Zasiłek chorobowy wypłacony w zawyżonej wysokości z winy płatnika

Nie, ponieważ zawyżenie wysokości zasiłku nastąpiło z winy płatnika. Bez wątpienia mamy tu do czynienia z sytuacją określaną jako bezpodstawna wypłata zasiłku. Za taką wypłatę uważa się np. wypłatę zasiłku mimo braku uprawnień, ustalenie przez płatnika zasiłku podstawy wymiaru wyższej niż należna, wypłacenie świadczenia bez wymaganej dokumentacji czy w wysokości wyższej niż przysługująca.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 i 2 usus płatnik składek jest obowiązany obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Rozliczenie składek i wypłaconych przez płatnika w tym samym miesiącu zasiłków podlegających rozliczeniu na poczet składek następuje w deklaracji rozliczeniowej według ustalonego wzoru. Nie podlegają natomiast rozliczeniu w deklaracji rozliczeniowej zasiłki wypłacone przez płatnika bezpodstawnie.

Oznacza to, że w razie bezpodstawnej wypłaty zasiłku z winy płatnika, polegającej na zawyżeniu podstawy wymiaru zasiłku albo jego wysokości i rozliczeniu tej kwoty w ciężar składek, płatnik ma obowiązek dopłaty składek społecznych w kwocie różnicy między kwotą zasiłku potrąconego faktycznie a należnego wraz z odsetkami za zwłokę. Dopłata powinna nastąpić na indywidualny rachunek składkowy przydzielony płatnikowi. Należy również skorygować dokumenty rozliczeniowe, tj. raporty ZUS RCA, ZUS RSA oraz deklarację ZUS DRA, bez uwzględnienia świadczeń wypłaconych bezpodstawnie.

Niestety, płatnik nie ma prawa żądać od pracownika nadpłaconej kwoty zasiłku, ponieważ nawet gdy z własnej winy pobrał wyższą kwotę składek, zgodnie z art. 84 ust. 2 i 6 usus to jego obciąża obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami. Może się rozliczyć z pracownikiem z zawyżonej z własnej winy kwoty zasiłku, tylko gdy pracownik wyrazi na to zgodę. Nie można bowiem uznać, że pracownik pobrał świadczenie nienależnie, co potwierdza wyrok SN z 10.06.2008 r. (I UK 376/07).