Najniższa podstawa zasiłków – nowa kwota od lipca 2024 r.

Wysokość zasiłków przysługujących na podstawie ustawy z 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. DzU z 2023 r., poz. 2780; dalej ustawa zasiłkowa) oblicza się jako odpowiedni procent podstawy wymiaru. Podstawa wymiaru zasiłku zależy natomiast od zarobków pracownika – stanowi ją co do zasady przeciętne miesięczne wynagrodzenie za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy. Jeżeli pracownik nie przepracował 12 miesięcy, liczy się ją od przychodu za pełne miesiące faktycznego zatrudnienia.

Zgodnie jednak z art. 45 ustawy zasiłkowej podstawa wymiaru zasiłku chorobowego z tytułu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od minimalnego wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia. Podstawą zasiłku dla pracownika zatrudnionego na cały etat nie może być zatem kwota niższa niż:

• 3660,43 zł – od 1 stycznia do 30 czerwca 2024 r.,
• 3710,47 zł – od 1 lipca do 31 grudnia 2024 r.

Dotyczy to wszystkich świadczeń przewidzianych ustawą zasiłkową, w tym zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego oraz świadczenia rehabilitacyjnego, a także zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego i zasiłku wyrównawczego przysługujących z ubezpieczenia wypadkowego. W myśl bowiem art. 7 ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. DzU z 2022 r. poz. 2189) przy ustalaniu podstawy wymiaru tych świadczeń stosuje się odpowiednio przepisy ustawy zasiłkowej.

Jeśli wyliczona podstawa wymiaru zasiłku (wraz ze składnikami, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania zasiłku) należnego za okres przypadający po 30 czerwca 2024 r. będzie niższa od minimalnej podstawy, płatnik ma obowiązek ją podwyższyć do tej kwoty. Minimalną podstawę zasiłku zmniejsza się przy tym proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy.