Dofinansowaniem kosztów działalności gospodarczej trzeba podzielić się z fiskusem

Potwierdziło to Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na pytanie Redakcji „RiP”.

Chodzi o jedno z rozwiązań osłonowych, przyznane ustawą z 2.03.2020 o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tzw. specustawa).

Zgodnie z jej art. 15zzc ust. 1 starosta może, na podstawie zawartej umowy, przyznać przedsiębiorcy będącemu osobą fizyczną niezatrudniającemu pracowników dofinansowanie części kosztów prowadzenia działalności gospodarczej, jeśli wystąpił u niego spadek obrotów gospodarczych w następstwie COVID-19. W myśl art. 31q ust. 1 specustawy koszty te są finansowane ze środków FP.

Updof w art. 14 ust. 2 pkt 2 stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty (z wyjątkiem kwot otrzymanych od agencji wykonawczych, jeżeli agencje te otrzymały środki na ten cel z budżetu państwa, art. 14 ust. 3 pkt 13) i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wnip, od których, zgodnie z art. 22a–22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Dofinansowania od starosty części kosztów prowadzenia działalności gospodarczej mieszczą się w definicji innych nieodpłatnych świadczeń otrzymanych na pokrycie kosztów i tym samym spełniają przesłanki wynikające z art. 14 ust. 2 pkt 2 updof. Co istotne, zarówno przepisy updof, jak i specustawy nie przewidują przepisów szczególnych, na podstawie których otrzymanie wskazanych wcześniej instrumentów wsparcia nie generowałoby przychodu z działalności gospodarczej, bądź przychód ten byłby wolny od podatku dochodowego. Dlatego też należy uznać, że wsparcie przedsiębiorców w formie dofinansowania otrzymanego od starosty co do zasady będzie stanowić przychód z prowadzonej działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym – czytamy w odpowiedzi Ministerstwa Finansów.

Jednocześnie, skoro kwota dofinansowania stanowi przychód podatkowy, to – jak potwierdziło Ministerstwo – wydatki nią sfinansowane mogą być kosztami uzyskania przychodów, o ile spełniają warunki wskazane w art. 22 updof. Zatem w przypadku dofinansowania starosty do kosztów prowadzenia działalności przez osoby fizyczne niezatrudniające pracowników (…) kwota dofinansowania stanowić będzie przychód podatkowy, natomiast wydatki nią pokryte można rozpoznać jako koszty uzyskania przychodu.

Nie są jednak przychodem podatkowym zwrócone wydatki niezaliczone do kosztów podatkowych (art. 14 ust. 3 pkt 3a updof). Jeśli więc koszty prowadzenia działalności, w części, w jakiej zostały sfinansowane z FP, nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych, sfinansowanie tych kosztów nie stanowi też przychodu podatkowego – wynika z pisma.

Dodajmy, że organy podatkowe w interpretacjach wskazują, że użyte w ww. przepisie pojęcie „niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów” dotyczy wyłącznie tych wydatków, których updof do takich kosztów nie pozwala zaliczyć, a nie takich, których podatnik zaliczyć nie chce, mimo że spełniają definicję kosztu podatkowego i nie są wyłączone na podstawie art. 23 ust. 1 updof (np. pismo KIS z 8.11.2017, 0114-KDIP2-3.4010.212.2017.2.MS).

Podatnicy nie mają więc dowolności, czy uznają wydatek za koszt podatkowy, a zwrot wydatku za przychód.