Rezygnacja z przedłużenia terminu poboru zaliczek w przypadku zawarcia jednocześnie umowy o pracę i umowy zlecenia

Przepisy wprowadzone ustawą z 24.02.2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz ustawy o podatku od wydobycia niektórych kopalin[1] (zastępujące regulacje rozporządzenia MF z 7.01.2022 r. w sprawie przedłużenia terminów poboru i przekazania przez niektórych płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, DzU poz. 28) nakazują płatnikom:

• porównywać zaliczkę na PIT za miesiące od lutego do grudnia 2022 r., obliczoną według zasad obowiązujących w 2022 r., z zaliczką, jaka byłaby odprowadzana, gdyby zastosować zasady z 2021 r., i
• potrącać pracownikowi zaliczkę w niższej wysokości.

Mechanizmu tego, określonego w nowo dodanym do updof art. 53a, nie stosuje się na wniosek złożony przez uprawnionego podatnika o nieprzedłużanie terminów poboru zaliczek, o których mowa w art. 31, art. 38 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 1 updof. Wynika tak z art. 53a ust. 9 updof.

W porównaniu z regulacjami rozporządzenia MF zrezygnowano z warunku, że wniosek o nieprzedłużanie terminów poboru zaliczek może być złożony, jedynie gdy płatnik nie stosuje pomniejszenia zaliczki o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek (a więc gdy podatnik nie złożył oświadczenia PIT-2).

Zatrudniony może złożyć wniosek zarówno wtedy, gdy płatnik nie stosuje pomniejszenia zaliczki o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek (z powodu braku oświadczenia PIT-2), jak i wtedy, gdy takie pomniejszenie stosuje.

W omawianym przypadku o kwotę zmniejszającą podatek pomniejszana jest zaliczka na PIT od wynagrodzenia z umowy o pracę, ale nie z umowy zlecenia (w przypadku umów zlecenia nie można złożyć oświadczenia PIT-2).

Przychody z umów o pracę i umów zlecenia należą do dwóch różnych źródeł przychodów, a zasady poboru od nich zaliczek na PIT regulują odrębne przepisy updof (odpowiednio art. 31 i art. 38 ust. 1 – w odniesieniu do przychodów z pracy, oraz art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 1 updof – w odniesieniu do przychodów ze zlecenia).

Ustawa z 24.02.2022 r. przedłuża terminy poboru zaliczek na PIT od przychodów wypłacanych zarówno przez pracodawcę, jak i przez zleceniodawcę, pod warunkiem że uzyskane w danym miesiącu przez podatnika nie przekroczą 12 800 zł (limit ten stosuje się odrębnie dla każdego źródła przychodów, czyli osiąganych z umów o pracę i ze zlecenia).

Moim zdaniem osoba, o której mowa w pytaniu, występując jako zleceniobiorca, może zrezygnować ze stosowania art. 53a updof w odniesieniu do przychodów ze zlecenia, nie składając jednocześnie takiej rezygnacji w odniesieniu do przychodów z pracy. Płatnik/zleceniodawca nie będzie wówczas stosował nowych zasad poboru zaliczek tylko do przychodów z umowy zlecenia.

Takie stanowisko zajęła również KIS w odpowiedzi na moje pytanie: Płatnik odrębnie wylicza wynagrodzenie z każdej umowy – niezależnie z umowy o pracę i umowy zlecenia. Pracownik/zleceniobiorca ma prawo w dowolnym terminie w trakcie roku złożyć płatnikowi sporządzony na piśmie wniosek o nieprzedłużanie terminów płatności zaliczek na podatek dochodowy z konkretnej umowy. Wskazanie, której umowy dotyczy wniosek, powoduje, że płatnik nie stosuje „mechanizmu” tylko do wyznaczonego przez podatnika źródła przychodu. Sposób poboru zaliczki nie ma wpływu na ostateczny wymiar podatku w ujęciu rocznym, który będzie wynikał ze złożonego zeznania podatkowego i uzależniony jest od indywidualnej sytuacji podatnika.

Nadmieniam, że w przypadku przychodów z umowy o pracę rezygnacja z przedłużenia terminu poboru zaliczki na PIT również byłaby możliwa, bez konieczności jednoczesnej rezygnacji pracownika z pomniejszania zaliczki o kwotę zmniejszającą podatek (czyli wycofania oświadczenia PIT-2).

W przypadku gdy podatnik rezygnuje z przedłużenia terminu poboru zaliczek w stosunku do tylko jednego ze źródeł przychodów, w oświadczeniu powinien wyraźnie wskazać, do jakich przychodów nie stosować regulacji art. 53a updof.