Krótkotrwały wynajem uzasadnia objęcie lokalu wyższym podatkiem od nieruchomości

Tak orzekł NSA w wyroku z 4.02.2020 (II FSK 716/18).

Spór dotyczył wysokości podatku od nieruchomości od lokalu mieszkalnego oddawanego przez skarżących w najem krótkoterminowy na cele noclegowe dla turystów. W odniesieniu do tego lokalu organ zastosował stawki właściwe dla budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Skarżący uważali, że długo- lub krótkoterminowy wynajem nie zmienia charakteru nieruchomości, która ich zdaniem zachowuje charakter mieszkalny i nie powinna być opodatkowana według stawek przewidzianych dla budynków związanych z działalnością gospodarczą. Lokal nadal bowiem pełni funkcję mieszkalną, skoro jest wykorzystywany na realizację celu mieszkaniowego (wynajem turystom).

Sąd uznał, że rozstrzygające znaczenie ma cel, na jaki wykorzystywany był lokal należący do skarżących: Skarżący są przedsiębiorcami wpisanymi do CEIDG. Nawet jeśli przeważająca działalność gospodarcza skarżącego obejmuje sprzedaż hurtową artykułów użytku domowego, z kolei skarżącej – doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, to należy zwrócić uwagę na to, że skarżąca wykonuje również działalność gospodarczą w innym zakresie, m.in. w zakresie zapewnienia obiektów noclegowych turystycznych i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania.

Jak sami skarżący zadeklarowali w złożonej informacji o nieruchomościach (…), przedmiotowy lokal od lipca 2016 jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. Co więcej, w odwołaniu podkreślili, że wynajem krótkoterminowy lokali mieszkalnych na cele noclegowe dla turystów jest działalnością dodatkową, a posiadane przez nich nieruchomości nie są miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, a jedynie jej przedmiotem.

Słusznie zatem sąd I instancji przyznał rację organom podatkowym, które stwierdziły, że lokal skarżących, będący lokalem mieszkalnym, został zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. (…) Słusznie uznał, iż działalność skarżącej w zakresie zapewnienia obiektów noclegowych turystycznych i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania spełnia cechy działalności gospodarczej.

NSA stwierdził, że nawet jeżeli wynajem lokali na cele noclegowe dla turystów nie stanowił działalności głównej, a jedynie dodatkową, to działalność ta była nakierowana na osiągniecie zysku. Dlatego należało uznać, że lokal mieszkalny został zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie – jak twierdzili skarżący – na cele mieszkaniowe. Lokal ten nie był bowiem wykorzystywany do realizacji niegospodarczych, osobistych celów skarżących. Służył celom komercyjnym, a nie zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych skarżących lub członków ich rodziny.