Pobór zaliczki na PIT od wynagrodzeń za pracę wykonywaną we Włoszech

W myśl art. 32 ust. 6 updof zakład pracy nie pobiera zaliczek na PIT od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium RP, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu za granicą. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera jednak te zaliczki, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a updof.

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu – od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (art. 3 ust. 1 updof).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP uważa się – w myśl art. 3 ust. 1a updof – osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
• przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zasady te stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (upo), których stroną jest Polska (art. 4a updof).

Dla rozstrzygnięcia, czy na spółce ciąży obowiązek poboru zaliczek na PIT od uzyskanych przez pracownika, mającego miejsce zamieszkania w Polsce, dochodów z pracy wykonywanej poza jej terytorium, konieczne jest stwierdzenie, czy dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską. W tym celu konieczne jest sięgnięcie do zapisów polsko-włoskiej upo[1].

Zgodnie z jej art. 15 ust. 1 (z uwzględnieniem postanowień art. 16–21) pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim państwie.

Natomiast na podstawie art. 15 ust. 2 polsko-włoskiej upo – bez względu na postanowienia jej ust. 1 – wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym państwie, jeżeli:

• odbiorca przebywa w drugim państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w danym roku kalendarzowym oraz
• wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę bądź w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim państwie, oraz
• wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę pracodawcy w drugim państwie.

Z powyższego wynika, że wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Włoch. Wówczas dochód ten może być opodatkowany zarówno we Włoszech, jak i w Polsce. Natomiast art. 15 ust. 2 upo określa wyjątek od tej zasady, stanowiąc, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym przepisie warunki. Niespełnienie któregokolwiek z nich powoduje, że wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Włoszech), oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych odpowiednio w art. 23 upo.

W opisanym przypadku, na podstawie art. 15 ust. 2 upo, wynagrodzenie za pracę pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Włoch, jest opodatkowane tylko w Polsce, bo nie jest wypłacane przez pracodawcę mającego miejsce zamieszkania/siedzibę we Włoszech ani w jego imieniu, nie jest ponoszone przez zakład czy stałą placówkę pracodawcy na terenie Włoch, a pracownicy przebywają na terenie Włoch krócej niż 183 dni w danym roku kalendarzowym.

Spółka jako płatnik ma zatem obowiązek pobierać w Polsce zaliczki na PIT od wypłacanych pracownikom wynagrodzeń z tytułu pracy wykonywanej we Włoszech (potwierdza to interpretacja KIS z 13.05.2019 r., 0113-KDIPT2-3.4011.176.2019.1.IR).