Lepiej nie wykańczać lokalu, który ma być przedmiotem aportu do spółki z o.o.

Tak wynika z interpretacji KIS z 31.05.2024 r. (0113-KDIPT2-3.4011.189.2024.4.MS).

O jej wydanie wystąpiła osoba fizyczna będąca czynnym podatnikiem VAT, która zmierza nabyć od dewelopera nowy lokal użytkowy, wykończyć (m.in. kładąc kafle, instalacje, budując ściany działowe, wstawiając drzwi) i wyposażyć w meble oraz niezbędny sprzęt, a następnie wnieść aportem do spółki z o.o. – w zamian za wydanie udziałów o określonej wartości nominalnej (niższej niż wartość rynkowa wyremontowanego i wyposażonego lokalu). Lokal ten nie będzie dla wnioskodawcy środkiem trwałym, poniesionych nań wydatków nie zaliczy on do kosztów uzyskania przychodów swojej działalności.

KIS potwierdziła, że przychodem wnioskodawcy z tytułu wniesienia aportu (kapitały pieniężne) będzie – zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 7 updof – wartość rynkowa lokalu, określona na dzień przeniesienia własności. Nie zgodziła się jednak z wnioskodawcą, że jako koszty uzyskania tego przychodu będzie on mógł uwzględnić wszelkie udokumentowane i rzeczywiste wydatki poniesione na nabycie, wyremontowanie oraz wyposażenie lokalu.

Wskazała, że w myśl art. 22 ust. 1e pkt 3 updof taki koszt ustala się – na dzień objęcia udziałów – w wysokości faktycznie poniesionych, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, wydatków na nabycie lub na wytworzenie lokalu. Choć w przepisie ustawodawca posłużył się pojęciem „wydatków na nabycie lub wytworzenie składników majątku podatnika”, to jednak wydatków na remont i wyposażenie lokalu użytkowego nie można utożsamiać z wydatkami na nabycie lub wytworzenie przedmiotu aportu. Według KIS nakłady poczynione na remont i wyposażenie lokalu użytkowego stanowią część składową i nie mogą być przedmiotem odrębnej własności i innych praw rzeczowych, jednakże nie mogą stanowić wydatków na nabycie lub wytworzenie składników majątku przy ustalaniu dochodu z wniesienia wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki kapitałowej, bowiem zostały poniesione po ich nabyciu.

Takie stanowisko jest powszechnie przyjmowane przez organy podatkowe. Dodajmy, że gdyby podatnik zakupił lokal np. w celu wynajmu i uznał go za własny środek trwały, wydatki na jego wykończenie – poniesione po nabyciu, a przed przyjęciem do używania – stanowiłyby element ceny jego nabycia (zwiększając wartość początkową środka trwałego). Natomiast wniesienie lokalu niebędącego środkiem trwałym aportem do spółki pozbawia podatnika prawa do uznania wydatków na uzdatnienie tego lokalu do użytku za koszt uzyskania przychodu.