Rozliczenia polskiej spółki z jej zagranicznym oddziałem

Podatek dochodowy oddziału przelicza się według kursu średniego złotego w stosunku do waluty oddziału, przyjmowanego do przeliczenia pozycji rachunku zysków i strat oddziału[8].

Macierzysta spółka ma obowiązek wykazać dochód oddziału w zeznaniu rocznym (CIT-8) w Polsce, przy czym – jak już o tym była mowa – ma prawo do proporcjonalnego odliczenia podatku zapłaconego za granicą. W CIT-8 dochód podatkowy oddziału prezentuje się, wykazując przychody ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Polski (poz. 28) i koszty ich uzyskania (poz. 32), a podatek zapłacony za granicą wykazuje się w poz. 54 załącznika CIT-8/0.

Metoda wyłączenia (pełnego lub z progresją) jest uregulowana w art. 7 ust. 3 i 5 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 3 updop. Gdy umowa przewiduje stosowanie tej metody, zyski zagranicznego zakładu są wolne od podatku w Polsce, w związku z czym przychody i koszty tego zakładu nie są uwzględniane przy obliczaniu dochodu do opodatkowania w Polsce. Metoda ta może być stosowana w 2 odmianach: pełnego zwolnienia (wyłączenia) oraz wyłączenia z progresją.

Wyłączenie pełne polega na tym, że dochody zakładu zagranicznego nie są brane pod uwagę przy ustaleniu wysokości podatku w Polsce (nie wpływają na sposób opodatkowania ani na kwotę podatku płaconego w Polsce).

Dochód podatkowy oddziału wykazuje się w poz. 12 załącznika CIT-8/0 ,,Pozostałe dochody wolne od podatku na podstawie art. 17 ust. 1”.

Wyłączenie z progresją ma zastosowanie tylko do przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, opodatkowanych według skali (art. 27 updof), i nie jest dalej omawiane.

Jeśli zakład (oddział) zagraniczny znajduje się w kraju, z którym Polska zawarła upo dopuszczającą metodę wyłączenia, to strata oddziału nie może być uwzględniana w rozliczeniu podatkowym w Polsce. Co do zasady podlega ona odliczeniu od dochodów oddziału, osiągniętych w latach następnych zgodnie z przepisami podatkowymi danego państwa. Jednak w razie braku możliwości jej odliczenia (np. wobec likwidacji zagranicznego oddziału) w myśl orzecznictwa NSA możliwe jest jej odliczenie przez jednostkę macierzystą w Polsce (o czym dalej).

Rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) związane z zagranicznym oddziałem były przedmiotem licznych interpretacji organów podatkowych i orzeczeń sądów administracyjnych. Warto się z nimi zapoznać. Poniżej przedstawiono najważniejsze kwestie.

Przekazanie (przesunięcie) składników majątku

Chodzi o towary, wyroby gotowe, materiały oraz inne, w tym np. system komputerowy wspomagający zarządzanie oddziałem. Ugruntował się pogląd, że jest to wewnętrzne przesunięcie aktywów w ramach jednego podmiotu. Czynność taka – jako nieposiadająca cech sprzedaży – nie powoduje powstania przychodu podatkowego u żadnej ze stron.

W interpretacji indywidualnej z 8.12.2010 r. (IPPB5/423-588/10-5/PS) Minister Finansów uznał ponadto, że wyposażenie oddziału w inne aktywa finansowe przeznaczone do prowadzenia przezeń działalności (w szczególności w postaci wierzytelności, również z tytułu pożyczek lub kredytów) nie prowadzi do powstania w Polsce przychodu (odpowiednio kosztu uzyskania przychodów) na gruncie updop.

Ustalenie zysków zakładu

Prawo do opodatkowania zysków osiągniętych za pośrednictwem zakładu przysługuje również państwu, w którym położony jest zakład. Aby ustalić wysokość dochodów zagranicznego zakładu podlegających opodatkowaniu za granicą, należy wziąć pod uwagę wyłącznie te zyski, które można mu przypisać. Trzeba przy tym pamiętać, że ustalanie zysków zakładu powinno następować zgodnie z zasadą ceny rynkowej, tj. zyski te powinny odpowiadać zyskom niezależnego przedsiębiorstwa prowadzącego taką działalność jak zakład.

W komentarzu do art. 7 ust. 3 KM wskazano, że konieczność pogodzenia ust. 2 i 3 rodzi trudności praktyczne, ponieważ ust. 2 wymaga, aby ceny między zakładami a siedzibą przedsiębiorstwa ustalono zgodnie z zasadą, iż podmiot przekazujący uzyskuje zysk, który uzyskałby, gdyby dokonywał transakcji z niezależnym przedsiębiorstwem, podczas gdy ust. 3 mówi o tym, że odliczenie wydatków zakładu powinno odpowiadać kwocie faktycznych wydatków, bez dodawania jakiegokolwiek elementu zysku. W rzeczywistości – aczkolwiek stosowanie postanowień ust. 3 może powodować pewne trudności praktyczne, szczególnie odnośnie do zasad niezależnego przedsiębiorstwa i wolnorynkowych cen, leżących u podstaw ust. 2 – nie ma jednak zasadniczej sprzeczności między oboma ustępami. Ustęp 3 wskazuje, ze przy określaniu zysków zakładu od podatku mogą być odliczone niektóre wydatki, podczas gdy ust. 2 mówi o tym, że zyski ustalone zgodnie z normą ust. 3 dotyczące odliczania wydatków powinny odpowiadać zyskom, jakie mogłoby uzyskać przedsiębiorstwo niezależne prowadzące taką samą lub podobną działalność na takich samych lub podobnych warunkach[9].

Tak więc o ile ust. 3 zawiera regułę stosowaną przy określaniu zysków zakładu, o tyle ust. 2 zawiera wymóg, aby ustalone w ten sposób zyski odpowiadały zyskom, jakie uzyskałoby oddzielne i niezależne przedsiębiorstwo.

Obciążanie oddziału (zakładu) przez spółkę macierzystą częścią kosztów ogólnego zarządu i sprzedaży, związanych z działalnością oddziału powinno następować bez doliczania marży, w wysokości faktycznie poniesionych przez spółkę kosztów. Nie przeczy to obowiązkowi wynikającemu z ust. 2 tego artykułu, dotyczącemu ustalenia zysku oddziału w sposób, w jaki dokonałyby tego podmioty niezależne.

Ceny transferowe

W ramach tzw. uściślenia przepisów updop dotyczących cen transferowych od 1.01.2015 r. rozszerzono wymogi dokumentacyjne, w tym dotyczące rozliczeń między zagranicznym zakładem a jednostką macierzystą w Polsce. Zmiana art. 9a i art. 11 updop spowodowała, że polskie organy podatkowe mają możliwość badania sposobu rozliczenia przychodów oraz kosztów między zakładem a jednostką macierzystą w zakresie, w jakim zyski mogą być przypisane temu zagranicznemu zakładowi.

W szczególności powstaje pytanie, czy taka alokacja jest dokonana na zasadach rynkowych oraz czy w związku z tym podstawa opodatkowania jednostki macierzystej nie jest zaniżona. W tym zakresie należy zatem poszukiwać odpowiedniego klucza ustalania cen oraz alokowania kosztów bezpośrednich i pośrednich, a także przychodów, tak aby te rozliczenia odpowiadały zasadom, na jakich rozliczałyby się podmioty niepowiązane. Przy określaniu wielkości dochodu, który podlega opodatkowaniu w państwie położenia oddziału, bierze się pod uwagę m.in. funkcje pełnione w ramach działalności centrali i oddziału oraz zaangażowane aktywa i ponoszone ryzyka.

Obecnie przepisy wskazują wprost, że dokumentacja cen transferowych ma dotyczyć transakcji przypisanych do tego zagranicznego zakładu zawieranych między polską centralą a zagranicznym zakładem. Z treści tych przepisów wynika, że z obowiązku dokumentacyjnego, o którym mowa powyżej, mogą być wyłączone tylko te transakcje dokonywane przez zagraniczny zakład, które nie mają wpływu na podstawę opodatkowania w Polsce.

Rozliczenie straty zagranicznego oddziału

Polskie prawo podatkowe nie przewiduje wprost możliwości rozliczenia straty zagranicznego oddziału. Taka możliwość istnieje tylko w przypadku zakładów działających w krajach UE, w myśl art. 49 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

NSA w wyroku z 15.10.2014 r. (II FSK 2401/12) rozstrzygnął spór dotyczący rozliczania w Polsce strat likwidowanych zagranicznych oddziałów. Organ podatkowy twierdził, że straty oddziału zagranicznego (podobnie jak jego dochody) podlegają rozliczeniu wyłącznie na terenie kraju, w którym znajduje się oddział. Jednak NSA, powołując się na zasadę pierwszeństwa prawa wspólnotowego nad regulacjami krajowymi i umowami międzynarodowymi, jak również w oparciu o utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) orzekł, że strata pozostała po likwidacji zagranicznego oddziału może być rozliczona w Polsce na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 updop.

Praktyka zagranicznych organów skarbowych z krajów spoza UE w zakresie odliczania straty podatkowej nie jest jednolita. W niektórych państwach udaje się uzyskać odliczenie straty podatkowej zakładu od dochodu następnych lat przy odpowiednim odwołaniu się do zapisów upo.

Ustalenie dochodu zwolnionego z CIT w Polsce

NSA w wyroku z 24.10.2014 r. (II FSK 2661/12) stwierdził, że dochód zakładu polskiej firmy położonego w Niemczech jest objęty zwolnieniem z CIT w tej części, która została przyjęta do opodatkowania przez niemiecki organ podatkowy. NSA, analizując postanowienia umowy z Niemcami, wskazał, że faktyczną podstawę do wyłączenia dochodu z opodatkowania w Polsce stanowi istnienie obowiązku uiszczenia podatku oraz jego zapłaty od dochodu uzyskanego przez zakład w Niemczech. Jest to dlatego istotne, że niektóre kategorie dochodów mogą być w Niemczech wolne od opodatkowania, natomiast w Polsce podlegają opodatkowaniu. Z tego względu polskie organy podatkowe ustalają całkowity dochód uzyskany przez zakład działający w Niemczech, a następnie obejmują zwolnieniem ‒ na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 3 updop ‒ tylko tę część dochodu spółki, która została opodatkowana na podstawie decyzji niemieckiego organu podatkowego[10].

Kluczowa jest zatem każdorazowa analiza postanowień upo, aby w prawidłowy sposób zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Świadczenie przez spółkę usług niematerialnych na rzecz oddziału

Nie powoduje to powstania obowiązku potrącenia przez oddział za granicą zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła.

Warunkiem niepobierania podatku jest udokumentowanie miejsca siedziby podatnika (tj. polskiej spółki prowadzącej działalność przez zagraniczny zakład) uzyskanym od niej certyfikatem rezydencji oraz uzyskanie pisemnego oświadczenia tej spółki, że należności te wiążą się z działalnością zakładu. Oświadczenie powinno zawierać dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez zagraniczny zakład (w szczególności pełną nazwę, adres i NIP spółki oraz adres jej zagranicznego zakładu).

Oddział a zagraniczna spółka kontrolowana (zsk)

Jeżeli polska spółka ma zakład za granicą jako wewnętrznie wydzieloną część przedsiębiorstwa, z którą relacje są uwzględniane w księgach prowadzonych przez spółkę, a

• oddział ten nie osiąga przychodów z dywidend ani innych z udziału w zyskach osób prawnych, ze zbycia udziałów (akcji), wierzytelności, odsetek i pożytków od wszelkiego rodzaju pożyczek, poręczeń i gwarancji, z praw autorskich, praw własności przemysłowej, w tym z tytułu zbycia tych praw, a także zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych lub
• przychody z tych źródeł nie przekraczają 50% przychodów oddziału osiągniętych w roku podatkowym wyklucza to zastosowanie do oddziału (zakładu) art. 24a ust. 3 pkt 3 updop dotyczących zsk. Oddział nie spełnia bowiem kryteriów podmiotowych, o których mowa w art. 24a ust. 3 w zw. z ust. 18 updop. Nie można zatem stosować do niego wymogów, które są związane z zsk. Z tego względu nie ma obowiązku prowadzenia odrębnej ewidencji dla zdarzeń zaistniałych w oddziale w rozumieniu art. 24a ust. 13 w zw. z ust. 18 updop[11].

W takim przypadku wymóg prowadzenia odrębnej ewidencji byłby bezcelowym, dodatkowym obciążeniem spółki (interpretacja IS w Warszawie z 19.02.2015 r., IPPB5/423-1225/14-2/AM).

Podatek od towarów i usług

Zagraniczny oddział (zakład) spółki nie jest odrębnym od spółki podatnikiem VAT. Wszelkie czynności wykonywane między spółką a jej zagranicznym oddziałem są czynnościami wykonywanymi w ramach danego podmiotu (podatnika) i dlatego nie podlegają VAT.

Zarejestrowanie zagranicznego oddziału w 2 państwach jest rejestracją tego samego podatnika (osoby prawnej) w wielu państwach[12]. Poprzez rejestrację zagraniczny zakład uzyskuje w danym państwie status czynnego podatnika VAT (podatku od wartości dodanej).

Polska spółka nie ma obowiązku dokumentowania obrotu (sprzedaży) przez oddział za pomocą polskich faktur. Obrót dokumentuje oddział. Zakład, jako zarejestrowany w danym państwie czynny podatnik VAT i VAT UE, dokumentuje i rozlicza ten podatek zgodnie z przepisami danego państwa, odliczając VAT naliczony od należnego i odprowadzają różnicę (nadwyżkę VAT należnego nad naliczonym) do właściwego urzędu skarbowego w państwie, w którym funkcjonuje.

Czynności między zagranicznym oddziałem a macierzystą spółką mają charakter tzw. czynności wewnątrzzakładowych. TSUE w wyroku z 23.03.2006 r. (w sprawie C-210/04 – FCE Bank) uznał m.in., że:

• czynności wewnątrzzakładowe, a więc między jednostką macierzystą i oddziałem, nie mają znaczenia dla sposobu rozliczania się z podatku od towaru i usług i w efekcie nie powodują powstania obowiązku podatkowego,
• umowy o podziale kosztów pomiędzy spółką i oddziałem nie są zawierane między niezależnymi podmiotami, co skutkuje tym, że oddział korzystając z usług wykonywanych przez spółkę macierzystą, nie nabywa w odniesieniu do tych zdarzeń statusu podatnika VAT w konsekwencji przypisania mu części kosztów usług.

Także w świetle art. 8 ustawy o VAT nie można uznać czynności wykonywanych w ramach jednego podmiotu gospodarczego będącego osobą prawną za świadczenie usług, bo nie jest możliwe świadczenie usług ,,samemu sobie” (interpretacja IS w Warszawie z 24.03.2015 r., IPPP3/4512-95/15-2/MC).

Spółce macierzystej przysługuje natomiast prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu zakupów dokonywanych na terytorium Polski na cele działalności zagranicznego oddziału (podlegającej tam opodatkowaniu); wynika to z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT. Oczywiście spółka powinna zadbać o to, aby wejść w posiadanie odpowiednich dokumentów oddziału (zaświadczenia, że oddział jest czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej w państwie jego funkcjonowania, a deklaracje na ten podatek są składane w danym państwie – zob. interpretacja IS w Warszawie z 28.01.2015 r., IPPP3/443-1114/14-2/JF).

Istotne znaczenie – z punktu widzenia przepisów o VAT – ma właściwa interpretacja pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności. Jego definicję zawiera art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady UE nr 282/2011 z 15.03.2011 r. Chodzi o miejsce inne niż siedziba podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego umożliwiającą przedsiębiorcy odbiór oraz świadczenie w nim usług. Należy jednak pamiętać, że mimo pewnych podobieństw nie jest to pojęcie tożsame z zakładem na gruncie podatków dochodowych. Może się więc pojawić sytuacja, gdy dana firma posiadać będzie za granicą stałe miejsce prowadzenia działalności dla celów VAT, ale nie powstanie zakład w rozumieniu przepisów dotyczących podatków dochodowych. Przykład to przedstawicielstwo polskiego podmiotu w innym kraju prowadzące tylko działalność polegającą na jego reklamie i promocji. Może dojść także do odwrotnej sytuacji, gdy powstanie zakład, ale nie stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu VAT. Przykład – działania zależnego agenta polskiej spółki, który podpisuje w jej imieniu umowy za granicą. Jeśli nie będzie on odbiorcą świadczonych dla spółki usług, to stałe miejsc prowadzenia działalności gospodarczej w VAT nie powstanie[14].

Sprawozdanie finansowe oddziału i łączne sprawozdanie finansowe spółki

Za roczne sprawozdanie finansowe oddziału odpowiada kierujący tym oddziałem. Podpisuje to sprawozdanie. Spółka macierzysta, w skład której wchodzi zagraniczny oddział sporządzający samodzielne sprawozdanie finansowe, ma obowiązek sporządzać – zgodnie z art. 51 uor – łączne sprawozdanie finansowe, mimo że oddział prowadzi odrębne księgi rachunkowe i sporządza sprawozdanie finansowe w swojej siedzibie na potrzeby władz danego kraju. W tym celu spółka przekształca sprawozdanie oddziału pod względem formalnym (przeliczenie na złote, polskie nazwy) i merytorycznym (treść pozycji sprawozdawczych) dla umożliwienia prawidłowego włączenia ich do poszczególnych pozycji łącznego sprawozdania finansowego.

W szczególności spółka macierzysta, sporządzając sprawozdanie łączne, wyłącza odpowiednio, zgodnie z art. 51 uor:

1) aktywa i fundusze wydzielone,

2) wzajemne należności i zobowiązania oraz inne rozrachunki o podobnym charakterze,

3) przychody i koszty z tytułu operacji dokonywanych między jednostką a jej oddziałem,

4) wynik finansowy operacji gospodarczych dokonywanych wewnątrz jednostki, zawarty w aktywach jednostki lub jej oddziału.

Można nie dokonywać wyłączeń, o których mowa w pkt 2–4, jeżeli nie wpływa to ujemnie na jasne i rzetelne przedstawienie sytuacji majątkowej i finansowej, a także wynik finansowy spółki.

Do sprawozdania włącza się odpowiednie dane wynikające z bilansu oddziału wyrażone w walutach obcych, przeliczone na złote po obowiązującym na dzień bilansowy (sprawozdawczy) średnim kursie ogłoszonym dla danej waluty przez NBP. Natomiast do rachunku zysków i strat włącza się dane po kursie stanowiącym średnią arytmetyczną średnich kursów na ostatni dzień każdego miesiąca roku obrotowego. Można też przyjąć średnią arytmetyczną średnich kursów na dzień kończący poprzedni rok obrotowy i dzień kończący bieżący rok obrotowy ogłoszonych dla danej waluty przez NBP. W obu przypadkach różnice powstałe na skutek przeliczeń wykazuje się w bilansie w części A pasywów „Różnice kursowe z przeliczenia” jako składnik korygujący pozycji ,,Kapitał z aktualizacji wyceny”.

Różnice te nie stanowią kosztu/przychodu ani w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ani o podatku dochodowym. Różnice kursowe powstają w wyniku przeliczenia:

• kapitału wydzielonego; kapitał wydzielony oddziałowi utrzymuje się w centrali w wartości nominalnej aktywów przekazanych przez jednostkę macierzystą, a w księgach oddziału jego wartość, w walucie kraju siedziby oddziału, ulega zmianom wobec przeliczenia po średnim kursie z końca okresu sprawozdawczego (miesiąca, roku),
• salda rozrachunków wewnątrzzakładowych, którego wartość w walucie kraju siedziby oddziału ulega zmianom na skutek przeliczenia po średnim kursie z końca okresu sprawozdawczego (miesiąca, roku); w spółce macierzystej należności te wykazywane są w wartości nominalnej z dnia powstania,
• wyniku finansowego (inny kurs służy do przeliczenia pozycji bilansu, a inny – rachunku zysków i strat).

Przed przeliczeniem liczb sprawozdania finansowego na złote, wynik finansowy w walucie kraju siedziby wykazany w rachunku zysków i strat jest zgodny z wynikiem finansowym wykazanym w pasywach bilansu oddziału. Po przeliczeniu na złote wynik finansowy w rachunku zysków i strat nie jest już zgodny z wynikiem finansowym wykazanym w pasywach bilansu, ale wszystkie pozostałe pozycje są przeliczone po kursie na koniec okresu sprawozdawczego. Dopiero w ramach łączenia sprawozdań następuje uwzględnienie różnic kursów, o których mowa powyżej, co pozwala na zbilansowanie pasywów sprawozdania łącznego przez odniesienie różnicy na kapitał z aktualizacji wyceny oddziału (różnice kursowe z przeliczenia).

Przykład

Sposób końcowego ustalenia „Kapitału z aktualizacji wyceny” w części „Różnice kursowe z przeliczenia” sprawozdania oddziału zagranicznego w … (w zł) na dzień …….

w tys. zł

1) suma pasywów oddziału (ze sprawozdania oddziału) 18 500 000.

2) kapitał wydzielony oddziału (ze sprawozdania spółki) w wartości nominalnej (na koniec okresu uwzględniający rozliczenie wyników finansowych w latach ubiegłych) 7 300 000.

3) wynik finansowy oddziału na koniec okresu sprawozdawczego (z rachunku zysków i strat oddziału) 5 000 000.

4) saldo zobowiązań wewnątrzzakładowych oddziału wobec jednostki macierzystej (z bilansu oddziału) 3 000 000.

5) pozostałe zobowiązania oddziału (z bilansu oddziału) 1 000 000 .

6) kapitał z aktualizacji wyceny oddziału (różnice z przeliczenia: 1‒ 2 ‒ 3 ‒ 4 ‒ 5) 2 200 000.

Dla udokumentowania poprawnego włączenia sprawozdania oddziału zagranicznego do sprawozdania łącznego spółka sporządza dokumentację wyłączeń, na wzór dokumentacji konsolidacyjnej. Przytoczone wyliczenie ,,Kapitału z aktualizacji wyceny” może być jedną z not objaśniających do sprawozdania łącznego.

Pozycja ,,Kapitał z aktualizacji wyceny” uwzględniana jest także w pozycji A.II.10 ,,Inne korekty” rachunku przepływów pieniężnych sporządzanego metodą pośrednią. Może się też na nie składać:

• różnica między kursami z bilansu otwarcia a zamknięcia, przyjętymi do wyceny wartości brutto środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w oddziale zagranicznym,
• różnica między kursem zastosowanym do wyceny kosztu amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych

i prawnych w oddziale zagranicznym a kursem przeliczenia kwot umorzenia tych składników majątkowych.

Obie kwoty wynikają z tabeli ruchów środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Przy włączaniu sprawozdania oddziału zagranicznego do sprawozdania łącznego może zajść potrzeba uwzględnienia w sprawozdaniu łącznym dodatkowych korekt wynikających z różnic między szczegółowymi zasadami rachunkowości spółki macierzystej i jej oddziału, jeżeli ze względu na przepisy państwa siedziby oddziału unifikacja taka nie może nastąpić. Przykładowo: mogą być odmienne kryteria ustalania odpisów aktualizujących na należności zagrożone w oddziale, a inne w spółce. W centrali następują bardziej restrykcyjne co do wysokości odpisy aktualizujące.

Zasady (polityka) rachunkowości w związku z zagranicznym oddziałem

W razie powołania zagranicznego oddziału polskiej spółki niezbędne jest ustalenie wielu związanych z tym szczegółów w zasadach (polityce) rachunkowości spółki, zwłaszcza dotyczących rozliczeń między jednostką macierzystą a oddziałem (uwzględniając specyfikę przepisów podatkowych i prawa bilansowego obowiązujących w państwie funkcjonowania oddziału). W szczególności przesądzenia wymagają:

• charakter rozliczeń między spółką a oddziałem; zależy on od podziału funkcji między centralą a oddziałem, m.in. także w zakresie działalności finansowej i podziału ryzyka,
• waluta, w jakiej będzie prowadzona księgowość oddziału (z reguły waluta państwa siedziby oddziału), rodzaj kursów stosowanych do przeliczeń bieżących operacji (not debetowych lub kredytowych wystawianych przez jednostkę macierzystą) oraz średnich kursów obcej waluty w stosunku do złotego, przyjmowanych do wyceny sprawozdań oddziału na koniec okresu sprawozdawczego (miesiąca i roku); jest to ważne zwłaszcza, gdy księgowość oddziału jest prowadzona w walucie nienotowanej w tabeli A NBP,
• zasady rozliczeń wewnętrznych między centralą i oddziałem z tytułu kosztów ogólnego zarządu, kosztów sprzedaży (wraz z wykazem kont szczegółowych do tych rozliczeń); w celu zweryfikowania wysokości kosztów lub zastosowanego klucza podziału zagraniczny organ podatkowy może żądać wyjaśnień lub dodatkowych dokumentów uzasadniających dane ze specyfikacji kosztów (będących zwykle załącznikami do not księgowych),
• sposób dokumentowania rozliczeń przez jednostkę macierzystą – wystawiane są miesięczne noty obciążeniowe (debetowe) dla oddziału, wyszczególniające koszty jego działalności poniesione przez centralę wraz z określeniem stosowania zleceń i innych sposobów ustalania kosztów dotyczących oddziału; nie wydaje się konieczne wydzielanie osobnych kont w zespole 4 ani 5,
• zasady włączania sprawozdania finansowego oddziału do sprawozdania łącznego, m.in. zasada dotycząca sposobu dostosowania tego sprawozdania do zasad rachunkowości obowiązujących w Polsce (przekształcenia takie są niezbędne z uwagi na to, że dane oddziału uwzględniają wymogi prawa bilansowego i podatkowego państwa, gdzie jest on zarejestrowany); niekiedy pojawiają się dodatkowe problemy spowodowane tym, że oddział stosuje MSR/MSSF, a jednostka macierzysta – uor (bywa też odwrotnie),
• sposób ustalenia pozycji A pasywów sprawozdania łącznego: ,,Różnice kursowe z przeliczenia” na koniec każdego okresu sprawozdawczego (miesiąca, roku),
• metoda uwzględniania podatku dochodowego od dochodu oddziału, aby prawidłowo zastosować przepisy pozwalające unikać podwójnego opodatkowania,
• sposób rozliczenia sald między spółką macierzystą a oddziałem w przypadku odprowadzania do spółki macierzystej nadwyżki środków obrotowych; zdaniem autora wpłacane przez oddział środki w pierwszej kolejności powinny być rozliczane z należnościami wewnątrzzakładowymi w spółce macierzystej, a w drugiej – jako pomniejszenie kapitału wydzielonego oddziałowi,
• termin i forma przedkładania przez oddział sprawozdania finansowego oraz innych dokumentów i informacji na koniec okresu sprawozdawczego (miesiąca, roku), tak aby można było w przyjętych terminach sporządzać sprawozdanie łączne.