrony zdrowia – chorzy lub zagrożeni chorobą, w podejmowania działań w obszarze edukacji i oświaty – dzieci i młodzież).

Co istotne, działalność w obszarach, w których spółka udzieli wsparcia, będzie rozpowszechniona przez nią w programie radiowym lub w wydawanym portalu. Działania te, zdaniem NSA – jako budujące pozytywny wizerunek spółki i stanowiące określoną strategię marketingową – mogą być brane pod uwagę przy wyborze skarżącej jako kontrahenta w jej działalności reklamowanej, co może przekładać się na wpływy z działalności podstawowej skarżącej.

Zauważyć też należy, że budowa pozytywnego wizerunku ma szczególne znaczenie dla podmiotu prowadzącego tego typu działalność co skarżąca, szczególnie jeśli uwzględni się, że w przeciwieństwie do publicznych nadawców źródłem finansowania działalności skarżącej są właśnie wpływy z reklam.

Wbrew więc temu, co przyjął organ i sąd I instancji, działania skarżącej podane we wniosku, w związku z tym, że mieszczą się w kosztach ogólnych prowadzonej przez skarżącą działalności, dają prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Podobne orzeczenia NSA z:

    • 2.04.2019 r. (I FSK 561/17),
    • 26.09.2018 r. (II FSK 2500/16),
    • 13.06.2018 r. (I FSK 1420/16),
    • 28.06.2016 r. (I FSK 59/15).

Odpłatne zbycie przez gminę mienia nabytego z mocy prawa w drodze komunalizacji mienia państwowego i w drodze spadkobrania podlega VAT – wyrok NSA z 23.10.2019 r. (I FSK 1346/17).

Z uzasadnienia:</b> W rozpatrywanej sprawie nie jest sporne, że gmina nie działa w charakterze organu władzy publicznej. WSA, uznając, że w rozpatrywanej sprawie gmina nie prowadzi działalności gospodarczej, wziął pod uwagę m.in. to, że skarżąca nie pozyskała mienia w konkretnym celu, np. prowadzenia działalności gospodarczej, zaś samo nieodpłatne nabycie mienia i jego posiadanie nie jest wystarczające do uznania, iż konstytuuje ona działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

W ocenie sądu I instancji gmina pełniła jedynie funkcje właścicielskie, bowiem przedmiotowe nieruchomości nigdy nie służyły gminie do prowadzenia działalności handlowej, wytwórczej czy usługowej. (…)

W ocenie NSA o braku wykonywania działalności gospodarczej nie może świadczyć to, że (…) transakcje nie są

podejmowane celem uzyskania stałego dochodu, a wynikają z występowania obiektywnych przesłanek, np. w postaci braku możliwości efektywnego ich zagospodarowania przez gminę w inny sposób.

Pojęcie działalności gospodarczej ma obiektywny charakter, co oznacza, że działalność ta jest postrzegana jako taka, niezależnie od jej celów lub rezultatów. (…) Zasady gospodarowania nieruchomościami przez jednostki samorządu terytorialnego i Skarb Państwa reguluje ustawa o gospodarce nieruchomościami.

Gminny zasób nieruchomości jest podstawowym składnikiem mienia gminnego. (…) Gminne zasoby nieruchomości mogą być wykorzystywane na cele rozwoju gmin i zorganizowanej działalności inwestycyjnej, a w szczególności pod budownictwo mieszkaniowe oraz związane z tym budownictwem urządzenia infrastruktury technicznej, a także na realizację innych celów publicznych. Gmina na rynku obrotu nieruchomościami ma pozycję taką, jak przedsiębiorca, który z tego tytułu uzyskuje stałe dochody. Okoliczność, iż krajowy ustawodawca zdecydował się na uregulowanie kwestii gospodarowania (w tym również zbywania) przez jednostki samorządu terytorialnego nieruchomościami, wskazuje na znaczny stopień zorganizowania tego rodzaju działalności prowadzonej przez te podmioty, a także na fakt, że nie są to czynności o charakterze incydentalnym.

(…) Przyjęcie w rozpatrywanej sprawie, że gmina nie podejmuje aktywności podobnej do podmiotu handlującego nieruchomościami, nie stanowi przeszkody do uznania jej za podatnika VAT z tytułu opisanych transakcji. (…) Istotne znaczenie ma bowiem to, że skarżąca jest gminą, która jest podatnikiem VAT w zakresie obrotu nieruchomościami i której aktywność na gruncie obrotu nieruchomościami nie tylko ma wpływ na przysparzanie skarżącej stałych dochodów, ale może mieć wpływ na rynek obrotu nieruchomościami. (…)

Mienie gminne nie ma charakteru prywatnego, lecz publiczny, a jego zbywanie – jako realizacja strategii gospodarczej gminy – nie służy realizacji celów prywatnych, lecz publicznych, oddziałując przy tym istotnie na lokalny rynek nieruchomości poprzez kształtowanie polityki przestrzennej, jak również od strony popytowej i podażowej, wpływając tym samym zasadniczo na kształtowanie się cen na rynku lokalnym.

Gmina zatem w tym zakresie powinna być traktowana jako podatnik VAT prowadzący działalność handlową spornymi gruntami, będącą formą gospodarowania zasobami gminnymi.

Podobne orzeczenie NSA z:

    • 31.01.2019 r. (I FSK 1588/16).

Podobne orzeczenie TSUE z:

    • 20.03.2014 r. (C-72/13).

PODATEK OD NIERUCHOMOŚCI

Przedsiębiorca przesyłowy, który zawarł z Lasami Państwowymi umowę o ustanowienie służebności przesyłu na gruntach Skarbu Państwa, znajdujących się w zarządzie Lasów Państwowych, nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości od tych gruntów w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a upol – uchwała NSA z 9.12.2019 r. (II FPS 3/19).

Z uzasadnienia: Mając na uwadze samą redakcję art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a upol, należy zauważyć, że ustawodawca nie przewidział możliwości obciążenia obowiązkiem podatkowym w podatku od nieruchomości posiadaczy mienia Skarbu Państwa, w tych przypadkach, gdy legitymują się oni umowami zawartymi z Państwowym Gospodarstwem Leśnym Lasy Państwowe czy też z jednostkami organizacyjnymi Lasów Państwowych – odmiennie od sytuacji dotyczących nieruchomości pozostających w zarządzie i faktycznym władaniu Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa.

(…) Wobec tego uregulowania Lasy Państwowe jako samodzielny i wymieniony expressis verbis w ustawie podatnik nie mogą niejako w imieniu Skarbu Państwa „przenosić” obowiązku podatkowego na dalszych posiadaczy nieruchomości będących w ich zarządzie i to bez względu na zakres tego posiadania.

Ponadto, w ocenie NSA, ustanowienie służebności przesyłu, jak również zawarcie innej umowy dotyczącej korzystania z gruntów z przedsiębiorcą przesyłowym, nie pozbawiają Lasów Państwowych posiadania nieruchomości leśnych, niezależnie od zakresu służebności lub treści umowy pozwalającej na zainstalowanie urządzeń przesyłowych i wstęp na grunty leśne w celu ich prawidłowej eksploatacji.

(…) Wobec tego należy przyjąć, że podatnikiem, stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a upol, powinny być Lasy Państwowe, niezależnie od treści jakiejkolwiek umowy czy też treści służebności przesyłu oraz zakresu posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę przesyłowego (…).

Art. 3 ust. 1 pkt 4 upol dotyczy posiadania rzeczy (nieruchomości), nie zaś praw z nieruchomością związanych, w tym służebności przesyłu. Wynika to choćby z istoty opodatkowania podatkiem od nieruchomości, który jako podatek o charakterze majątkowym obciąża nieruchomość, nie zaś prawa z nią związane. Wobec powyższego podatnikiem podatku od nieruchomości, w sytuacji określonej w art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a upol, będzie podmiot, który zawarł umowę ze Skarbem Państwa, bądź też posiada nieruchomość na podstawie innego tytułu prawnego, jako posiadacz zależny.

Jeżeli natomiast z zawartej umowy wynika, że nie przeniesiono na taki podmiot posiadania, któremu można przypisać cechę posiadania zależnego, lecz ma on jedynie prawo korzystania z nieruchomości Skarbu Państwa w zakresie odpowiadającym posiadaniu służebności, nie będzie mógł być uznany za podatnika tego podatku.

(…) Wobec tego operatorom sieci elektroenergetycznych, na podstawie umów ustanawiających służebność przesyłu, nie można przypisać statusu posiadacza zależnego, albowiem na ich podstawie przedsiębiorstwa te uzyskały jedynie uprawnienie do „korzystania z rzeczy”, a nie „władztwo nad rzeczą”.

Zakres wzajemnych praw i obowiązków stron klasycznej umowy o ustanowienie służebności przesyłu nie świadczy o oddaniu gruntu w posiadanie zależne, lecz wyznacza zasady korzystania z nieruchomości w granicach, które określają zakres służebności przesyłu. Tym samym zakres ten pozwala uznać przedsiębiorców przesyłowych jedynie za posiadaczy służebności, nie zaś za posiadaczy zależnych, o których mowa w art. 336 Kc.

ORDYNACJA PODATKOWA

Przedstawiciel podatkowy, ustanowiony na podstawie art. 18a ustawy o VAT, nie ma umocowania do reprezentowania podatnika w postępowaniu podatkowym, chyba że uzyska takie pełnomocnictwo na podstawie Op – wyrok NSA z 10.10.2019 r. (I FSK 1420/19).

Z uzasadnienia: Z art. 18c ustawy o VAT wynika, że przedstawiciel podatkowy wykonuje w imieniu i na rzecz podatnika, dla którego został ustanowiony, obowiązki tego podatnika w zakresie rozliczania podatku, w tym w zakresie sporządzania deklaracji podatkowych oraz informacji podsumowujących, o których stanowi art. 100 ust. 1, a także w zakresie prowadzenia i przechowywania dokumentacji, w tym ewidencji, na potrzeby podatku (ust. 1).

Ponadto przedstawiciel podatkowy wykonuje w imieniu i na rzecz podatnika, dla którego został ustanowiony, „inne czynności wynikające z przepisów o podatku od towarów i usług, jeżeli został do tego upoważniony w umowie” (ust. 2).

W świetle tego przepisu oraz przepisów Op reprezentowanie podatnika w toczącym się postępowaniu podatkowym, którego stroną jest podatnik podatku od towarów i usług, nie jest czynnością wynikającą z przepisów o VAT. (…) Takie umocowanie (przedstawiciel podatkowy) może natomiast uzyskać w oparciu o pełnomocnictwo udzielone mu na podstawie przepisów Op (…).

W art. 138b § 1 Op przyjęto ogólną zasadę, że pełnomocnikiem strony w postępowaniu podatkowym może być tylko osoba fizyczna. Pełnomocnictwo nie może być natomiast udzielone innemu podmiotowi – osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej.

(…) W rozpoznawanej sprawie przedstawicielem podatkowym skarżącej spółki była osoba prawna (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), co dodatkowo przesądza o tym, że z uwagi na art. 138b § 1 Op nie mogła być ona pełnomocnikiem skarżącej spółki w postępowaniu podatkowym. Tym samym wydaną przez organ I instancji decyzję należało doręczyć bezpośrednio stronie, tj. skarżącej spółce. (…)

Art. 145 § 1 Op stanowi, że pisma doręcza się stronie, a gdy strona działa przez przedstawiciela – przedstawicielowi. (…) Przepis ten znajduje zastosowanie odnośnie ustanowienia przedstawiciela ustawowego, a nie przedstawiciela podatkowego.

Rygor natychmiastowej wykonalności może być nadany również decyzji, która określa kwotę zwrotu nadwyżki podatku, a nie kwotę zobowiązania podatkowego – wyrok NSA z 11.09.2019 r. (FSK 566/18).

Z uzasadnienia: Skarżący podnosi, że (…) rygor natychmiastowej wykonalności może być nadany (…) tylko takiej decyzji, która określa bądź ustala zobowiązanie podatkowe, natomiast nie może być nadany decyzji, która zamiast zobowiązania określa kwotę zwrotu nadwyżki podatku.

Stanowisko skarżącego nie jest zasadne. Zawarte w art. 239a Op określenie „obowiązek podlegający wykonaniu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji” koresponduje z przepisami ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (…).

Przepisy upea posługują się pojęciem „obowiązek” do określenia wszelkiego rodzaju świadczeń mających charakter pieniężny i niepieniężny (…). Z kolei art. 239b § 2 Op określa konieczny warunek nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, który w powiązaniu z przesłankami określonymi w § 1 art. 239b Op stanowi podstawę nadania tego rygoru. Mowa jest tutaj o konieczności uprawdopodobnienia, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane.

(…) Niewątpliwie sama kwota zwrotu różnicy podatku (kwota zwrotu podatku naliczonego) nie jest zobowiązaniem podatnika (…), jednak, jak to wynikało z art. 52 § 1 pkt 2 Op, na równi z zaległością podatkową traktuje się także zwrot podatku, jeżeli podatnik otrzymał go nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej lub został zaliczony na poczet zaległości podatkowej albo bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych, chyba że podatnik wykaże, że nie nastąpiło to z jego winy.

Z dniem 1.01.2016 r. (…) art. 52 § 1 pkt 1 uzyskał brzmienie, zgodnie z którym zwrotowi, bez wezwania organu podatkowego, podlega uprzednio zwrócona przez organ podatkowy lub zaliczona na poczet zaległości podatkowych oraz odsetek za zwłokę oraz bieżących zobowiązań podatkowych wraz z oprocentowaniem nadpłata lub zwrot podatku wykazane w deklaracji nienależne lub w wysokości większej od należnej.

Z kolei według § 2 art. 52 Op w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, kwoty podlegające zwrotowi traktuje się jako zaległości podatkowe. (…) Jeżeli zatem nienależnie wykazany w deklaracji i zaliczony na poczet zobowiązań podatkowych (otrzymany) zwrot podatku jest traktowany na gruncie Op jako zaległość podatkowa, a na gruncie upea jako przedmiot obowiązku podlegającego egzekucji administracyjnej, to tym samym wypełnia ogólne pojęcie „zobowiązania”, o którym mowa w art. 239b § 2 Op.

(…) Rygor natychmiastowej wykonalności może być nadany także decyzji określającej kwotę zwrotu VAT, jeżeli w deklaracji zwrot został wykazany w kwocie nienależnej i został przez podatnika otrzymany lub zaliczony na poczet zobowiązań podatkowych, albowiem taką kwotę zwrotu podatku traktuje się jako zaległość podatkową.

Potwierdza to brzmienie art. 239d § 1 Op, zgodnie z którym nie nadaje się rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji ustalającej lub określającej wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość zwrotu podatku lub wysokość odsetek za zwłokę albo orzekającej o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, osoby trzeciej albo spadkobiercy w zakresie objętym wnioskiem, o którym mowa w art. 14m § 3.

Wynika stąd (a contrario), że w zakresie, w jakim wniosek, o którym mowa w art. 14m § 3 Op, nie obejmuje określonego zobowiązania (części zobowiązania), rygor natychmiastowej wykonalności, co do zasady, może być nadany każdej z wymienionych rodzajowo decyzji, w tym decyzji określającej wysokość zwrotu podatku.

PAKIET PRZEWOZOWY

Kara za nieuzupełnienie zgłoszenia przewozu towaru (10 tys. zł) nie może być nałożona na przewoźnika w tranzycie międzynarodowym – wyrok NSA z 21.11.2019 r. (II GSK 1133/19).

Z uzasadnienia: Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy o SENT (ustawa o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów oraz obrotu paliwami opałowymi, w przypadku gdy podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnik zgłoszą dane niezgodne ze stanem faktycznym, inne niż dotyczące towaru, odpowiednio na podmiot wysyłający, podmiot odbierający lub przewoźnika, nakłada się karę pieniężną w wysokości 10 tys. zł. (…)

Celem ustawy o SENT jest ochrona legalnego handlu towarami uznanymi przez krajowego prawodawcę za „wrażliwe”, ułatwienie walki z „szarą strefą” oraz ograniczenie poziomu uszczupleń w kluczowych dla budżetu państwa podatkach (VAT i akcyza), a także zwiększenie skuteczności kontroli w obszarach obarczonych istotnym ryzykiem naruszenia obowiązujących przepisów.

Celem tym nie jest zaś zwiększanie dochodów budżetu państwa z tytułu kar nakładanych na podmioty działające w sposób legalny, dopuszczające się uchybień formalnych czy też oczywistych omyłek związanych m.in. z wątpliwościami dotyczącymi wykładni i stosowania przepisów ustawy o SENT.

Zdaniem NSA użyte przez ustawodawcę w art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy o SENT sformułowanie „zgłosi dane niezgodne ze stanem faktycznym” należy rozumieć jako podanie przez przewoźnika danych nieodzwierciedlających rzeczywistości, tj. danych, które są nieprawdziwe, nie odpowiadają rzeczywistemu stanowi rzeczy, nie odzwierciedlają rzeczywistego stanu rzeczy. Nie można natomiast utożsamiać tego sformułowania z nieuzupełnieniem przez przewoźnika danych w zgłoszeniu przewozu towaru, w zakresie danych dotyczących numeru zezwolenia drogowego, o którym mowa w art. 7 ust. 2 pkt 1 lit. j ustawy o SENT.

(…) Podkreślenia wymaga, że normą prawną przewidującą karę pieniężną za niewykonanie obowiązku przez przewoźnika w postaci nieuzupełnienia zgłoszenia poprzez podanie jego numeru jest art. 22 ust. 2 ustawy o SENT. Przepis ten stanowi, że w przypadku gdy przewoźnik nie uzupełni zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 i art. 6 ust. 3, na przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 10 tys. zł.

Jednak art. 22 ust. 2 ustawy o SENT nie może być podstawą materialnoprawną nałożenia kary pieniężnej na przewoźnika w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy, bowiem bezsporne jest, że przewoził on towar z Niemiec na Litwę, zaś art. 22 ust. 2 ma zastosowanie do przewozu towarów, o których mowa w art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy o SENT.

W konsekwencji obowiązek uzupełnienia zgłoszenia o podanie numeru zezwolenia przez przewoźnika dotyczy: 1) przewozu towaru rozpoczynającego się na terytorium kraju (art. 5 ust. 1 cytowanej ustawy); 2) przewozu towaru z terytorium państwa członkowskiego albo z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju. Natomiast w rozpoznawanej sprawie przewóz towaru odbywał się pomiędzy państwami członkowskimi, dlatego ta norma prawa materialnego również nie może znaleźć w rozpoznawanej sprawie zastosowania.

Wyświetlono 1% artykułu
Aby odblokować pełną treść

Kup dostęp do tego artykułu

Cena dostępu do pojedynczego artykułu tylko 12,30

Kup abonament

Abonamenty on-line Prenumeratorzy Członkowie SKwP
miesiąc 71,00
kwartał 168,00
pół roku 282,00
rok 408,00

Kup teraz

Bezpłatny dostęp do tego artykułu i ponad 3500 innych, dla prenumeratorów miesięcznika „Rachunkowość".

Pomoc w uzyskaniu dostępu:

15% rabat na wszystkie zakupy. Zapytaj o kod w swoim Oddziale.

Dodaj kod tutaj

Stowarzyszenie Księgowych w Polsce jest organizacją, do której należy ponad 26 000 księgowych, a członkostwo wiąże się z licznymi korzyściami.

Dołącz do nas

„Rachunkowość” - od 75 lat źródło rzetelnej wiedzy!

Zamknij

Skróty w artykułach

akty prawne, standardy i interpretacje:
  • dyrektywa 112 – dyrektywa Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (DzUrz UE L 347 z 11.12.2006 r.)
  • dyrektywa 2013/34/UE – dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z 26.06.2013 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek (...) (DzUrz UE L 182 z 29.06.2013 r.)
  • Kc – ustawa z 23.04.1964 r. Kodeks cywilny (DzU z 2023 r. poz. 1610)
  • KIMSF – interpretacje Komitetu ds. Interpretacji Międzynarodowej Sprawozdawczości Finansowej
  • Kks – ustawa z 10.09.1999 r. Kodeks karny skarbowy (DzU z 2023 r. poz. 654)
  • Kp – ustawa z 26.06.1974 r. Kodeks pracy (DzU z 2023 r. poz. 1465)
  • Kpc – ustawa z 17.11.1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (DzU z 2023 r. poz. 1550)
  • Ksh – ustawa z 15.09.2000 r. Kodeks spółek handlowych (DzU z 2022 r. poz. 1467)
  • KSR – Krajowe Standardy Rachunkowości
  • MSR – Międzynarodowe Standardy Rachunkowości (ang. International Accounting Standards) wydawane od 2002 r. jako MSSF
  • MSSF – Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej (ang. International Financial Reporting Standards)
  • Op – ustawa z 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (DzU z 2023 r. poz. 2383)
  • Ppsa – ustawa z 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (DzU z 2023 r. poz. 1634)
  • rozporządzenie o instrumentach finansowych – rozporządzenie Ministra Finansów z 12.12.2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych (DzU z 2017 r. poz. 277)
  • rozporządzenie o konsolidacji – rozporządzenie Ministra Finansów z 25.09.2009 r. w sprawie szczegółowych zasad sporządzania przez jednostki inne niż banki, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji skonsolidowanych sprawozdań finansowych grup kapitałowych (DzU z 2017 r. poz. 676)
  • rozporządzenie składkowe – rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (DzU z 2023 r. poz. 728)
  • rozporządzenie z 13.09.2017 r. – rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (DzU z 2020 r. poz. 342)
  • specustawa – ustawa z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tekst jedn. DzU z 2023 r. poz. 1327)
  • uobr – ustawa z 11.05.2017 r. o biegłych rewidentach, firmach audytorskich oraz nadzorze publicznym (DzU z 2023 r. poz. 1015)
  • uor – ustawa z 29.09.1994 r. o rachunkowości (DzU z 2023 r. poz. 120)
  • updof – ustawa z 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (DzU z 2022 r. poz. 2647)
  • updop – ustawa z 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (DzU z 2022 r. poz. 2587)
  • upol – ustawa z 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (DzU z 2023 r. poz. 70)
  • US GAAP – Amerykańskie Standardy Rachunkowości (ang. Generally Accepted Accounting Principles)
  • ustawa akcyzowa – ustawa z 6.12.2008 r. o podatku akcyzowym (DzU z 2023 r. poz. 1542)
  • ustawa emerytalna – ustawa z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU z 2023 r. poz. 1251)
  • ustawa KAS – ustawa z 16.11.2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (DzU z 2023 r. poz. 615)
  • ustawa o KRS – ustawa z 20.08.1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (DzU z 2023 r. poz. 685)
  • ustawa o PCC – ustawa z 9.09.2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (DzU z z 2023 r. poz. 170)
  • ustawa o VAT – ustawa z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (DzU z 2023 r. poz. 1570)
  • ustawa o zfśs – ustawa z 4.03.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (DzU z 2023 r. poz. 998)
  • ustawa zasiłkowa – ustawa z 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2022 r. poz. 1732)
  • ustawa zdrowotna – ustawa z 27.08.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (DzU z 2022 r. poz. 2561)
  • usus – ustawa z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (DzU z 2023 r. poz. 1230)
  • uzpd – ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne
  • Założenia koncepcyjne MSSF Założenia koncepcyjne sprawozdawczości finansowej (Conceptual Framework for Financial Reporting)
pozostałe skróty:
  • CEIDG – Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej
  • EOG – Europejski Obszar Gospodarczy
  • FEP – Fundusz Emerytur Pomostowych
  • FGŚP – Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
  • FP – Fundusz Pracy
  • FS – Fundusz Solidarnościowy
  • IASB – Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości
  • IS – izba skarbowa
  • KAS – Krajowa Administracja Skarbowa
  • KIS – Krajowa Informacja Skarbowa
  • KNF – Komisja Nadzoru Finansowego
  • KRBR – Krajowa Rada Biegłych Rewidentów
  • KRS – Krajowy Rejestr Sądowy
  • KSB – Krajowe Standardy Badania
  • MF – Minister Finansów
  • MPiPS – Minister Pracy i Polityki Społecznej
  • MRiF – Minister Rozwoju i Finansów
  • MRiPS – Minister Rodziny i Polityki Społecznej
  • MSiG – Monitor Sądowy i Gospodarczy
  • NSA – Naczelny Sąd Administracyjny
  • PANA – Polska Agencja Nadzoru Audytowego
  • PIBR – Polska Izba Biegłych Rewidentów
  • PKD – Polska Klasyfikacja Działalności
  • pkpir – podatkowa księga przychodów i rozchodów
  • PPK – pracownicze plany kapitałowe
  • RM – Rada Ministrów
  • SA – sąd apelacyjny
  • sf – sprawozdanie finansowe
  • skok – spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa
  • SN – Sąd Najwyższy
  • SO – sąd okręgowy
  • TK – Trybunał Konstytucyjny
  • TSUE – Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
  • UCS – urząd celno-skarbowy
  • UE – Unia Europejska
  • US – urząd skarbowy
  • WDT – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów
  • WNT – wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów
  • WSA – wojewódzki sąd administracyjny
  • zfśs – zakładowy fundusz świadczeń socjalnych
Skróty w tekście
Stowarzyszenie
Księgowych w Polsce
Najbliższe szkolenia on-line
23.06.2025 KSeF – wdrożenie i fakturowanie - 8 godzin dydaktycznych SKwP Warszawa
23.06.2025 Podatek CIT – zrozumieć przychody i koszty podatkowe SKwP Warszawa
23.06.2025 Potrącenia na liście płac i obowiązki pracodawcy wobec sądowego i administracyjnego organu egzekucyjnego w 2025 roku – 8 godzin dydaktycznych SKwP Warszawa
23.06.2025 Prawne i procesowe przygotowanie do wejścia w życie przepisów dyrektywy 2023/970 o równości i jawności wynagrodzeń SKwP Bielsko-Biała, SKwP Częstochowa, SKwP Gorzów Wielkopolski, SKwP Kielce, SKwP Koszalin, SKwP Opole, SKwP Poznań, SKwP Szczecin, SKwP Włocławek
23.06.2025 Reklama i reprezentacja w 2025 roku: imprezy firmowe, upominki dla kontrahentów, ulga na reklamę do 1 mln zł, influencerzy – kompleksowo na gruncie CIT, ECIT, PIT i VAT SKwP Bielsko-Biała, SKwP Częstochowa, SKwP Gorzów Wielkopolski, SKwP Katowice, SKwP Kielce, SKwP Olsztyn, SKwP Opole, SKwP Szczecin, SKwP Włocławek
23.06.2025 Samochody – kompleksowe rozliczenie podatku VAT, CIT i PIT SKwP Bielsko-Biała, SKwP Częstochowa, SKwP Gdańsk, SKwP Gorzów Wielkopolski, SKwP Kielce, SKwP Koszalin, SKwP Opole, SKwP Radom, SKwP Szczecin, SKwP Włocławek
23.06.2025 Koszty uzyskania przychodu w działalności gospodarczej – 8 godzin dydaktycznych SKwP Warszawa
Kursy dla księgowych