Co nowego w orzecznictwie podatkowym - 55

PODATEK DOCHODOWY

Sporadyczne dostarczenie kontrahentowi towarów wyprodukowanych w specjalnej strefie ekonomicznej jest częścią działalności objętej zezwoleniem strefowym, a nie usługami transportowymi niewymienionymi w zezwoleniu – wyrok NSA z 17.04.2019 r. (II FSK 1149/17).

Z uzasadnienia: Skarżąca podała, że prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, produkując specjalistyczny sprzęt medyczny oraz produkty farmaceutyczne, a także świadcząc usługi pakowania, składania, konfekcjonowania produkowanych wyrobów. Produkcja jest realizowana (…) wyłącznie na zlecenie konkretnego kontrahenta, tzn. zgodnie z przekazaną specyfikacją oraz zamówieniem kwotowym. Towary nie mogą być sprzedane podmiotowi trzeciemu.

Standardowe warunki współpracy przewidują, że klient samodzielnie odbiera towar od spółki, jednak czasami zdarzają się sytuacje, w których zleceniodawca nie może odebrać określonej partii produktów albo klient potrzebuje dostawy poza ustalonym harmonogramem dostaw lub do nowej lokalizacji. W takich przypadkach spółka zajmuje się organizacją transportu i z tego tytułu uzyskuje od kontrahenta dodatkowy przychód.

(…) Zdaniem spółki dochód uzyskany z tytułu transportu wyrobów wytworzonych na terenie strefy, które są objęte posiadanym przez nią zezwoleniem na prowadzenie działalności na terenie strefy, korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop. Organ interpretacyjny uznał, że stanowisko spółki jest nieprawidłowe. Stwierdził, iż (…) opisane we wniosku usługi transportowe nie zostały wymienione w zezwoleniu. Wobec tego przychód uzyskany ze świadczenia tych usług nie stanowi przychodu z działalności strefowej, a zatem nie jest objęty zwolnieniem od podatku.

Sąd I instancji uznał, że organ interpretacyjny naruszył art. 17 ust. 1 pkt 34 updop. (…) Słusznie sąd I instancji przypisał istotne znaczenie użytemu w przytoczonych przepisach terminowi „działalność gospodarcza” i poczynił trafne spostrzeżenie, iż w pojęciu tym mieści się szereg działań składających się na działalność gospodarczą. Jednym z takich działań może być dostarczenie wyprodukowanego na terenie strefy towaru kontrahentowi, na którego wyłączne zlecenie (według jego specyfikacji) towar ten został wytworzony i którego nie może odebrać on sam, wbrew standardowym warunkom współpracy, a przy tym towar ten nie może być sprzedany żadnemu podmiotowi trzeciemu (…).

Mając na uwadze te okoliczności oraz podaną przez skarżącą informację, iż towar taki dostarcza do swojego kontrahenta tylko czasami, a także to, że gdyby nie dostarczyła w tych rzadkich sytuacjach towarów, to mogłaby nie wygenerować przychodu za wyprodukowany wyrób, niezasadne jest, zdaniem NSA, traktowanie takich sporadycznych dostaw jako działalności zupełnie oderwanej od prowadzonej przez skarżącą podstawowej działalności gospodarczej, określonej w zezwoleniu, i kwalifikowanie ich do działalności transportowej.

Zapłata przez pracodawcę zaległych składek ZUS nie jest przychodem pracownika (ani byłego pracownika) – wyrok NSA z 19.03.2019 r. (II FSK 864/17).

Z uzasadnienia: Kontrola ZUS wykazała, że spółka wadliwie rozliczała składki na ubezpieczenia społeczne od świadczeń z zfśs wypłacanych zatrudnionym pracownikom, nie wywiązując się tym samym z obowiązków płatnika nałożonych przez ustawę o systemie ubezpieczeń społecznych. Uregulowanie składek na ubezpieczenia społeczne pracowników i byłych pracowników miało na celu wywiązanie się przez spółkę z jej obowiązków jako płatnika. Płatnik wykonał zatem, choć ze zwłoką, własne, wynikające z ustawy zobowiązanie publicznoprawne. Zdaniem NSA istotnym jest, że w żadnym momencie obowiązek ten nie ciążył na uprawnionym z ubezpieczenia (pracowniku lub byłym pracowniku).

(…) Spółka, regulując zaległe składki na ubezpieczenia społeczne, zrealizowała ciążący na niej obowiązek. Wykonanie zaległego zobowiązania przez płatnika, w zakresie obliczenia, potrącenia z dochodu ubezpieczonego oraz odprowadzania składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, nie można utożsamiać z wykonaniem obowiązku za kogoś innego, tj. za pracownika lub byłego pracownika. W ocenie NSA fakt późniejszego wypłacenia składek (późniejszego wywiązania się z obowiązku prawnego) nie zmienia charakteru prawnego wpłaty, nawet jeżeli w dacie wypłaty nie wiąże spółki z pracownikiem stosunek zatrudnienia.

(…) Spółka, działając w zwłoce, uiszczając zaległe składki w ramach swoich publicznoprawnych obowiązków jako płatnik, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego z tego tytułu pracownikom i byłym pracownikom. (…) Konsekwencją niepobrania przez płatnika we właściwym czasie składek na ubezpieczenia społeczne ze świadczeń wypłacanych pracownikom było wypłacenie tych świadczeń w wyższej wysokości i pobranie zaliczki na PIT od całości wypłaconych dochodów, czyli zaliczki w wyższej wysokości niż należna, gdyby płatnik wcześniej prawidłowo uwzględnił składki.

Przyjęcie za prawidłowe stanowiska organu interpretacyjnego prowadziłoby do zakłócenia podstawowych zasad opodatkowania w zakresie PIT, a mianowicie zakazu podwójnego opodatkowywania. Wobec powyższego (…) płatnik, uiszczając zaległe składki w części należnej od świadczenia wypłacanego pracownikowi, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek pracowników (oni sami nie otrzymują też od płatnika nieodpłatnych świadczeń).

Podobne orzeczenie NSA z:

27.10.2015 r. (II FSK 1891/13).

Wyżywienie w podróży jest zwolnione z PIT tylko do wysokości diety określonej w rozporządzeniu dotyczącym należności przysługujących z tytułu podróży służbowej – wyrok NSA z 19.03.2019 r. (II FSK 858/17).

Z uzasadnienia: Ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof korzysta wyłącznie wartość tej części otrzymanych przez pracownika świadczeń na pokrycie kosztów wyżywienia w podróży (bez względu na formę tego świadczenia), która nie przekracza wysokości diety z tytułu podróży służbowej. Rezygnacja przez pracodawcę z wypłacania diety na rzecz zapewnienia bezpłatnego i pełnego wyżywienia nie oznacza, że w takiej sytuacji zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a nie określa limitu dla należności związanych z wyżywieniem pracownika podczas podróży służbowej.

Rozporządzenie (w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej) w sposób jednoznaczny określa wysokość diet za wyżywienie, a art. 21 ust. 1 pkt 16 wprost wskazuje, że zwolnienie stosuje się do wysokości diet określonych we właściwych przepisach.

(…) Skoro koszty wyżywienia w czasie podróży zamykają się w pojęciu diety, która ma posłużyć ich pokryciu, to nie można przyjąć, że te same rodzajowo wydatki (koszty wyżywienia) za czas odbywania podróży mogą mieścić się także w pojęciu innych należności. Prowadziłoby to bowiem do wniosku, że koszty wyżywienia w czasie podróży mogą być rozliczane w ramach diety albo według faktycznie poniesionych kosztów jako inne niezbędne, udokumentowane wydatki. (…) Jeżeli wartości otrzymane przez lekarzy z tytułu podróży związanej z ich udziałem w konferencjach przekraczają kwotowo określone limity zawarte w rozporządzeniu dotyczącym rozliczania diet i innych kosztów związanych z podróżami służbowymi, wystąpi po ich stronie przychód opodatkowany.

Podobne orzeczenia NSA z:

• 26.04.2018 r. (II FSK 1082/16),
• 12.01.2018 r. (II FSK 3582/15),
• 19.07.2017 r. (II FSK 1678/15),
• 9.05.2017 r. (II FSK 945/15),
• 22.02.2017 r. (II FSK 276/15),
• 19.10.2016 r. (II FSK 1513/16).

Wynagrodzenie za próby przed koncertem jest również objęte 50% kosztami uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 updof – wyrok NSA z 14.03.2019 r. (II FSK 673/17).

Z uzasadnienia: Istotą sporu pozostaje to, czy działania artystów – muzyków filharmonii – polegające na uczestniczeniu w próbach przed koncertem oraz pozostawaniu w gotowości do ew. zastąpienia w koncercie innego muzyka, można zakwalifikować do „artystycznego wykonania” w rozumieniu art. 85 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

(…) Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych przyznaje ochronę wykonaniom, niezależnie od ich wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia, przy czym przez wartość należy rozumieć każdą wartość, nie tylko komercyjną, ale przede wszystkim artystyczną. (…) Dla uznania, że mamy do czynienia z artystycznym wykonaniem, nie jest wystarczające odtworzenie „czysto techniczne”. Dla zaistnienia chronionego dobra konieczne jest przedstawienie własnej interpretacji utworu.

(…) Aktywność muzyków filharmonii, realizowana w ramach uczestniczenia w próbach orkiestry i próbach sekcyjnych przed koncertem, spełnia przesłanki do uznania jej za artystyczne wykonanie w rozumieniu art. 85 ust. 1 i 2 ustawy. Jest to ten rodzaj działalności, który – jak wskazuje doświadczenie życiowe – mieści się w sferze działalności artystycznej i odznacza się piętnem osobowości artystów wykonawców. Trudno muzykę rozbrzmiewającą na próbach przed koncertem (w tym próbie generalnej) profesjonalnej orkiestry uznać wyłącznie za „ćwiczenia techniczne”. (…) Profesjonalni muzycy na tym poziomie wykonawczym nie uczą się odczytywania nut, nie chodzi tu o odtworzenie zapisu nutowego we względnie poprawny sposób. Głównym zadaniem, jakiego podejmuje się zawodowy muzyk klasyczny, jest odpowiednia interpretacja utworu.

(…) Jako prawidłowe natomiast należy ocenić stanowisko sądu I instancji co do braku możliwości uznania jako „artystycznego wykonania” aktywności muzyków polegającej na pozostawaniu w gotowości do zastąpienia w koncercie innego muzyka, z powodu nagłego zdarzenia losowego. Nie sposób bowiem samej gotowości do świadczenia pracy oceniać w kategoriach jakiegokolwiek wykonania, w tym także artystycznego.

Podobne orzeczenie NSA z:

• 7.05.2019 r. (II FSK 1265/17).

Orzeczenia przeciwne WSA we Wrocławiu z:

• 8.06.2018 r. (I SA/Wr 324/18), nieprawomocny,
• 6.09.2017 r. (I SA/Wr 582/17), prawomocny.

Przychód ze sprzedaży pakietów startowych i doładowań nie jest zaliczką – wyrok NSA z 31.01.2019 r. (II FSK 3423/18).

Z uzasadnienia: Spór sprowadza się do ustalenia momentu powstania przychodu podatkowego w związku z odpłatnym wydaniem przez spółkę doładowań oraz pakietów startowych (…). Otrzymanie przysporzenia wraz z wydaniem pakietu startowego/doładowania, które bezzwrotnie wpływa do majątku podatnika, powiększa jego aktywa i pozwala na rozporządzanie tak otrzymanym przysporzeniem jak własnym, nakazuje przyjęcie poglądu, że z tym momentem należy wiązać powstanie przychodu podatkowego.

(…) Jest to, jak wynika z opisu, przysporzenie niezmieniające się co do wielkości pomiędzy stronami, a zatem pomiędzy spółką oraz klientem. (…) Bezsporne jest, że sprzedaż pakietów startowych/doładowań pozostaje w związku z działalnością gospodarczą spółki, a skoro tak, to momentem powstania przychodu jest dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności (art. 12 ust. 3 updop).

(…) Przepisy art. 12 ust. 3a–3e updop i art. 12 ust. 4 updop regulują odmienne zagadnienia. Te pierwsze dotyczą daty powstania przychodu, zaś drugi przepis wskazuje te przysporzenia, które nie stanowią przychodu. (…) Zarówno sąd, jak i organ interpretacyjny zasadnie przyjęły, że skoro wraz z wydaniem pakietów startowych/doładowań dochodzi do uregulowania należności, to w tym momencie należy już rozpoznać przychód podatkowy.

Podobne orzeczenie NSA z:

12.01.2018 r. (II FSK 3511/15).

VAT

Gmina, która wyzbywa się własnego majątku, działa w charakterze podatnika VAT – wyrok NSA z 5.02.2019 r. (I FSK 1795/16).

Z uzasadnienia: Realizując uprawnienia właścicielskie w zakresie nieruchomości, gmina odpłatnie przenosi ich własność na inne podmioty na podstawie umów sprzedaży, decyzji o wywłaszczeniu za odszkodowaniem lub poprzez wniesienie ich do spółki prawa handlowego w drodze aportu. Działania te nie są podejmowane przez gminę celem uzyskania stałego dochodu, a wynikają z występowania obiektywnych przesłanek, np. w postaci braku możliwości efektywnego ich zagospodarowania w inny sposób.

Gmina wskazała, iż od początku 2012 do końca 2014 r. dokonała sprzedaży 1332 nieruchomości. Tym samym sprzedano średnio 444 nieruchomości rocznie. (…) Przed sprzedażą nieruchomości nie są uzbrajane w infrastrukturę techniczną. W odniesieniu do nieruchomości nie były również dokonywane inne inwestycje, mające na celu zwiększenie ich atrakcyjności. Dochody uzyskiwane z tytułu zbycia nieruchomości są uwzględniane w budżecie gminy, zgodnie z obowiązującą w tym zakresie klasyfikacją budżetową. Stanowią one środki publiczne, które przeznaczane są na wydatki i rozchody publiczne stosownie do przepisów ustawy o finansach publicznych.

(…) Spór dotyczy kwestii, czy (…) odpłatne zbycie przez gminę mienia nabytego z mocy prawa, w drodze komunalizacji mienia państwowego, w drodze spadkobrania ustawowego, podlega opodatkowaniu. (…) Dokonywanie transakcji mieniem skomunalizowanym oraz pochodzącym ze spadków nieobjętych nie jest związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, ale wiąże się z zarządzaniem mieniem publicznym, mającym istotny wpływ na kształtowanie lokalnego rynku nieruchomości. (…) O braku wykonywania działalności gospodarczej nie może świadczyć to, że (…) transakcje nie są podejmowane celem uzyskania stałego dochodu, a wynikają z występowania obiektywnych przesłanek, np. w postaci braku możliwości efektywnego ich zagospodarowania przez gminę w inny sposób, czy fakt, że gmina uważa przychód ze zbycia nieruchomości za nieistotny.

Pojęcie działalności gospodarczej ma obiektywny charakter, co oznacza, że działalność ta jest postrzegana jako taka, niezależnie od jej celów lub rezultatów. (…) Gmina oddziałuje na lokalny rynek nieruchomości zarówno od strony popytowej, jak i podażowej. Występuje na rynku w roli właściciela i zarządcy nieruchomości, zbywcy bądź nabywcy praw do nieruchomości (dotyczy to również praw najmu i dzierżawy) oraz zleceniodawcy usług dla podmiotów działających na rynku. (…) Ma pozycję taką, jak przedsiębiorca, który z tego tytułu uzyskuje stałe dochody.

Podobne orzeczenia:

NSA z 31.01.2019 r. (I FSK 1588/16),

TSUE z 20.03.2014 r. (w sprawie Gminy Wrocław, C-72/13).

Automatyczny komunikat zwrotny (tzw. autoresponder), informujący o dotarciu do kontrahenta e-maila, zawierającego skan faktury korygującej, oraz ew. brak komunikatu zwrotnego o dostarczeniu wiadomości, przy równoczesnym braku komunikatu o błędzie w dostarczeniu wiadomości, może być uznany za potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez kontrahenta – wyrok NSA z 5.02.2019 r. (I FSK 230/17).

Z uzasadnienia: Co do zasady, na podstawie art. 29a ust. 13 ustawy o VAT, obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego tę fakturę wystawiono. Warunku posiadania przez podatnika wymienionych potwierdzeń nie stosuje się, gdy podatnik nie uzyskał potwierdzenia mimo udokumentowanej próby dostarczenia faktury korygującej i z posiadanej dokumentacji wynika, że nabywca towaru lub usługobiorca posiada wiedzę, że transakcja została zrealizowana na warunkach określonych w fakturze korygującej (art. 29a ust. 15 pkt 4).

Złagodzenie stosowania warunku, o którym mowa w ust. 13, w przypadkach gdy podatnik nie uzyskał potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez odbiorcę, pomimo udokumentowanej próby dostarczenia tej faktury korygującej, umożliwia podatnikowi w takich przypadkach obniżenie podstawy opodatkowania w deklaracji podatkowej za kolejny okres rozliczeniowy (…) (z tym że, stosownie do ust. 16, obniżenie podstawy opodatkowania nie będzie mogło nastąpić wcześniej niż w deklaracji składanej za okres rozliczeniowy, w którym zostaną spełnione obie przesłanki wymienione w ust. 15 pkt 4). Wymaga to wykazania, po pierwsze, że podatnik dochował należytej staranności w okolicznościach danej sprawy, celem upewnienia się, że nabywca towarów lub usług jest w posiadaniu korekty faktury i że zapoznał się z nią, oraz po drugie, że dana transakcja została w rzeczywistości zrealizowana na warunkach określonych w owej korekcie faktury.

W rozpoznawanej sprawie spółka nie wskazała na okoliczności, które świadczyłyby o tym, że podjęła jakiekolwiek działania zmierzające do uzyskania potwierdzenia odbioru korekty faktury przez nabywcę towarów. Nie sposób więc przyjąć, że dochowała należytej staranności, aby upewnić się, że jej kontrahent jest w posiadaniu korekty faktury i że zapoznał się z jej treścią. Wysłanie faktury korygującej drogą elektroniczną nie może zostać uznane za próbę jej doręczenia, wobec braku potwierdzenia, że wiadomość ta dotarła do adresata (komunikat zwrotny poczty elektronicznej). Tym bardziej nie potwierdza stanu wiedzy kontrahenta, że transakcja została zrealizowana zgodnie z warunkami określonymi w fakturze korygującej.

(…) Próby doręczenia faktury korygującej oraz posiadania przez podatnika dokumentacji, z której wynika, że nabywca towaru lub usługobiorca wie, że transakcja została zrealizowana zgodnie z warunkami określonymi w fakturze korygującej, nie można zastępować warunkiem upływu określonego czasu (7 dni) od daty braku otrzymania komunikatu zwrotnego o dostarczeniu wiadomości. Nie jest to warunek, który wynikałby z treści art. 29a ust. 15 pkt 4. Nie ma też obiektywnego charakteru i nie świadczy w żaden sposób o dochowaniu staranności spółki w dostarczeniu właściwej informacji jej kontrahentowi o treści faktury korygującej.

(…) Pomimo trafności tego zarzutu skarga kasacyjna nie mogła zostać uwzględniona. (…) Procedura przyjęta przez spółkę pozwala stwierdzić, iż będzie ona uprawniona do uwzględnienia skutków wystawienia faktur korygujących w przypadku otrzymania zwrotnego komunikatu o dostarczeniu wiadomości elektronicznej (autorespondera). (…) Uzyskanie potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę lub usługobiorcę po terminie do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano (art. 29a ust. 13).

(…) Przedstawiony przez spółkę sposób doręczenia faktury drogą elektroniczną poprzez otrzymanie wygenerowanej przez system (serwer pocztowy) informacji zwrotnej, że wiadomość e-mail z informacją o wystawieniu faktury korygującej wraz z załączonym skanem tej faktury dotarła na skrzynkę odbiorczą kontrahenta, posiada walor wiarygodnego potwierdzenia, pozwalającego spółce na przyjęcie, że faktura dotarła do kontrahenta, zgodnie z wymogiem art. 29a ust. 13. W opisanej sytuacji autoresponder stanowić będzie swego rodzaju zdarzenia faktyczne, a zarazem dowód, z którego wynika, że adresat faktury korygującej ją otrzymał, a tym samym, że została mu ona udostępniona w taki sposób, że mógł w normalnym toku czynności zapoznać się z jej treścią. (…) Wymaganie przez organy, aby w dobie elektronicznego wystawiania i przesyłania faktur i faktur korygujących spółka posiadała dokumenty potwierdzające datę odbioru faktury korygującej przez kontrahenta, w świetle wykładni art. 29a ust. 13 jest zbyt daleko idące.

Podatnik może skorygować zobowiązanie podatkowe w VAT do czasu jego przedawnienia, nawet jeżeli w momencie składania korekty deklaracji nie jest już czynnym podatnikiem VAT – wyrok NSA z 6.03.2019 r. (I FSK 209/17).

Z uzasadnienia: Zgodnie z art. 81 § 1 Op, „jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację”. Organ interpretacyjny uważa, odwołując się do art. 15 ust. 1 i 2, art. 88 ust. 4 i art. 96 ust. 1, 4 i 6 ustawy o VAT, że odnosi się to jedynie do tego podmiotu, który w momencie składania korekty jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Natomiast osoba, która została wyrejestrowana z rejestru takich podatników na podstawie art. 96 ust. 6 ustawy o VAT, nie jest już podatnikiem w rozumieniu tego przepisu i aby odzyskać prawo do dokonania korekty, powinna ponownie zarejestrować się jako podatnik VAT czynny, nawet jeżeli nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej.

NSA stwierdza, że w stanowisku organu interpretacyjnego zawężono pojęcie „podatnika” użyte w art. 81 § 1 Op, nie uwzględniając konieczności rozumienia go w znaczeniu wynikającym z definicji ustawowej zawartej w art. 7 § 1 tej ustawy. Podatnikiem, zgodnie z tym przepisem, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw obowiązkowi podatkowemu. Z tego względu status danego podmiotu jako podatnika, który zamierza skorzystać z prawa, o którym mowa w art. 81 § 1 Op, do dokonania korekty uprzednio zadeklarowanego zobowiązania podatkowego (…) należy ustalać według momentu powstania obowiązku podatkowego, a nie czasu składania korekty deklaracji, w której wcześniej (podatnik) skonkretyzował ten obowiązek, dokonując samoobliczenia zobowiązania podatkowego.

W związku z tym w przypadkach, w których zobowiązanie podatkowe, tak jak w VAT, powstaje z mocy prawa, a podatnik ma obowiązek samoobliczania zobowiązania poprzez złożenie deklaracji (art. 21 § 1 pkt 1 i § 2 Op), prawo podatnika do skorygowania uprzednio złożonej deklaracji, wynikające z art. 81 § 1 Op, które jest konsekwencją nałożenia na niego obowiązku samoobliczenia, pomijając okoliczności powodujące jego zawieszenie (zob. art. 81b § 1 pkt 1), może być przez niego realizowane do momentu przedawnienia tego zobowiązania. Okoliczność wykreślenia takiego podatnika z rejestru jako podatnika VAT nie ma znaczenia dla realizacji prawa do dokonania korekty deklaracji złożonej w czasie, gdy dany podmiot był zarejestrowanym podatnikiem. Podobnie taka okoliczność nie ma znaczenia, gdy organ podatkowy zamierza określić takiemu podmiotowi zobowiązanie w kwocie odmiennej od zadeklarowanej (…). W takich sytuacjach również jest to możliwe do momentu przedawnienia zobowiązania podatkowego, a nie do momentu wykreślenia podatnika z rejestru podatników.

Podobne orzeczenie NSA z:

• 27.11.2013 r. (I FSK 1529/12).

Przyjmowanie należności przez pracownika usługodawcy wyklucza zwolnienie z kas rejestrujących – wyrok NSA z 21.03.2019 r. (I FSK 453/17).

Z uzasadnienia: W poz. 41 załącznika do rozporządzenia [obecnie poz. 40 rozporządzenia z 28.12.2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących – przyp. red.] wskazane zostały usługi świadczone przy użyciu urządzeń, w tym wydających bilety, obsługiwanych przez klienta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność 1) w bilonie lub banknotach, lub 2) innej formie (bezgotówkowej), jeżeli z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła.

W ocenie skarżącej prawidłowa wykładnia tego przepisu winna prowadzić do wniosku, że użycie (…) słowa „również” wskazuje, że sama należność może być przyjmowana także („również”) za pośrednictwem pracownika”, biorąc pod uwagę, że sam system obsługi parkingu oraz naliczania opłat jest w pełni zautomatyzowany. Z takim stanowiskiem nie można się jednak zgodzić. (…) Zastosowanie zwolnienia określonego w poz. 41 załącznika jest uzależnione od przyjmowania należności od klienta przez urządzenia, a nie przez pracowników.

(…) Dla zastosowania określonego w tym przepisie zwolnienia niezbędne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zwolnienie obejmuje usługi świadczone przy użyciu urządzeń, w tym wydających bilety, obsługiwanych przez klienta (bez udziału osoby obsługującej te urządzenia). Po drugie („również”) urządzenia te winny w systemie bezobsługowym przyjmować należność w bilonie lub banknotach, lub innej formie (bezgotówkowej), jeżeli z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła. Dopiero stwierdzenie, że usługa świadczona jest przez urządzenie obsługiwane przez klienta oraz („również”) należność przyjmowana jest w systemie bezobsługowym, pozwala na stwierdzenie, że spełnione zostały przesłanki warunkujące zastosowanie zwolnienia.

Udostępnienie kart paliwowych przez spółkę dominującą swoim spółkom zależnym, umożliwiające tym ostatnim zaopatrzenie pojazdów w paliwo, może zostać uznane za usługę udzielenia kredytu zwolnioną z VAT – wyrok TSUE z 15.05.2019 r. (w sprawie Vega International, C-235/18).

Z uzasadnienia: Udostępnienie przez Vega International kart paliwowych spółkom zależnym, w tym Vega Poland, umożliwia tym spółkom w szczególności zaopatrzenie w paliwo na stacjach paliw. Te ostatnie wystawiają następnie bezpośrednio na rzecz Vega International faktury potwierdzające nabycie paliwa z VAT (…). W tych okolicznościach należy zbadać, czy spółki paliwowe faktycznie przeniosły na Vega International lub na Vega Poland uprawnienie do dysponowania paliwem jak właściciel. W tym względzie należy przypomnieć, że w wyroku z 6.02.2003 r. (w sprawie Auto Lease Holland, C 185/01) TSUE zbadał, czy w ramach umowy leasingu pojazdu samochodowego ma miejsce dostawa paliwa przez spółki paliwowe na rzecz spółki leasingowej, jeżeli leasingobiorca tankuje swój pojazd w imieniu i na rzecz tej spółki, która następnie składa do krajowych organów podatkowych wniosek o zwrot VAT odprowadzonego od tego paliwa.

W wyroku tym TSUE uznał, iż poza sporem pozostaje okoliczność, że leasingobiorca pojazdu jest uprawniony do rozporządzania paliwem jak właściciel, gdyż nabywa paliwo bezpośrednio na stacjach benzynowych, a leasingodawca nie ma prawa decydowania, w jaki sposób oraz w jakim celu paliwo ma zostać zużyte. Ponadto, zdaniem Trybunału, w takim wypadku dostawy zostały zrealizowane na koszt spółki leasingowej jedynie pozornie. Po pierwsze bowiem, uiszczane na jej rzecz miesięczne płatności stanowiły jedynie zaliczki, a po drugie, rzeczywiste wykorzystanie, ustalone na koniec roku, obciążało leasingobiorcę pojazdu, który w konsekwencji ponosił całkowite koszty dostawy paliwa. Trybunał wywnioskował z tego, że porozumienie w zakresie zarządzania paliwem, podpisane między spółką leasingową a leasingobiorcą, nie stanowi umowy o dostawę paliwa, lecz raczej umowę o finansowanie jego zakupu. (…) Spółka leasingowa w rzeczywistości działa więc jako kredytodawca wobec leasingobiorcy.

(…) W niniejszej sprawie Vega International nie dysponuje paliwem, od zakupu którego domaga się zwrotu VAT, jak właściciel. Paliwo to jest bowiem nabywane przez Vega Poland bezpośrednio od dostawców i według jej wyłącznego uznania. Z tego względu Vega Poland decyduje w szczególności o sposobach nabycia paliwa, ponieważ może wybrać, na jakiej stacji usługowej spośród dostawców wskazanych przez Vega International może zatankować paliwo, korzystając z pełnej swobody wyboru jego ilości oraz jakości, jak również momentu zakupu i sposobu wykorzystania paliwa. Ponadto jest bezsporne, że Vega Poland ponosi także całość kosztów związanych z takim tankowaniem, ponieważ Vega International refakturuje na nią to paliwo.

(…) W tych okolicznościach, jak podnoszą rząd polski i Komisja Europejska, nie można uznać, że dostawa paliwa jest dokonywana na rzecz Vega International i że ta spółka następnie odsprzedaje je Vega Poland, dokonując z kolei dostawy paliwa na jej rzecz. Jak bowiem podkreśla Komisja, Vega International ogranicza się do udostępnienia polskiej spółce zależnej, za pośrednictwem kart paliwowych, zwykłego instrumentu pozwalającego jej nabyć to paliwo, odgrywając zatem jedynie rolę pośrednika w ramach transakcji nabycia tego towaru. W konsekwencji (…) Vega International nie może domagać się zwrotu VAT zapłaconego od wystawionych na nią faktur dotyczących zaopatrzenia w paliwo dokonanego przez Vega Poland na stacjach paliw.

(…) Transakcja realizowana przez Vega International wobec jej polskiej spółki zależnej, polegająca na udostępnieniu kart paliwowych do celów w szczególności zaopatrzenia w paliwo pojazdów (…), nie stanowi dostawy towarów (…). Stosując opłatę wynoszącą 2% wobec Vega Poland, Vega International otrzymuje wynagrodzenie za usługę świadczoną na rzecz swej polskiej spółki zależnej. Vega International świadczy zatem usługę finansową na rzecz Vega Poland, finansując z góry zakup paliwa, a zatem działa w tym zakresie tak jak zwykła instytucja finansowa lub kredytowa. (…) Wynika z tego, że usługi takie jak usługi świadczone przez Vega International na rzecz Vega Poland mogą korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 135 ust. 1 lit. b dyrektywy 112.

Od Redakcji: Wyrok TSUE nie wyklucza dostaw łańcuchowych. Nie należy uogólniać wniosków z niego płynących. Jest wiele modeli rozliczeń kart paliwowych i nie można klasyfikować ich wszystkich tak samo – jako usługę zwolnioną z VAT. Należy zawsze sprawdzić, jaki charakter ma umowa i łączący strony stosunek prawny, w tym szczególnie, czy emitent karty decyduje o sposobach nabycia paliwa, czy przeciwnie – to kupujący paliwo może wybrać, na jakiej stacji je tankuje, w jakiej ilości, jakiej jakości i kiedy oraz jak je wykorzysta.

Więcej o praktycznych skutkach tego wyroku piszemy na s. 49.

Gminy i ich związki nie mogły przed 2016 r. odliczać pełnego VAT, jeżeli ich zakupy służyły działalności niemającej charakteru gospodarczego. Nie ma znaczenia to, że w ustawie o VAT nie było wtedy przepisów o prewspółczynniku – wyrok TSUE z 8.05.2019 r. (w sprawie Związek Gmin Zagłębia Miedziowego w Polkowicach, C-566/17).

Z uzasadnienia: Brak w ustawodawstwie państwa członkowskiego szczegółowych uregulowań dotyczących kryteriów i metod podziału VAT naliczonego między działalność gospodarczą a działalność niemającą charakteru gospodarczego co do zasady nie może mieć wpływu na zakres prawa do odliczenia przewidzianego w art. 168 dyrektywy 112. (…) Nawet jeśli zasada legalizmu podatkowego (zapisana w art. 217 polskiej konstytucji) wymaga, aby każdy obowiązek zapłaty podatku, a także wszystkie istotne elementy, które określają jego podstawowe cechy, były przewidziane ustawą, to owa zasada nie wymaga, aby wszystkie techniczne aspekty opodatkowania zostały uregulowane w sposób wyczerpujący (…). Zatem brak we właściwych przepisach podatkowych uregulowań technicznych, mających charakter drugorzędny w stosunku do zasadniczego elementu podatku, sam w sobie nie stanowi naruszenia zasady legalizmu podatkowego.

(…) Art. 86 ustawy o VAT, podobnie jak art. 168 dyrektywy 112, przewiduje, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem art. 86 ustawy o VAT wydaje się definiować zakres prawa do odliczenia w sposób precyzyjny. (…) Art. 168 lit. a dyrektywy 112 sprzeciwia się praktyce krajowej zezwalającej podatnikowi na pełne odliczenie VAT naliczonego w związku z wydatkami mieszanymi, ze względu na brak we właściwych przepisach podatkowych szczególnych uregulowań dotyczących kryteriów i metod podziału, które umożliwiłyby podatnikowi określenie części VAT naliczonego, którą należy uważać za związaną – odpowiednio – z jego działalnością gospodarczą i z działalnością niemającą charakteru gospodarczego.

Orzeczenie przeciwne NSA z:

• 24.10.2011 r. (I FPS 9/10).

Zagraniczny przedsiębiorca może uzyskać zwrot podatku na zasadach VAT-Refund, nawet jeżeli przekroczy termin miesiąca przewidziany na dostarczenie dodatkowych informacji lub przedłoży je dopiero w sądzie – wyrok TSUE z 2.05.2019 r. (w sprawie Sea Chefs, C-133/18).

Z uzasadnienia: Sea Chefs, spółka z siedzibą w Niemczech, złożyła wniosek o zwrot nadwyżki VAT, którą dysponowała w okresie od 1.01.2014 do 31.12.2014 r., za pośrednictwem portalu elektronicznego udostępnionego w państwie członkowskim jej siedziby. 14.12.2015 r. francuska administracja podatkowa skierowała do Sea Chefs pocztą elektroniczną żądanie udzielenia dodatkowych informacji. Wobec braku odpowiedzi w wyznaczonym terminie jednego miesiąca, administracja ta odrzuciła wniosek o zwrot złożony przez tę spółkę.

(…) (Francuski) sąd zmierza zasadniczo do ustalenia, czy art. 20 ust. 2 dyrektywy 2008/9 (określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu) należy interpretować w ten sposób, że termin jednego miesiąca przewidziany na dostarczenie państwu członkowskiemu zwrotu dodatkowych informacji zażądanych przez to państwo członkowskie jest terminem zawitym (…). Z art. 21 i art. 26 tej dyrektywy można wywnioskować, że termin jednego miesiąca przewidziany w jej art. 20 ust. 2 nie jest terminem zawitym. (…) Gdyby termin jednego miesiąca stanowił termin zawity, opóźnienie w odpowiedzi na żądanie udzielenia dodatkowych informacji prowadziłoby siłą rzeczy do odrzucenia wniosku o zwrot, a nie do dokonania zwrotu z opóźnieniem, ale bez odsetek za zwłokę.

(…) Niedochowanie terminu przewidzianego w art. 20 ust. 2 tej dyrektywy nie oznacza, że podatnik traci możliwość usunięcia braków swego wniosku o zwrot poprzez przedłożenie bezpośrednio przed sądem krajowym dodatkowych informacji, właściwych dla wykazania jego prawa do zwrotu VAT.

W razie błędnego niezastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dostawca, który błędnie wpłacił VAT na rzecz organów podatkowych, może żądać jego zwrotu, a odbiorca może wnieść przeciwko temu dostawcy powództwo cywilne o zwrot nienależnego świadczenia – wyrok TSUE z 11.04.2019 r. (w sprawie PORR, C-691/17).

Z uzasadnienia: PORR błędnie zapłacił VAT nieprawidłowo wykazany na fakturach wystawcom tych faktur, podczas gdy na podstawie systemu odwrotnego obciążenia powinien był, jako usługobiorca, bezpośrednio uiścić VAT organom podatkowym (…). W związku z tym, oprócz faktu, że sporne faktury nie spełniały wymogów formalnych przewidzianych w przepisach krajowych transponujących tę dyrektywę, nie została też spełniona materialna przesłanka tego systemu, a mianowicie zapłata VAT organom podatkowym przez podatnika wnioskującego o odliczenie. (…) Ponadto VAT zapłacony przez PORR usługodawcom będącym wystawcami faktur nie był należny, podczas gdy wykonywanie prawa do odliczenia jest ograniczone jedynie do podatków należnych, czyli podatków związanych z czynnością podlegającą opodatkowaniu (…).

Z uwagi na to, że PORR nie dotrzymał materialnego wymogu systemu odwrotnego obciążenia i zapłacony usługodawcom VAT nie był należny, spółka ta nie mogła powołać się na prawo do odliczenia tego podatku. (…) Zdaniem PORR, gdyby przyjąć, że organ podatkowy mógł odmówić odbiorcy faktur prawa do odliczenia VAT, nie wymagając jednocześnie od wystawców tych faktur, aby zastosowali system odwrotnego obciążenia i skorygowali wspomniane faktury, odbiorca tych faktur podlegałby podwójnemu opodatkowaniu.

(…) W tym kontekście Trybunał przyznał, iż system, zgodnie z którym, po pierwsze, dostawca usług, który błędnie wpłacił VAT na rzecz organów podatkowych, może żądać jego zwrotu, a po drugie, odbiorca tych usług może wnieść przeciwko temu dostawcy powództwo cywilne o zwrot nienależnego świadczenia, jest zgodny z zasadami neutralności i skuteczności. W istocie system taki umożliwia odbiorcy, który poniósł ciężar podatku wykazanego w fakturze w wyniku błędu, otrzymanie zwrotu kwot zapłaconych nienależnie.

>Nabywca objęty mechanizmem odwrotnego obciążenia, który ze względu na błąd dostawcy niesłusznie zapłacił podatek w cenie towaru, może się domagać odszkodowania na podstawie art. 415 Kc – wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku z 20.12.2018 r. (VIII GC 605/18).

Z uzasadnienia: Faktury wystawione przez pozwaną spółkę nie powinny zawierać VAT, a tym samym nie mogły być podstawą do odliczenia podatku należnego (art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT). Obowiązek rozliczenia podatku ciążył na powodzie, przy czym kwota podatku należnego stanowiła kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu (art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. b). Nieprawidłowe naliczenie podatku przez pozwaną spółkę postawiło powoda w trudnej sytuacji, gdzie z jednej strony zapłacił on pozwanemu kwoty podatku naliczonego na błędnie wystawionych fakturach, z drugiej zaś – zgodnie z przepisami ustawy o VAT – obowiązany był dokonać samodzielnie naliczenia tego podatku i rozliczenia go z US.

Powód dokonał stosownych korekt, stosując się do przepisów prawa podatkowego. Oznacza to jednak, że podatek z faktur wystawionych przez pozwanego został opłacony niezasadnie, ze szkodą dla powoda. Podkreślić przy tym należy, że wyłącznie pozwany ma możliwości dokonania korekty błędnie wystawionych faktur, a powód nie ma instrumentów prawnych, którymi zmusiłby kontrahenta do takiej korekty.

(…) Analizując podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego, sąd doszedł do przekonania, że będzie to art. 415 Kc. Nie można w tym wypadku mówić o odpowiedzialności kontraktowej z art. 471 Kc, gdyż przepisy podatkowe nie stanowią elementu umowy między stronami, w szczególności nie podlegają one negocjacjom i modyfikacjom w ramach swobody kontraktowania. (…) W ocenie sądu oczywiste i rażące naruszenie prawa podatkowego poprzez niezastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia przez wystawcę faktury (sprzedającego), skutkujące szkodą po stronie kontrahenta, uprawnia tego ostatniego do odszkodowania w oparciu o treść art. 415 Kc.

Usługi edukacyjne, świadczone przez podmiot prywatny w celach komercyjnych, są zwolnione z VAT, jeżeli podmiot ten osiąga cele podobne do celów podmiotów prawa publicznego – wyrok NSA z 12.04.2019 r. (I FSK 723/17).

Z uzasadnienia: Spór koncentruje się na prawie spółki do zwolnienia z podatku usług szkolenia adresowanych do fizjoterapeutów, lekarzy, osteopatów i studentów z zakresu funkcjonalnej terapii manualnej, mających na celu uzyskanie lub podniesienie ich kwalifikacji zawodowych. Przy czym wnioskodawca wskazał, że nie jest objęty systemem oświaty, nie jest także uczelnią ani jednostką naukową Polskiej Akademii Nauk, proponowane szkolenia nie są prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach ani nie są finansowane ze środków publicznych. W ocenie organu interpretacyjnego właśnie te okoliczności powodują, że usługi wykonywane przez spółkę nie będą korzystać ze zwolnień, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 26 i 29 lit. a ustawy o VAT.

(…) Z taką interpretacją nie sposób się zgodzić (…). Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a zwolnione od podatku są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26 – prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach. Przepis ten stanowi implementację art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy 112, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają kształcenie dzieci i młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie zawodowe, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

(…) Sporny art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT nie precyzuje wymaganego przez art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy zakresu podmiotowego tego zwolnienia, czyli wskazania, jakie odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie (…), kształcąc zawodowo, korzystają z tego zwolnienia. Przyjęto natomiast wymóg o charakterze przedmiotowym, uzależniający zwolnienie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego od prowadzenia go w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach.

(…) Zasadnie przy tym sąd I instancji na poparcie swego stanowiska odwołał się do wyroku TSUE z 28.11.2013 r. (w sprawie MDDP sp. z o.o. Akademia Biznesu, C-319/12), w którym stwierdzono, że art. 132 ust. 1 lit. i, art. 133 i art. 134 dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one objęciu zwolnieniem od podatku od wartości dodanej usług edukacyjnych świadczonych przez podmioty niepubliczne w celach komercyjnych.

Z treści tego wyroku wynika również, że w przypadku podmiotów prywatnych konieczne jest wystąpienie przesłanki spełnienia przez te podmioty celów podobnych do celów podmiotów prawa publicznego.

Podobne orzeczenia NSA z:

• 6.07.2018 r. (I FSK 1529/16),
• 18.05.2017 r. (I FSK 1742/15),
• 17.09.2014 r. (I FSK 1372/13),
• 9.04.2014 r. (I FSK 2119/13).

Szkolenia kandydatów na kierowców nie są zwolnione z VAT – wyrok TSUE z 14.03.2019 r. (w sprawie A & G Fahrschul, C-449/17).

Z uzasadnienia: Skarżąca podniosła, iż prowadzona przez nią nauka jazdy obejmuje przekazywanie wiedzy zarówno praktycznej, jak i teoretycznej, jaka jest konieczna dla uzyskania uprawnień do prowadzenia pojazdów kategorii B i C1, oraz że cel takiego kształcenia nie jest wyłącznie rekreacyjny, ponieważ posiadanie takich uprawnień może odpowiadać w szczególności potrzebom zawodowym. W związku z tym kształcenie prowadzone w tym celu jest objęte pojęciem „kształcenia powszechnego lub wyższego”, o którym mowa w art. 132 ust. 1 lit. i oraz j dyrektywy 112.

Tymczasem należy zauważyć, że choć prawdą jest, że nauczanie prowadzenia pojazdów w ramach szkoły jazdy obejmuje różne umiejętności natury praktycznej i teoretycznej, to jednak jest ono nauczaniem specjalistycznym, które nie jest samo w sobie równoważne z przekazywaniem wiedzy i kompetencji dotyczących obszernego i zróżnicowanego zespołu dziedzin, a także ich pogłębianiem oraz ich rozwojem, co jest charakterystyczne dla kształcenia powszechnego lub wyższego.

Pojęcie „kształcenia powszechnego lub wyższego” w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. i oraz j dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że nie obejmuje ono kursów nauki jazdy prowadzonych przez szkołę jazdy w celu umożliwienia uzyskania przez uczących się uprawnień do prowadzenia pojazdów kategorii B i C1, o których mowa w art. 4 ust. 4 dyrektywy 126.

Jeżeli wynagrodzeniem za umorzenie udziałów jest towar, to dochodzi do dostawy, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – wyrok NSA z 26.02.2019 r. (I FSK 453/16).

Z uzasadnienia: W uchwale NSA z 16.11.2015 r. (I FPS 6/15) stwierdzono, iż: „Przekazanie nieruchomości wspólnikowi w zamian za nabycie przez spółkę jego udziałów w celu ich umorzenia podlega opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT”. (…) Skoro nie ulega wątpliwości, że wkłady niepieniężne wnoszone do spółek prawa handlowego podlegają opodatkowaniu VAT, to nie ma żadnego uzasadnienia do uznania, by w sytuacji odwrotnej, tj. przekazania przez spółkę prawa handlowego wspólnikowi nieruchomości (rzeczy) z zamian za nabyte od wspólnika udziały, czynność tę traktować inaczej tylko z tego powodu, że odbywa się ona w ramach umorzenia udziału.

(…) W obu tych przypadkach dochodzi do odpłatnego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W pierwszym przypadku przez wspólnika na rzecz spółki, a w drugim przez spółkę na rzecz wspólnika. (…) Potwierdzeniem stanowiska zawartego w uchwale jest wyrok TSUE z 13.06.2018 r. (w sprawie Polfarmex, C-421/17).

Podobne orzeczenie NSA z:

• 16.11.2015 r. (I FPS 6/15).

AKCYZA

Zwolnienie, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 4 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 33 ustawy akcyzowej, nie obejmuje energii elektrycznej zużywanej do podtrzymania procesu produkcyjnego, lecz jedynie do samej produkcji – wyrok NSA z 27.02.2019 r. (I GSK 1405/16).

Z uzasadnienia: Zwolnienie od akcyzy, o którym mowa w art. 30 ust. 7a ustawy akcyzowej, jest zwolnieniem przedmiotowym, a nie podmiotowym. Tym samym fakt, że wnioskodawca jest producentem ceramicznych płytek oraz dekoracji ceramicznych, tj. uzyskuje gotowy produkt w wyniku procesu mineralogicznego, nie oznacza, że każdy etap jego produkcji winien być objęty ww. zwolnieniem, nawet jeśli pośrednio jest on związany z procesem mineralogicznym.

Zwolnienie, o którym mowa w art. 30 ust. 7a ustawy akcyzowej, wbrew stanowisku skarżącej spółki, nie obejmuje energii elektrycznej zużywanej do podtrzymania procesu produkcyjnego, lecz jedynie samej produkcji. Do procesu tego nie można zatem zaliczyć etapu sortowania i pakowania obejmującego operacje i procesy podnoszące właściwości użytkowe wyrobu, wykonane na liniach polerskich, oraz czynności transportu na sortownię automatyczną, gdzie następuje ocena powierzchni i pomiar wskaźników użytkowych płytek, jak również w dalszej kolejności transport do foliowania, pakowania, znakowania i układania na paletach, a następnie foliowanie i przekazanie do magazynu.

Do procesu mineralogicznego nie można też zaliczyć czynności od obróbki mechanicznej, szkliwienia i dekorowania, obróbki termicznej (utrwalenie dekoracji), do dekorowania, suszenia oraz sortowania i pakowania dekoracji ceramicznych, albowiem wszystkie te czynności występują już po zakończeniu procesu wytwarzania płytek ceramicznych. Procesem mineralogicznym nie jest również proces kontroli międzyoperacyjnej, który odbywa się w laboratorium. (…) Proces mineralogiczny należy zdefiniować jako proces, w którym następuje przemiana fizykochemiczna minerałów (związków chemicznych powstałych wskutek procesów geologicznych) w określony produkt. W konsekwencji zwolnieniu od podatku podlega tylko energia elektryczna zużywana (…) w procesie mineralogicznym.