Wspomnienie śp. Antoniego Kacpra Kwasiborskiego

Śp. Antoni Kacper Kwasiborski (1943–2019)

18.08.2019 r. zmarł Antoni Kacper Kwasiborski, biegły rewident, członek władz Polskiej Izby Biegłych Rewidentów, prezes zarządu firmy audytorskiej Rewiks spółka z o.o., współpracownik Redakcji mięsięcznika „Rachunkowość”.

Urodził się 6.01.1943 r. Był synem Franciszka, działacza Stowarzyszenia Księgowych w Polsce, organizatora szkolenia w ramach ogólnopolskiego Ośrodka Zaocznego Szkolenia Pracowników Drobnej Wytwórczości. Do ojca, na którego często się powoływał, był podobny zarówno zewnętrznie, jak i pod względem cech osobowościowych, a zwłaszcza solidności, samodyscypliny, obowiązkowości i pracowitości oraz nieprzeciętnej mądrości życiowej. Antoni Kwasiborski należy bowiem do grona tych nielicznych, których osobowość pozostawia trwały ślad w nauce i praktyce polskiej rachunkowości i rewizji finansowej, a także w naszych sercach.

Cokolwiek robił, zawsze traktował to poważnie i odpowiedzialnie. Nigdy nie pozwolił sobie na zdawkowe podejście do jakiegokolwiek problemu czy przedsięwzięcia, a zwłaszcza na nienależyte potraktowanie swojego rozmówcy lub kontrahenta.

Nie myślał o sobie, lecz o innych. Zawsze chciał dawać od siebie coś wartościowego, przydatnego, ułatwiającego wykonywanie zawodu biegłego rewidenta, z którym czuł się bardzo związany. Starał się, aby Jego dorobek ułatwiał rozstrzyganie skomplikowanych zagadnień i spełnianie trudnych obowiązków wynikających ze standardów zawodowych.

Jego umiejętność jasnego wyrażania myśli i przekazywania wiedzy była godna podziwu. Bardzo trudne, a niekiedy niezrozumiałe fragmenty unormowań potrafił przedstawić w prosty sposób. Zgłębiał regulacje prawne i żmudnie tłumaczył ich sens z urzędowego języka – pełnego niejasności, a nawet sprzeczności – na język prosty i zrozumiały dla odbiorcy. Bez Jego interpretacji wykonanie wielu wynikających z międzynarodowych standardów badania obowiązków biegłych rewidentów byłoby niemożliwe.

Był perfekcjonistą. Każde komentowane przez Niego zagadnienie musiało być wszechstronnie rozpoznane i dopiero po uwzględnieniu wszystkich istotnych aspektów zinterpretowane.

Z ogromną precyzją i wyjątkową trafnością posługiwał się słowem mówionym i pisanym. Czytelnicy i słuchacze cenili Jego książki, artykuły, wypowiedzi i wykłady. Cechowała je jasność wywodów i logika, a także rzetelność. W Jego opracowaniach dotyczących rachunkowości i rewizji finansowej uderza przejrzyste ujęcie związków i zależności między wieloma obszarami tych dziedzin.

Był też recenzentem wielu pozycji z zakresu standardów rewizji finansowej.

***

Antoni Kwasiborski ukończył studia i uzyskał magisterium na Wydziale Finansów i Statystyki SGPiS (obecnie SGH). Przez kilka lat, jako asystent prof. dr. hab. Tadeusza Pechego, prowadził zajęcia dla studentów – ćwiczenia, a potem wykłady. Współpracował też z jednym z twórców polskiej rachunkowości, prof. dr. Stanisławem Skrzywanem.

Już w czasie studiów był zatrudniony w Związku Spółdzielni Rękodzieła Ludowego i Artystycznego „Cepelia”, gdzie wdrażał programy przetwarzania danych. W pierwszej połowie lat 70. XX w. objął funkcję kierownika Ośrodka Przetwarzania Danych i Obliczeń Numerycznych SGPiS.

Następnie, przez 4 lata, pełnił bardzo odpowiedzialną funkcję dyrektora administracyjnego SGPiS. Przeprowadził z powodzeniem trudne przedsięwzięcie, jakim był jej generalny remont, co stanowiło okazję do zapoznania się „od podszewki” z wieloma zagadnieniami przydatnymi w późniejszej pracy zawodowej księgowego i biegłego rewidenta.

Przez kolejne lata kierował – jako dyrektor – Ośrodkiem Informatycznym Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy.

Nie zaniedbując pracy zawodowej, zdał egzaminy i uzyskał tytuł oraz dyplom biegłego księgowego. Jako pracownik naukowy wyższej uczelni miał prawo uzyskać ten tytuł bez egzaminu. Nie skorzystał z tego przywileju i aby udowodnić swoją wiedzę, zdał egzamin w normalnym trybie.

W kolejnych latach piastował funkcję dyrektora Biura Kontroli GUS, które organizował od podstaw, powołany na to stanowisko przez prof. dr. hab. Wiesława Sadowskiego (rektora SGPiS, a potem Prezesa GUS), który go bardzo cenił.

W 1991 r., po transformacji i nawiązaniu przez Polskę współpracy z UE, SKwP powołało Krajową Radę Dyplomowanych Biegłych Księgowych i powierzyło Mu stanowisko dyrektora biura oraz

redaktora naczelnego Biuletynu, wydawanego przez Radę. Opublikowano w nim polskojęzyczne wersje Międzynarodowych Standardów Rachunkowości i Międzynarodowych Wytycznych Rewizji Finansowej.

Jednym z następstw wdrożenia w Polsce zasad gospodarki rynkowej było stworzenie możliwości przekształcenia statusu dyplomowanego biegłego księgowego na biegłego rewidenta. W tym celu zwołano pierwszy, inauguracyjny Krajowy Zjazd Biegłych Rewidentów, któremu faktycznie przewodniczył Antoni Kwasiborski, choć był tylko jego wiceprzewodniczącym. Doceniając okazaną umiejętność taktownego i sprawnego panowania nad przebiegiem obrad, niezmiennie już powierzano

Mu potem przewodniczenie obradom wszystkich kolejnych Zjazdów. Prowadził także tegoroczny Zjazd biegłych rewidentów.

Zarówno podczas pierwszego Zjazdu, jak i kolejnych był wybierany do pełnienia funkcji Krajowego Rzecznika Dyscyplinarnego, członka Krajowej

Rady Biegłych Rewidentów (KRBR), przewodniczącego Krajowej Komisji Nadzoru, członka Komisji Egzaminacyjnej dla kandydatów na biegłych rewidentów, jak również do udziału w pracach Komisji powoływanych przez KRBR.

Od 27 lat – ostatnim już – miejscem stałego zatrudnienia była powołana przez Niego wraz z żoną Ewą oraz kolegami Antonim Kalińskim, Tadeuszem Naumiukiem i Andrzejem Wojtyrą spółka audytorska Rewiks. Pełnił w niej nieprzerwanie funkcję Prezesa Zarządu.

***

Przez całe swoje życie organizował i prowadził lub uczestniczył jako wykładowca w wielu szkoleniach dla księgowych, głównych księgowych, dyplomowanych biegłych księgowych, biegłych rewidentów, w tym w specjalistycznych kursach

organizowanych dla różnych krajowych i międzynarodowych instytucji. Prowadził również – z ramienia Rewiks i innych podmiotów – szkolenia w ramach obligatoryjnego doskonalenia zawodowego dla biegłych rewidentów.

Jego dorobek piśmienniczy jest znaczący. Od wczesnej młodości przygotowywał materiały dydaktyczne dla wielu organizacji i ośrodków prowadzących działalność edukacyjną z dziedziny finansów, rachunkowości, rewizji finansowej i pokrewnych, m.in. dla nowo powstałych uczelni ekonomicznych. Napisał kilkadziesiąt książek oraz kilkaset artykułów z tych dziedzin. Z uwagi na zalety Antoniego Kwasiborskiego – jako wykładowcy i autora – z Jego pomocy chętnie korzystały różne ośrodki organizujące szkolenia, a także firmy wydawnicze przygotowujące książki poświęcone poszczególnym segmentom rachunkowości i rewizji finansowej.

Jednym z ważniejszych obszarów aktywności zawodowej Antoniego Kwasiborskiego była Jego współpraca z Redakcją „Rachunkowości”, z którą łączyły go zarówno wspólne zainteresowania, jak i obopólna sympatia. Redagował i współredagował dodatek „Audytor”, zamieszczając w nim też swoje opracowania.

***

Do wielu rzeczy miał smykałkę. Do remontów instalacji wodociągowych, elektrycznych czy elektronicznych. Miał też zamiłowanie do pielęgnacji ogrodu i ogromne uzdolnienia kulinarne, które Jego goście wysoko cenili. A na wyjazdach szkoleniowych przygrywał na keyboardzie.

***

Mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych. Trudno jednak będzie zastąpić śp. Antoniego Kwasiborskiego, osobę o tak ogromnej wiedzy i autorytecie, jakim cieszył się w środowisku. Zawsze kierował się zasadą, by trzymać się litery i ducha prawa oraz uzyskać dogłębną znajomość rzeczy.

Miał umiejętność łączenia faktów, trafnego rozumowania i wyciągania wniosków. Te walory uzupełniały zalety osobiste: takt i życzliwość, talent i inteligencja, poczucie humoru i poszanowanie dla innych, serdeczność i wyrozumiałość, gotowość do pomocy.

Był po prostu dobrym człowiekiem. Będzie nam Go bardzo brakowało. Ale, jak napisał ks. Jan Twardowski: Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych.

przyjaciele z RIBR, Rewiks, Redakcji „Rachunkowości” i SKwP