Nie każda umowa leasingu operacyjnego podlega zgłoszeniu do Szefa KAS

Nie tylko forma się liczy

MF wskazał, że zawarcie umów leasingu jest często niewłaściwie kwalifikowane przez leasingodawców i leasingobiorców składających informację o schemacie podatkowym, jako uzgodnienie podlegające raportowaniu z uwagi na spełnienie ogólnej cechy rozpoznawczej, o której mowa w art. 86a § 1 pkt 6 lit. d Op. Chodzi o to, że umowy te opierają się na znacznie ujednoliconej dokumentacji albo przyjmują znacznie ujednoliconą formę. Musi być jednak jeszcze spełnione kryterium głównej korzyści, tj. zawarcie takich kontraktów przez leasingobiorcę powinno być podyktowane głównie celem uzyskania korzyści podatkowej.

Obowiązki leasingodawcy

Z punktu widzenia leasingodawcy kryterium to nie będzie spełnione, jeśli np.:

• nie zna on motywacji zawarcia umowy przez klienta – według MF nie ma obowiązku poszukiwania informacji nieprzekazanych przez korzystającego i niemieszczących się w informacjach uzyskanych w granicach staranności ogólnie przyjmowanej w stosunkach biznesowych,
• umowa ma standardowy kształt (typowa wysokość opłaty, standardowy okres, na jaki została zawarta itp.).

W konsekwencji nie będą spełnione warunki do uznania uzgodnienia za schemat podatkowy.

Kryterium głównej korzyści, warunkujące uznanie uzgodnienia za schemat podatkowy podlegający raportowaniu do Szefa KAS, może natomiast być spełnione, jeśli leasingodawca:

• zaoferował taki model finansowania klientowi, który początkowo planował zawrzeć innego rodzaju umowę, ale – z uwagi na przedstawienie mu korzyści podatkowych – zdecydował się jednak na leasing operacyjny,
• ma informację o zawarciu umowy głównie z uwagi na korzyści podatkowe (np. klient sam złożył takie oświadczenie lub leasingodawca jest z nim powiązany),
• zdaje sobie sprawę (lub powinien), że klient żąda ustalenia postanowień umownych, które jednoznacznie na taki cel wskazują (np. niespotykanej, szczególnie wysokiej opłaty wstępnej, jakiej nie oczekiwałby działający racjonalnie przedsiębiorca).

Obowiązki leasingobiorcy

Leasingobiorca zawsze będzie miał pełną wiedzę co do motywacji i celów zawarcia danej umowy leasingowej, stąd może być zobowiązany do raportowania schematu podatkowego w postaci zawarcia umowy leasingu operacyjnego (nawet jeśli taki obowiązek nie ciąży na leasingodawcy). Aby ustalić, czy tak jest, należy każdorazowo zbadać, czy zostało spełnione kryterium głównej korzyści, a więc czy tego typu finansowanie wybrano z uwagi na cele ekonomiczne, czy głównie cele podatkowe (innymi słowy, czy obniżenie zobowiązania podatkowego na skutek wykazywania w danym roku podatkowym wyższych kosztów uzyskania przychodów z tytułu opłat leasingowych niż odpisów amortyzacyjnych było główną przesłanką zawarcia tej umowy).

MF wskazał, że jeżeli przykładowo leasingobiorca z uwagi na przyjęty model biznesowy zawiera jedynie umowy leasingu – co pozwala mu na szybką i efektywną wymianę floty – nie powinien uznawać, że dochodzi do spełnienia kryterium głównej korzyści tylko dlatego, że mógł wybrać np. finansowanie kredytem bankowym.

Ustawowe wyłączenia

MF przypomniał też, że nie każdy schemat podatkowy w postaci zawarcia umowy leasingu operacyjnego będzie podlegał zgłoszeniu, nawet jeśli spełnia wskazane wyżej warunki. W przypadku schematów krajowych nie ma takiego obowiązku, jeżeli nie jest spełnione kryterium kwalifikowanego korzystającego, co wymaga przekroczenia określonego limitu wartości przedmiotu leasingu (2,5 mln euro) bądź limitu przychodów, kosztów albo wartości aktywów leasingobiorcy (10 mln euro), bądź istnienia powiazań między nim a podmiotem, który przekracza ten limit. Obowiązku zgłoszenia nie ma także w przypadku, gdy leasingobiorca jest stroną umowy o współdziałanie (i pozytywnie przeszedł audyt Szefa KAS) albo podatnikiem estońskiego CIT.

Szczególne cechy rozpoznawcze

Leasing operacyjny może spełniać też inne cechy rozpoznawcze, co należy każdorazowo badać. Przykładowo za schemat podatkowy powinno być, według MF, uznane działanie, w wyniku którego dojdzie do:

• zawarcia między podmiotami powiązanymi umowy leasingu operacyjnego zamiast innej umowy, co może powodować okrężny obieg środków pieniężnych lub zmianę zasad opodatkowania,
• ponoszenia opłat leasingowych na rzecz nierezydenta, przekraczających limity określone dla innych szczególnych cech rozpoznawczych (25 mln zł przychodu dla nierezydenta lub 5 mln zł hipotetycznego podatku u źródła).