PIT-2 i podwyższone koszty uzyskania przychodów przy wypłacie wynagrodzenia po ustaniu zatrudnienia

Aby przy wyliczaniu wynagrodzenia pracodawca mógł zastosować kwotę wolną od podatku, konieczne jest aktualne oświadczenie pracownika (PIT-2), złożone zgodnie z art. 32 ust. 3 updof. Oświadczenia nie trzeba ponawiać co roku i nie składa się go, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie.

Z dniem zakończenia stosunku pracy dochodzi jednak do zerwania więzi prawnej łączącej pracodawcę i pracownika. Osoba, której umowa wygasła/została rozwiązana, nie jest już pracownikiem danego zakładu (choć wypłacane jej po ustaniu zatrudnienia wynagrodzenie nadal kwalifikuje się do źródła przychody ze stosunku pracy).

Dlatego Ministerstwo Finansów i KIS stoją obecnie na stanowisku, że po rozwiązaniu lub wygaśnięciu stosunku pracy wygasają wszystkie oświadczenia złożone pracodawcy przez pracownika. W związku z tym przy wypłacie wynagrodzenia po zakończeniu umowy pracodawca nie stosuje kwoty zmniejszającej podatek. Taką interpretację potwierdzają Ministerstwo Finansów w „Przewodniku dla podatnika PIT-2”[1] oraz KIS w udzielanych podatnikom indywidualnych wyjaśnieniach[2].

Czy tak samo jest w przypadku stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, skoro w myśl art. 32 ust. 5 updof zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie?

Oświadczenia o prawie do stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów również nie trzeba ponawiać, jeśli stan faktyczny nie uległ zmianie w odniesieniu do lat poprzednich.

Specjaliści KIS informują, iż wskazanie w „Przewodniku dla podatnika PIT-2”, że po rozwiązaniu stosunku pracy wygasają wszystkie oświadczenia złożone pracodawcy, dotyczy oświadczenia PIT-2, ale już nie oświadczenia o zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z informacją z KIS otrzymaną e-mailem na wysłane zapytanie: nie ma przeszkód, żeby pracownik miał zastosowane koszty podwyższone – jeżeli z takich korzystał podczas zatrudnienia.

Podobne stanowisko co do stosowania podwyższonych kosztów uzyskania po ustaniu zatrudnienia zajęła np. IS w Katowicach w interpretacji z 3.06.2016 r. (IBPB-2-1/4511-276/16/DP), wskazując, że w art. 32 ust. 2 updof, w którym jest mowa o stosowaniu właściwych kosztów uzyskania przychodów, nie ma mowy o „pracowniku”: Z uwagi na fakt, że (…) art. 32 ust. 2 (…) nie odwołuje się wprost do określenia „pracownik”, tj. osoby pozostającej aktualnie w stosunku pracy, (…) należy wskazać, że do wyliczenia zaliczki na PIT będą miały zastosowanie zarówno koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 1 (…) (podstawowe koszty uzyskania przychodów), jak i w art. 22 ust. 2 pkt 3 (…) (podwyższone koszty uzyskania przychodów). Brzmienie (…) art. 32 ust. 2 wskazuje, iż oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 5, zachowuje ważność również po ustaniu stosunku pracy.

Należy też mieć na uwadze, że przychody ze stosunku pracy są pomniejszane o koszty przysługujące pracownikowi w trakcie wykonywania pracy, za którą jest wypłacane wynagrodzenie (w tym przypadku podwyższone ze względu na to, że miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy), niezależnie od tego, kiedy następuje wypłata.