Tylko wydatki będące kosztem podatkowym mogą być odliczone w ramach ulgi sponsoringowej

Przez odesłanie do art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie wskazują jedynie, że koszt powinien być poniesiony na klub sportowy niedziałający w celu osiągnięcia zysku, w rozumieniu przepisów tej ustawy. Tak wynika z odpowiedzi MF z 2.05.2022 r. na interpelację poselską nr 32782 (DD2.054.38.2022).

Od 1.01.2022 r. przepisy tzw. Polskiego Ładu wprowadziły możliwość odliczenia przez przedsiębiorców od podstawy obliczenia podatku 50% kosztów poniesionych na działalność kulturalną, sportową oraz wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę. Dodatkowemu odliczeniu podlegają wyłącznie te wydatki, które zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów – łącznie podatnik rozlicza 150% poniesionego kosztu.

Wspierając działalność sportową, można odliczyć koszty finansowania:

• klubu sportowego, o którym mowa w art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie, a więc niedziałającego w celu osiągnięcia zysku, na realizację celów wskazanych w ust. 2 (zakup sprzętu sportowego, pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w nich i kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego, wynagrodzenia kadry szkoleniowej),
• stypendium sportowego i imprezy sportowej niebędącej imprezą masową.

Poseł miał wątpliwości, czy ulga zachęci przedsiębiorców do wspierania klubów nieprowadzących działalności gospodarczej. Skoro bowiem dla przedsiębiorcy wydatek na klub ma stanowić koszt uzyskania przychodów, zasadniczo powinien on otrzymać od klubu – w ramach zawartej z nim umowy sponsoringowej – świadczenie wzajemne w postaci reklamy swojej działalności (np. poprzez umieszczenie logo sponsora na strojach sportowych). Tymczasem w świetle interpretacji podatkowych usługa reklamowa świadczona przez klub na rzecz sponsora to usługa komercyjna, która powinna być świadczona w ramach prowadzonej przez klub działalności gospodarczej.

Poseł postulował, że jeśli wydatkowanie było przeznaczone przez sponsora na jeden z (…) celów wskazanych w przepisach o uldze sponsoringowej, to automatycznie taki wydatek powinien stawać się kosztem podatkowym po jego stronie, właśnie na podstawie tych przepisów. Uzasadnione jednak jest albo doprecyzowanie przepisów o uldze sponsoringowej, albo zaakceptowanie przez organy podatkowe poglądu, iż każde świadczenie przedmiotowo zgodne z katalogiem wydatków wskazanych w art. 18 ee ust. 2 updop albo w art. 26ha ust. 2 updof stanowiło będzie ex lege dla sponsora koszt uzyskania przychodów. Prawo do ulgi (uwarunkowane potrąceniem kosztu uzyskania przychodów) powinno przysługiwać w każdym przypadku finansowania klubu sportowego. Prawa do potrącenia kosztu uzyskania przychodów nie powinno zaś warunkować zastrzeżenie w umowie nabycia świadczeń wzajemnych (np. reklamowych).

MF nie odniósł się do tych postulatów. Wskazał jedynie, że ulga jest związana z poniesionymi przez podatnika kosztami uzyskania przychodów. Oznacza to, że w ramach ulgi sponsoringowej odliczeniu podlegają tylko te koszty, które spełniają kryteria kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Przepisy o podatku dochodowym do kosztów uzyskania przychodów zaliczają koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wyłączonych z kosztów podatkowych.

MF podkreślił również, że ulga sponsoringowa nie wprowadziła nowej kategorii kosztów uzyskania przychodów ani też odrębnych zasad dokumentowania poniesionych kosztów, a w szczególności nie wymaga - dla celów tej ulgi - potwierdzenia poniesionego kosztu wyłącznie fakturą. Rodzaje dowodów księgowych, którymi podatnik dokumentuje poniesione koszty uzyskania przychodów, warunkuje rodzaj prowadzonego urządzenia księgowego, w którym ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze. Określają je przepisy uor, a w przypadku pkpir – rozporządzenia MF.