Ryczałtowy przychód w przypadku udostępnienia pracownikowi samochodu elektrycznego

Tak. W myśl przywołanego przepisu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

• 250 zł/mies. – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³,
• 400 zł/mies. – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Wątpliwości biorą się stąd, że w przypadku auta elektrycznego pojemność silnika wynosi 0. Jak jednak potwierdzają interpretacje KIS (z 5.05.2021, 0112-KDIL2-1.4011.153.2021.1.DJ, i 11.02.2020, 0114-KDIP3-2.4011.587.2019.1.JK3), przychód pracownika używającego takiego pojazdu można ustalić w ryczałtowej kwocie 250 zł, ponieważ pojemność silnika wynosząca 0 mieści się w przedziale do 1600 cm³, a przepisy nie regulują w sposób odrębny określenia kwoty ryczałtu dla samochodów elektrycznych.

Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że ryczałt obejmuje wszelkie koszty związane z użytkowaniem samochodu. Świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie auta, ale zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, w tym także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków to umożliwiających (kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, zakupu paliwa, badań technicznych). W ryczałcie mieszczą się więc nawet dodatkowe dopłaty pracodawcy do paliwa; nie podlegają one zatem odrębnemu opodatkowaniu (np. wyroki NSA z 22.07.2020, II FSK 1116/18, 6.06.2019, II FSK 1723/17, 10.07.2018, II FSK 1185/16).

KIS w przywołanym piśmie z 5.05.2021 nie zgodziła się jednak z tym, że analogicznie należy potraktować dopłatę pracodawcy do kosztów zużycia energii elektrycznej przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w ich domach.

Zdaniem KIS stanowi ona dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy. Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi ww. wydatku. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika byłby on zobowiązany do ich pokrycia z własnych środków. Zatem przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku, jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.

Wobec tego otrzymana dopłata jest przychodem ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 updof.