Wartość netto zlikwidowanego środka trwałego wchodzącego w skład zbiorczego obiektu inwentarzowego

Mocą ustawy z 27.10.2017 o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (DzU poz. 2175), która weszła w życie 1.01.2018, postanowiono, że wydatki na ulepszenia środków trwałych, których wartość nie przekracza 10 tys. zł, mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W przepisach przejściowych zastrzeżono jednak, że nowy limit stosuje się do składników majątku przyjętych do używania po 31.12.2017. Rozwiązanie to było krytykowane, gdyż przy każdym ulepszeniu trzeba by badać, kiedy ulepszany składnik został przyjęty do używania, i pamiętać o limicie 3,5 tys. zł, o którym w nowych przepisach nie ma już mowy.

W artykule pt. „Niskocenność” w rachunkowości na tle zmiany dolnej granicy środków trwałych Artur Hołda i Anna Staszel rozpatrzyli różne aspekty podatkowej zmiany dolnej granicy środków trwałych oraz wnip z punktu widzenia rachunkowości. Sprawa nie jest błaha wobec prawie 3-krotnego podniesienia wartości dolnej granicy aktywów trwałych. Autorzy odnieśli „wielkość istotną dla jednostki” do wartości aktywów oraz poziomu kosztów. Wszystko to na tle wymogu uor – rzetelnego i jasnego przedstawienia przez rachunkowość sytuacji majątkowej, finansowej i wyniku finansowego jednostki.

Ze względu na wagę i skutki zajmijmy się raz jeszcze problemem dolnej granicy aktywów, zarówno w celu możliwej gramatycznej i logicznej wykładni zmian przepisów ustaw o podatku dochodowym, jak i wyboru poprawnego, a zarazem praktycznego księgowego rozwiązania problemu.