Od lipca wyższy minimalny zasiłek

Podstawa wymiaru zasiłku z ubezpieczenia chorobowego przysługującego pracownikowi z ustawy zasiłkowej nie może być niższa niż kwota naliczona od minimalnego wynagrodzenia. Zgodnie z art. 45 tej ustawy przy pełnym etacie podstawa wymiaru zasiłku musi bowiem wynosić co najmniej tyle, ile wynosi różnica między aktualnym minimalnym wynagrodzeniem za pracę a kwotą odpowiadającą 13,71% tego wynagrodzenia.

Jeśli więc po obliczeniu podstawy zasiłku według ogólnych zasad – tj. z przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi co do zasady za wcześniejszych 12 miesięcy – okaże się ona niższa niż kwota ustalonej od minimalnej płacy, pracodawca ma obowiązek obliczać zasiłek od tej najniższej gwarantowanej stawki. Dla pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy było to do 30 czerwca br. 3660,43 zł, a od lipca ta stawka wzrasta do 3710,47 zł.

Takie zasady naliczania dotyczą wszystkich świadczeń przysługujących z ubezpieczenia chorobowego, tj. wynagrodzenia chorobowego (zob. art. 92 § 2 Kp), zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego oraz świadczenia rehabilitacyjnego. Te same reguły obowiązuję jednak również w przypadku zasiłku chorobowego należnego z ubezpieczenia wypadkowego na podstawie art. 7 ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. DzU z 2022 r. poz. 2189).

Dla pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy najniższa podstawa zasiłku jest proporcjonalnie niższa do wymiaru etatu.

Jeśli pracownik zachorował na przełomie miesięcy, gdy zmieniła się stawka minimalnego wynagrodzenia, podstawę wymiaru świadczenia należy ustalić odrębnie dla każdego z tych miesięcy.

Należy przy tym pamiętać, że podstawę wymiaru wskazanych zasiłku podnosi się pod warunkiem, że jest ona niższa od minimalnej stawki po doliczeniu składników, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania zasiłku.